“คุณเฉิน เราจะไปถึงตอนรุ่งสาง สองสามวันที่ผ่านมานี้คุณนอนหลับไม่สนิทเลย ทำไมคุณไม่นอนก่อนสักพักล่ะครับ?” หลินเทียนหู่ถามอย่างเป็นห่วง
เฉินผิงไม่ได้นอนเลยตลอดสองวันที่ผ่านมาเพราะเขาต้องคอยดูแลกู่หลิงเอ๋อร์อยู่ไม่ห่าง เขากลัวว่าจะเกิดอะไรร้ายๆ ขึ้นหากเขาเผลอหลับไป
“ไม่เป็นไร คุณไปพักเถอะ และช่วยคุ้มกันคุณซูกับคุณกู่ด้วยนะ ผมรู้สึกว่าจินฝูเซิ่งมีท่าทีแปลกๆ” เฉินผิงย้ำ
พวกเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับจินฝูเซิ่งเลยไม่ว่าในทางไหน อันที่จริงก็ไม่ถือว่าเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ พวกเขาเป็นแค่คนที่เข้าไปซื้อของในงานประมูลเท่านั้นเอง
ถ้าจินฝูเซิ่งอยากจะช่วยพวกเขามากเพื่อประจบกู่เวิ่นเทียน เขาก็แค่ส่งเรือเล็กมาก็ได้ เพราะการเดินทางบนเรือสำราญสุดหรูนี้จะมีค่าใช้จ่ายสูง
ยิ่งไปกว่านั้น การเดินทางไปกลับจะต้องใช้เวลาถึงสี่วันด้วยกัน นักท่องเที่ยวที่อยู่บนเกาะจะต้องวุ่นวายกันอย่างมากแน่นอน อีกอย่าง คนที่โดยสารมากับเรือสำราญที่หรูหราลำนี้ล้วนแล้วแต่ไม่ใช่คนธรรมดา
แม้ว่าจะต้องเสี่ยงทำให้แขกคนอื่นขุ่นข้องหมองใจ แต่จินฝูเซิ่งก็ยังคงเลือกจะส่งพวกเขากลับมาด้วยเรือสำราญลำนี้ ซึ่งมันน่าสงสัยว่ามีจุดมุ่งหมายแฝงอยู่หรือเปล่า
นักธุรกิจทุกคนต่างแสวงหากำไรกันทั้งนั้น เฉินผิงไม่เชื่อว่าจินฝูเซิ่งจะทำทั้งหมดนี้ด้วยเจตนาที่ดี
“ได้ครับ ผมจะคอยดูไว้” หลินเทียนหู่พยักหน้า
สองชั่วโมงต่อมา ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นและพวกเขาก็ใกล้เทียบท่าที่เมืองใต้กันแล้ว ในเวลานั้น เรือเร็วสองลำก็ลอบแล่นเข้ามาใกล้เรือสำราญ คนในเรือราวเจ็ดถึงแปดคนใช้บันไดค่อยๆ ปีนขึ้นมาบนเรือ
ไม่นานนัก พวกเขาก็ถูกพาไปที่ห้องของจินฝูเซิ่ง คนกลุ่มนั้นมีชายสี่คนที่หน้าเหมือนกันราวกับแกะ พวกเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นสี่คนโฉดซึ่งเป็นแฝดสี่
“พวกเขามาแล้วครับ เจ้านาย…” ชายสวมสูทแจ้งขณะที่เขาเดินเข้ามาในห้องจินฝูเซิ่ง
จินฝูเซิ่งจัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเองก่อนจะโบกมือขึ้นมา “ให้พวกเขาเข้ามา!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...