แม้ว่ากู่หลิงเอ๋อร์จะหายใจรวยริน แต่เธอก็พ้นขีดอันตรายแล้ว กระนั้น เฉินผิงยังคงไม่รู้ว่าจะทำให้เธอฟื้นได้อย่างไร
เขาไม่รู้ว่าพิษชนิดไหนที่อยู่ในร่างกายเธอ เมื่อครู่นี้เขาพยายามจะดูดซับพิษออกมาด้วยพลังจิตตวิสุทธิ แต่มันก็ไม่ได้ผล
“หลิงเอ๋อร์เป็นไงบ้าง? เฉินผิง” กู่เวิ่นเทียนถามด้วยความกังวล
“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ…” เฉินผิงปลอบก่อนจะหันไปมองหลินเทียนหู่และสั่งเขาว่า “เทียนหู่ ไปหาเรือ เราจะกลับกันในตอนนี้เลย เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา แพงแค่ไหนก็หามาให้ได้”
เพราะมีเรือมากมายมาเทียบท่า เรือเหล่านั้นจะยังไม่กลับออกไปในเร็วๆ นี้ จึงอาจเป็นไปได้ว่าค่าเรือขากลับนั้นจะต้องแพงมาก
ขณะที่หลินเทียนหู้กำลังจะไปหาเรือกลับ จินฝูเซิ่งก็ปรี่เข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ? คุณกู่” จินฝูเซิ่งถาม
หลานสาวผมป่วย เราต้องกลับไปด่วนที่สุด คุณมีเรือที่จะกลับเข้าฝั่งไหม? เรื่องราคาเราตกลงกันได้นะ!” กู่เวิ่นเทียนถาม
กู่เวิ่นเทียนซื้อของโบราณในงานประมูลไปอย่างมากมาย จินฝูเซิ่งจึงจำเขาได้แม่น
หลังจากเหลือบไปเห็นกู่หลิงเอ๋อร์ เขาก็พยักหน้าและพูดว่า “ผมจะให้เรือสำราญแล่นกลับมาเดี๋ยวนี้ มันกว้างใหญ่และเร็วมาก! เราจะได้รีบพาหลานสาวคุณไปรักษาโดยไม่ล่าช้าออกไปอีก!”
จินฝูเซิ่งแสดงออกมาด้วยความกระตือรือร้นและจริงใจ แม้กระทั่งเสนอให้เรือสำราญกลับมาเพื่อจะได้ส่งเฉินผิงและคนอื่นกลับฝั่ง
เมื่อกู่เวิ่นเทียนได้ยินเช่นนั้น เขาก็พูดด้วยความซาบซึ้งใจว่า “ขอบคุณมากนะครับ คุณจิน”
“เรื่องเล็กมากเลยครับ เร็วเข้าเถอะ รีบลงเรือกัน! ผมจะบอกให้พวกเขาเตรียมเอาเรือออกทันที”
จินฝูเซิ่งบอกกู่เวิ่นเทียนและทุกคนให้รีบลงเรือ จากนั้นเขาก็หันไปสั่งกัปตันเรือให้รีบกลับไปทันที
เรือสำราญสุดหรูล่องออกไป ขณะที่เฉินผิงจ้องมองกู่หลิงเอ๋อร์ที่ไม่ได้สิตด้วยความเคร่งเครียด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...