หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1056

“ของวิเศษอะไรเหรอครับ?” เฉินผิงถาม

หลงอู่ส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นความลับในตระกูลของพวกเขา มีคนไม่มากหรอกที่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นคุณต้องระวังให้มาก”

“ไม่ต้องห่วงผมนะครับคุณหลง ผมจะระวังให้มากครับ” เฉินผิงพูดพลางพยักหน้า

“อีกอย่างนะ เฉินผิง” หลงอู่เสริม “ผมรู้ว่าคุณกำลังต่อต้านสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แต่จำไว้ว่าอย่าทำอะไรเกินเลยมากไป และอย่าหุนหันพลันแล่นเป็นอันขาด พวกเขาสามารถทำอะไรได้หลายอย่างมากกว่าที่พวกเรารู้”

หลงอู่กลัวว่าเฉินผิงจะทำอะไรลงไปโดยไม่ยั้งคิด เพราะถึงอย่างไรเขาก็ยังเด็กมากนัก

อันที่จริง เขาไม่รู้เลยว่าซูอวี่ฉีถูกคนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จับตัวไป เพราะถ้าเขารู้ เขาคงจะไม่แนะนำแบบนั้น

เฉินผิงไม่ได้บอกให้รู้เพราะกังวลว่าข่าวนี้จะไปรบกวนจิตใจของหลงอู่ เพราะถึงอย่างไรหลงอู่และซูอวี่ฉีก็ใกล้ชิดผูกพันธ์กัน นอกจากนี้ หลงอู่ยังเป็นผู้ถ่ายทอดทุกอย่างที่เขามีให้ซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ ดังนั้นไม่ต้องพูดออกมาก็รู้ว่าเขาเห็นทั้งสองเป็นเสมือนลูกของเขาเอง

ถ้าเฉินผิงบอกเขาว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จับตัวซูอวี่ฉีไปและทำกับเธอราวกับว่าเป็นหนูทดลองแล้วล่ะก็ หลงอู่คงบันดาลโทสะเป็นแน่

“ผมจะระวังครับ ไม่ต้องห่วง” เฉินผิงพูดเรียบๆ พลางพยักหน้าก่อนจะออกไป

หลงอู่ถอนหายใจขณะเขามองชายหนุ่มเดินจากไป หลังจากนั้น เขาก็เป่านกหวีดและนกพิราบขาวก็บินถลามาเกาะไหล่เขา

เขาหยิบกระดาษชิ้นหนึ่งที่เขาเขียนข้อความทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมา ก่อนจะผูกมันเข้ากับเท้าของนกพิราบ และปล่อยมันบินขึ้นไปสู่ท้องฟ้า

สำหรับเฉินผิงนั้น เขาไม่ยอมเสียเวลาและเร่งเดินทางไปที่จิงตูทันที เมื่อเขาไปถึงกระทรวงยุติธรรม ก็เหลืออีกเพียงวันเดียวที่จะถึงกำหนดการเผชิญหน้ากับหลงเซียว

จ้าวอู๋ฉีรีบเข้ามาต้อนรับเขาทันทีที่มาถึง “คุณเฉิน!” ชายคนนั้นทักทายด้วยน้ำเสียงเจือความรู้สึกผิด “คุณหลิงเอ๋อร์เป็นยังไงบ้างครับ? ผมขอโทษจริงๆ ที่ไม่สามารถห้ามเธอไม่ให้แอบตามคุณไปได้”