หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1051

“บอกเราทีว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน เราจะได้ไปจัดการ”

สี่คนโฉดพร้อมที่จะเริ่มแผนการของพวกเขา

“ผมจะให้คนพาพวกคุณไปที่นั่น”

ขณะที่พูดอยู่นั้น จินฝูเซิ่งก็ปรบมือและชายสวมสูทคนเมื่อครู่ก็กลับเข้ามา

“พาสี่คนโฉดไปจัดการคนพวกนั้นซะ ตรวจดูให้ดีด้วยล่ะ…”

ชายคนนั้นพยักหน้ารับคำสั่งจากจินฝูเซิ่ง เมื่อจินฝูเซิ่งพูดจบ ชายคนนั้นก็หันไปหาสี่คนโฉดก่อนจะบอกว่า “ตามผมมาครับ”

สี่คนโฉดเดินตามเขาไปยังห้องของเฉินผิงและคนอื่นๆ

“ในห้องนี้มีผู้ชายคนนึงกับผู้หญิงอีกคน” ชายสวมสูทอธิบายให้มือสังหารฟัง “ส่วนอีกสองห้องข้างหน้านั้นมีคนเฝ้าประตูอยู่ คุณจะจัดการกับพวกเขาทั้งหกคนยังไงก็ได้ มีชายสี่และหญิงอีกสอง นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีกในเรือลำนี้”

พี่ใหญ่ผู้เป็นหัวหน้าสี่คนโฉดเหลือบมองห้องข้างหน้าก่อนจะคิดหนัก “เราจะเริ่มจากห้องนี้ก่อน”

ทั้งหมดเห็นด้วย และพวกเขาก็เริ่มทำงานทันที พวกเขากลั้นใจก่อนจะแอบเปิดประตูเข้าไปในห้อง

ภายในห้องนั้น เฉินผิงและกู่หลิงเอ๋อร์นอนอยู่บนเตียงโดยไม่เคลื่อนไหวใดๆ เลย

เฉินผิงนอนหลับอยู่ฝั่งเตียงที่อยู่ใกล้ประตูมากกว่าขณะที่กู่หลิงเอ๋อร์นอนอยู่ด้านใน

“เจ้าสาม แกจัดการสองคนนี้ ฉันสังเกตว่าช่วงนี้แกชักจะขี้สงสาร แต่แกเป็นมือสังหารนะ อย่าให้ความรู้สึกมาบงการแกสิ” พี่ใหญ่สั่งการ

เจ้าสามพยักหน้าเงียบๆ ก่อนจะหยิบมีดออกมา เขากัดฟันและจ้วงแทงไปที่เฉินผิงอย่างเต็มกำลัง

เคร้ง!

เสียงโลหะปะทะกันดังก้องไปทั่วห้อง มีดของเจ้าสามส่งประกายไฟออกมาจากการปะทะนั้น

ทั้งสี่ถึงกับงุนงง โดยเฉพาะเจ้าสามที่รู้สึกไม่ดีเลย

เมื่อมองอาวุธของตัวเองใกล้ๆ ดวงตาเขาก็เบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ อะไรกันเนี่ย? มีดของฉันทื่อไปเลยงั้นเหรอ?

“เขา… เขาไม่ใช่คนงั้นเหรอ? เขาคือตัวอะไรกันแน่?”

เจ้าสามเข้าไปมองเฉินผิงใกล้ๆ

เจ้าสามมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ มีดนี้ทำจากเหล็กที่ดีที่สุดเชียวนะ! อาวุธของเขาได้รับการเสริมความแข็งแกร่งมาเต็มอัตรา นึกไม่ถึงว่ามันจะเสียหายอย่างง่ายดายเช่นนี้

แกร๊ก!

รอยแยกสองรอยวิ่งผ่านด้ามขวานจนขาดออกเป็นชิ้นๆ เหลือไว้เพียงส่วนปลายด้ามที่เจ้าสองจับไว้

“อะไรกันเนี่ย?”

เจ้าสองจ้องด้ามขวานในมือของเขา และพูดอะไรไม่ออก

คนอื่นๆ ต่างก็อึ้งไม่แพ้กัน

“นี่มันอะไรกันวะ?” ในที่สุดพี่ใหญ่ก็พูดขึ้นหลังจากหายตกใจ

“พวกเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ” เขาพูดด้วยความกลัวในดวงตาของเขา ส่วนคนที่เหลือก็พลอยพยักหน้าอย่างลนลานและกำลังจะออกไป

“พวกคุณรู้ไหมว่ามันหยาบคายที่จะจากไปโดยไม่ทักทายกันก่อน?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นในห้องก่อนที่พวกเขาจะทันได้ออกไป

สี่คนโฉดตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ขณะที่แรงกดดันบางอย่างทาบทับลงมาบนหัวของพวกเขา