กู่เวิ่นเทียนรู้สึกอึ้งเมื่อได้ยินข้อเสนอที่ดึงดูดใจ “เฉินผิง เราปล่อยเขาไปสักครั้งดีไหม? ไหนๆ คุณจินก็อ้อนวอนขอให้เราอภัยแล้ว คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
กู่เวิ่นเทียนไม่รู้เลยว่าเขาก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายการสังหารด้วยเช่นกัน เพราะมือสังหารไม่ได้ไปที่ห้องเขาเป็นห้องแรก
“ก็ได้ หากคุณต้องการอย่างนั้น ผมก็จะปล่อยเขาไปในครั้งนี้”
เฉินผิงทำตามที่กู่เวิ่นเทียนบอก ไม่ใช่แค่เพราะกู่เวิ่นเทียนเป็นคนขอให้ทำ แต่เพราะเขาเองก็อยากจะเก็บจินฝูเซิ่งเอาไว้ด้วยเช่นกัน เพื่อที่วันหน้าเขาอาจจะได้ข้อมูลบางอย่างที่เป็นประโยชน์จากชายคนนี้
ด้วยคิดว่าจินฝูเซิ่งมักจะกู้ซากเรืออับปางเพื่อเอาทรัพย์สมบัติ เฉินผิงก็คาดการณ์ว่าเขาอาจจะได้เจอของวิเศษระหว่างการกู้ซากเรือก็เป็นได้ และมันจะเป็นประโยชน์ต่อเฉินผิงอย่างยิ่ง
“ขอบคุณ! ขอบคุณครับคุณเฉิน!”
จินฝูเซิ่งโค้งคำนับเฉินผิงซ้ำๆ เพื่อแสดงออกถึงความซาบซึ้งใจที่เขาให้อภัย หลังจากนั้นเขาก็สั่งให้คนพาเฉินผิงกับคนอื่นๆ ขึ้นฝั่งไป
หลังจากพวกเขาขึ้นฝั่งแล้ว เฉินผิงก็พากู่หลิงเอ๋อร์ไปที่หุบเขายา โดยได้จินฝูเซิ่งเป็นคนจัดเตรียมรถไว้ให้
สำหรับกู่เวิ่นเทียน ซูเหวินจง หลินเทียนหู่ และชื่อเฟิ่งนั้น จินฝูเซิ่งรู้ว่าเขาไม่สามารถต่อกรกับคนเหล่านี้ได้อยู่แล้ว อีกอย่าง จินฝูเซิ่งก็ไม่อยากทำให้กู่เวิ่นเทียนต้องขุ่นข้องหมองใจอีกต่อไป
กว่าเฉินผิงและกู่หลิงเอ๋อร์จะไปถึงหุบเขายา ก็กินเวลาเข้าไปห้าวันแล้ว เฉินผิงจึงเหลือเวลาอีกเพียงแค่สองวันก็จะถึงวันประลองระหว่างเขากับหลงเซียว
“เกิดอะไรขึ้นกับหลิงเอ๋อร์?”
หลงอู่ผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบสงบที่หุบเขายา รู้สึกเป็นกังวลเมื่อเขาเห็นเฉินผิงอุ้มกู่หลิงเอ๋อร์เอาไว้ในอ้อมแขน
“เธอถูกวางยามาครับ คุณหลง ผมไม่รู้ว่าพิษชนิดไหนที่เข้าสู่ร่างกายเธอ ผมเลยมาที่นี่เพื่อขอให้คุณซูช่วย”
เสี่ยวหลานและอู่เม่ยเอ๋อร์รีบเข้ามาทันทีที่รู้ว่าเฉินผิงมาที่นี่ เมื่อหญิงสาวทั้งสองเห็นกู่หลิงเอ๋อร์หมดสติอยู่ พวกเธอก็กังวลเป็นอย่างมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...