หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1062

ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุดที่ยืนอยู่ข้างต่งเจียห่าวคือคนที่ปลดปล่อยคลื่นรัศมีออกไปเมื่อครู่นี้

กั๋วเว่ยตอบกลับทันที เขาเอ่ยปากตำหนิด้วยเสียงอันดัง “เหลวไหล! สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้สู้อย่างใสสะอาดมาตลอด ไม่มีทางที่เราจะทำแบบนั้น!”

ฉันจะปล่อยให้ต่งเจียห่าวทำชื่อเสียงของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตูมัวหมองไม่ได้ ไม่อย่างนั้นสมาพันธ์คงโดนคนทั้งยุทธภพหัวเราะเยาะ!

“ผมพูดจาเหลวไหลตรงไหน? ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าคุณลงมือไปแล้ว คุณยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอ? ถ้ารัศมีของคุณทำให้เฉินผิงบาดเจ็บแล้วเขาจะประลองต่อได้ยังไง?”

ต่งเจียห่าวพูดจาเหยียดยาม เพราะมีปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุดสองคนข้างกาย เขาจึงดูไม่กลัวกั๋วเว่ยเลยแม้แต่น้อย

หน้าของกั๋วเว่ยแดงไปถึงหูเมื่อได้ยินคำถามของต่งเจียห่าว ชั่วขณะนั้นเขาอึ้งเกินกว่าจะตอบได้ ความโกรธเมื่อครู่เข้าครอบงำเขาจนหยุดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้เลย

ในตอนนั้นเอง จู้จื่อซานที่สีหน้าบึ้งตึงก็ตะโกน “คุณกั๋ว กลับมานี่!”

กั๋วเว่ยไม่มีทางเลือกนอกจากสลายรัศมีของเขา จากนั้นก็หันไปทางจู้จื่อซานแล้วกระโจนไปยืนอยู่ข้างๆ

หลังจากกั๋วเว่ยยอมถอย ต่งเจียห่าวก็กวาดสายตาไปทั่วฝูงชน “ผมขอพูดให้เข้าใจตรงกัน ผมสนับสนุนการต่อสู้อย่างยุติธรรม แต่ถ้ามีใครกล้าตุกติกและแอบช่วยหลงเซียว ผมจะไม่ยืนดูเฉยๆ แน่ ผมรังเกียจพวกสวะนิสัยต่ำช้าเป็นที่สุด..”

ต่งเจียห่าวจ้องไปที่จู้จื่อซานหลังจากพูดแบบนั้น ทำเอาอีกฝ่ายขุ่นเคือง แต่จู้จื่อซานก็ไม่อาจหมดความอดทนจนระเบิดต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ได้

ต่งเจียห่าวหันไปหาเฉินผิง แตะไหล่เขาแล้วพูด “ไปสู้แบบไมต้องกังวลได้เลยครับ ไม่ใครกล้าเล่นตุกติกลับหลังคุณหรอก”

“ขอบคุณครับ ต่งเจียห่าว” เฉินผิงตอบ หัวใจของเขาเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้ง

ด้วยความสามารถของตระกูลต่ง ตอนนี้ฉันไม่ได้มีประโยชน์ใดๆ ต่อพวกเขาเลย เหตุผลเดียวที่ต่งเจียห่าวช่วยฉันแบบนี้ก็เพราะเขาไม่อาจยอมรับการกระทำของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้เช่นกัน คงบอกได้ก็จริงว่าเราเข้าใจซึ่งกันและกัน อีกอย่างต่งเจียห่าวเป็นคนตรงไปตรงมาและเขาอาจเป็นเพื่อนที่ดีได้

เฉินผิงกระโดดขึ้นเวทีประลอง แล้วก็ส่งสายตาไปทางหลงเซียว

“นี่แกเก่งเรื่องอะไรบ้างถ้าไม่นับการพูดพล่ามไม่หยุดปาก? วันนี้ฉันจะทำให้แกได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของแก!”

พูดจบรัศมีรอบตัวหลงเซียวก็ม้วนเป็นเกลียวคลื่น เกิดเป็นแสงสีฟ้าอ่อนห่อหุ้มร่างของเขาเอาไว้

จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นด้านบนและหายไปจากสายตาของผู้ชม ทิ้งไว้เพียงแสงสีฟ้าจางเลือนรางบนอากาศ

ทุกคนมองขึ้นด้านบนในทันใด ทุกสายตามองหาว่าหลงเซียวอยู่ตรงไหน ทว่ากลับไม่เจออะไรเลย

บางคนอดไม่ได้ที่จะอุทานอย่างประหลาดใจ “อย่าบอกนะว่าหลงเซียวสามารถโผบินขึ้นสวรรค์และดำดิ่งสู่เบื้องล่างพิภพได้!”

อย่างไรก็ตาม มุมปากของเฉินผิงก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ร่างกายของเขาเริ่มเปล่งแสงสีทอง ไม่นานนักเขาก็ดูราวกับนักรบในชุดเกราะทองคำที่ยืนอยู่กลางสนามประลอง

ไม่สำคัญเลยว่าหลงเซียวจะเคลื่อนไหวได้เร็วแค่ไหน สุดท้ายเป้าหมายของเขาก็คือโจมตีเฉินผิง เฉินผิงถึงได้ใช้ร่างที่แท้จริง ทุกอย่างจะราบรื่นตราบใดที่ฉันสามารถทนรับการโจมตีของหลงเซียวได้