หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1052

เหล่านักฆ่าทรุดลงไปกับพื้นภายใต้แรงกดดัน พวกเขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาได้ด้วยซ้ำ

ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจพวกเขา มันมากล้นจนเกือบฉี่รดกางเกง

พวกเขาไม่เคยรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายเช่นนี้มาก่อน และก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าพวกเขาไม่อาจต้านทานพลังของชายคนนี้ได้

“ใครส่งพวกคุณมา?”

เฉินผิงลงมาจากเตียงช้าๆ และเดินเข้ามาหาพวกเขา ก่อนจะก้มลงมองสี่คนโฉดที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

ทั้งสี่คนตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว แต่ไม่มีใครเลยที่อ้าปากพูดออกมา

เพราะมันเป็นกฎของพวกเขาที่จะไม่เปิดเผยชื่อผู้ว่าจ้างที่สั่งให้มาสังหารเป็นเด็ดขาด

แม้พวกเขาจะตื่นตระหนกกับท่าทีของเฉินผิง แต่พวกเขาก็ยังคงยึดมั่นในกฎของตนเองอยู่

เฉินผิงยิ้มออกมาเมื่อไม่มีใครตอบเขาเลย “พวกคุณเลิกปากแข็งเถอะน่า ก่อนที่ผมจะแสดงให้ดูว่าการดื้อดึงกว่านั้นมันเป็นยังไง”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็ยกมือขึ้นมา

วื้ด!

ลำแสงสีทองกวาดผ่านพวกเขาไป และก่อนที่พวกเขาจะเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น มือของเจ้าสามก็ร่วงลงไปอยู่กับพื้นแล้ว

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วจากบาดแผลที่เขาถูกตัดมือออกไป

“อ้าก!” เจ้าสามกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เฉินผิงเหวี่ยงเขาอีกครั้งในขณะที่เขากรีดร้อง หลังจากนั้น กรามของเจ้าสามก็มีรอยบุ๋มเกิดขึ้น และเขาไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป

คนที่เหลือรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวเมื่อได้เห็นความโหดร้ายที่เกิดขึ้นกับเจ้าสาม

เมื่อพี่ใหญ่เห็นเช่นนั้น เขาก็รู้ว่าต้องก้มหัวให้ทันที “คุณครับ พวกเราขอโทษกับสิ่งที่เราทำลงไปในวันนี้ หากคุณใจดีพอจะปล่อยพวกเราไป เราสัญญาว่าคุณจะไม่ได้เห็นหน้าพวกเราอีก และเราจะการันตีได้ว่าพวกคุณจะปลอดภัยตราบใดที่อยู่ในเมืองใต้แห่งนี้”

“คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน?” เฉินผิงถามในขณะที่ยิ้มเยาะ “ผมไม่จำเป็นต้องให้พวกคุณมารับรองความปลอดภัยของผมหรอก”