หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1047

ในนาทีนั้น เฉินผิงเพียงแค่จ้องมองกู่ไค่หยวนและดวงตาของเขาก็เปี่ยมไปด้วยความนิ่งสงบ เพราะความมั่นใจอย่างยิ่งยวดที่พลังแห่งมังกรมอบให้ เฉินผิงจึงมองกู่ไค่หยวนราวกับว่าศัตรูของเขาไม่ต่างอะไรไปจากเด็กขี้โมโห

เมื่อกู่ไค่หยวนเข้ามาถึงในรัศมีโจมตี เฉินผิงก็เหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรในมือเขาอย่างรวดเร็วเพื่อโจมตีเข็มทิศธรณีที่อยู่เหนือหัวชายคนนั้นเสีย

เฉินผิงรู้ว่ากู่ไค่หยวนจะไร้ซึ่งพิษสงทันทีที่เขาเสียของวิเศษไป

แกร๊ก!

ด้วยการเหวี่ยงกระบี่เพียงครั้งเดียว เฉินผิงก็ผ่าครึ่งเข็มทิศธรณีได้และทำลายล้างพลังวิญญาณของกู่ไค่หยวนไปเสียสิ้นในทันที

กู่ไค่หยวนกรีดร้องก่อนจะล้มลงไปกับพื้นอย่างรุนแรง ความเข้มข้นของออร่าเขาค่อยๆ ลดลงขณะที่ร่างกายของเขากลับไปเป็นรูปร่างที่ผอมบางอีกด้วย

“ของวิเศษของฉัน…” กู่ไค่หยวนพึมพำ หัวใจเขาสลายเมื่อเห็นเข็มทิศธรณีถูกทำลายลงไป

ด้วยความเดือดดาลกับสิ่งที่เฉินผิงได้ทำลงไป กู่ไค่หยวนหันมามองชายหนุ่มด้วยสายตาคมกริบ “ฉันจะฆ่าแกให้ตายแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ทำก็เถอะ!”

หลังจากรวบรวมพลังการต่อสู้ทั้งหมดในตัวเขาแล้ว กู่ไค่หยวนก็เตรียมจะพุ่งตัวไปที่เฉินผิงเพื่อต่อสู้กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย

พลังพุ่งทะลุทุกส่วนในร่างกายของกู่ไค่หยวน ขณะที่เขาคำรามและพุ่งเข้าใส่ศัตรู

“อย่าทำอย่างนั้น!” หนิงจื้อร้องเตือนทันทีเมื่อรู้ว่ากู่ไค่หยวนกำลังจะทำอะไร

เขารู้ว่ากู่ไค่หยวนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินผิงถ้าไม่มีเข็มทิศธรณี ความจริงที่ว่าเฉินผิงได้กระตุ้นพลังมังกรในตัวเขาขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว ทำให้หนิงจื้อแน่ใจว่ากู่ไค่หยวนกำลังเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งเปล่าๆ

แต่ทว่า กู่ไค่หยวนนั้นมืดบอดด้วยโทสะจนไม่ฟังเหตุผลใดอีกแล้ว

เมื่อต้องเผชิญกับศัตรูที่กำลังคลั่ง เฉินผิงก็เพียงแค่ต้องเตรียมกำปั้นเอาไว้เท่านั้นเอง

แม้การเคลื่อนไหวนั้นจะดูแสนธรรมดา แต่มันก็เต็มไปด้วยพลังอันมหาศาล

ปัง!

กู่ไค่หยวนเสียใจกับความประมาทของเขาในวินาทีที่กำปั้นปะทะกับเฉินผิง เพราะเขาสัมผัสได้ถึงพลังลมปราณอันน่าเหลือเชื่อของชายผู้นี้ที่เดินทางจากการปะทะนั้นไปยังอวัยวะภายในของเขาราวกับสายฟ้าฟาด