หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1054

จินฝูเซิ่งตกตะลึงจนเข่าอ่อน เขาลงไปนั่งกองกับพื้น

สำหรับเฉินผิงนั้น การจะฆ่าเขาถือเป็นเรื่องง่ายราวพลิกฝ่ามือ เฉินผิงสามารถทำลายทุกอย่างที่จินฝูเซิ่งมีได้อย่างง่ายดาย ซึ่งมันขึ้นอยู่กับว่าเฉินผิงอยากจะทำหรือไม่แค่นั้นเอง

“ไม่… ไม่นะ… เป็นไปไม่ได้!” จินฝูเซิ่งพึมพำกับตัวเอง เขาปฏิเสธความเป็นจริง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าสองพึงพอใจ

เจ้าสองเดินเข้ามาก่อนจะเตะจินฝูเซิ่งเข้าไปอีกสองครั้ง

“พอแล้ว เจ้าสอง วันนี้พอแค่นี้ก่อน ถ้าหากโดนคุณเฉินจับได้อีกครั้ง คราวนี้เราคงหลบหนีกันได้ยากมากขึ้นไปกว่าเดิม”

พี่ใหญ่ห้ามเจ้าสองไม่ให้อ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น แล้วทั้งสี่ก็กระโดดออกไปจากหน้าต่าง ก่อนจะลงเรือเร็วลำเล็กที่อยู่ข้างเรือสำราญไปอย่างปลอดภัย

“เจ้านาย…”

ทันใดนั้น ชายสวมสูทก็เดินเข้ามาข้างในและเห็นจินฝูเซิ่งนอนกองอยู่กับพื้น เขาจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้น

“เร็วเข้า!” จินฝูเซิ่งสั่ง “รีบเรียกทุกคนในเรือมารวมกัน เดี๋ยวนี้!”

ชายคนนั้นผงะไปเมื่อจินฝูเซิ่งตะโกนใส่เขา แต่เขาก็รีบนำคำสั่งออกไปปฏิบัติอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก ทุกคนก็มารวมตัวกัน

หลังจากนั้น จินฝูเซิ่งก็บอกให้พวกเขาทั้งหมดไปที่ห้องของเฉินผิง และตัวเขาเองก็คุกเข่าอยู่ที่หน้าห้องนั้น

คนบางคนในกลุ่มนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจึงยืนทื่ออยู่เช่นนั้นพลางมองกันไปมาด้วยความสับสน

“พวกแกมัวทำอะไรกัน? คุกเข่าลงและหุบปากไว้ ฉันไม่อยากให้ใครก็ตามไปรบกวนคุณเฉิน”

ทุกคนรีบทำตามที่จินฝูเซิ่งสั่งและเงียบไว้

สองชั่วโมงต่อมา ดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆ คืบคลานขึ้นมาตามแนวเส้นขอบฟ้า และเสียงแตรเรือก็ดังขึ้น พวกเขาใกล้จะเทียบท่าแล้ว

กู่เวิ่นเทียนและซูเหวินจงเป็นสองคนแรกที่ตื่นขึ้นมา เมื่อพวกเขาเดินออกมาที่ทางเดิน ก็ต้องแปลกใจที่เห็นจินฝูเซิ่งและคนอื่นนั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องเฉินผิง

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ? คุณจิน” กู่เวิ่นเทียนถาม

“สวัสดีครับ คุณกู่ ผมทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยไปกับคุณเฉิน ดังนั้น…” เสียงของจินฝูเซิ่งขาดหายไปด้วยความสำนึกผิด

“ผม… ผม…” จินฝูเซิ่งมองกู่เวิ่นเทียนด้วยความละอายใจ “ผมเกิดโลภมากขึ้นมาเมื่อเห็นของโบราณถูกขายไปในงานประมูล แล้วผมก็ต้องการจะเอามันคืน ผมก็เลยสั่งให้คนมาสังหารคุณเฉิน ผมไม่ควรทำอย่างนั้นเลยจริงๆ!”

จินฝูเซิ่งเริ่มตบหน้าตัวเองอย่างหนักและเสียงดังลั่น ไม่นานนัก แก้มของเขาก็บวมแดงเป็นอันมาก

กู่เวิ่นเทียนตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจินฝูเซิ่งจะทำถึงขนาดนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เขาต้องการ

กู่เวิ่นเทียนนั้นเคยหลงเชื่อใจจินฝูเซิ่ง แต่เมื่อเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ตระหนักว่าตนนั้นช่างเชื่อคนง่ายเกินไปจริงๆ

“เราควรจะทำยังไงกับคนแบบนี้ดีครับ? คุณกู่” เฉินผิงถาม

เขาไม่ได้จัดการเรื่องนี้เอง แต่เขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกู่เวิ่นเทียนแทน

เมื่อจินฝูเซิ่งได้ยินคำถามของเฉินผิง เขาก็ขยับเข้าไปใกล้กู่เวิ่นเทียนและเริ่มวิงวอนเขา

“คุณกู่ครับ ได้โปรด! ปล่อยผมไปสักครั้งนึงเถอะครับ ผมจะทำอะไรก็ได้เพื่อชดเชยความผิดที่ก่อขึ้น ผมมีของโบราณที่บ้านมากมายเลยนะครับ คุณไปเลือกเอาได้เลยตามที่คุณต้องการ!”

ด้วยความที่กู่เวิ่นเทียนหลงใหลในของโบราณเป็นอย่างมาก จินฝูเซิ่งจึงคิดว่าทางออกที่ดีที่สุดคือการเอาของพวกนั้นมาล่อตาล่อใจเขา