หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1065

พอเห็นแบบนั้นจู้จื่อซานก็มองไปยังกั๋วเว่ย อีกฝ่ายขยับมือให้สัญญาณทันที และลำแสงสี่สายก็ถูกยิงมาจากทั้งสี่ทิศ ขยายตัวออกกลายเป็นกำแพงขนาดใหญ่ล้อมรอบเฉินผิงกับหลงเซียวเอาไว้

ตอนนั้นเองที่ผู้คนซึ่งคุกเข่าลงกลับพื้นรู้สึกตัว พอเห็นว่าตนเองทำเรื่องโง่เขลาเพียงใด พวกเขาก็อับอายเป็นอย่างมาก

หลงซิงซูที่ยืนข้างหลงจิ้งกั๋วอดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความประหลาดใจ “เฉินผิงไม่ได้แกร่งแค่ทางกายภาพเท่านั้น แต่พลังวิญญาณของเขาก็ทรงพลังมากเช่นกัน มันเพิ่งจะส่งผลต่อจิตใจของคนพวกนั้นเมื่อครู่นี่เอง!”

หลงจิ้งกั๋วไม่พูดอะไรขณะที่เขามองเฉินผิง “ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องนั้นขึ้นกับตระกูลหลงเมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้ว เฉินผิงคงจะได้เป็นขุมกำลังที่ไม่อาจมีใครเทียบได้” เขาพึมพำเบาๆ

ดวงตาของเขาเปล่งเจตจำนงสังหาร ความกระหายอยากฆ่าเฉินผิงผุดขึ้นมา เขาเองก็เริ่มกลัวว่าเฉินผิงจะกลายเป็นแบบใดเมื่อเขาพัฒนาฝีมือถึงขีดสุด

ในระหว่างนั้น สีหน้าของหลงเซียวเคร่งเครียด คิ้วของเขาขมวดแน่นขณะจ้องเฉินผิงที่ยังลอยอยู่กลางอากาศ

ร่างเฉินผิงอาบแสงสีทอง เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจือความเหยีดหยามและโอหัง “ยังเหลืออีกสองครั้ง..”

ฉันอยากจะใช้โอกาสนี้โจมตีตระกูลหลงและขยี้ศักดิ์ศรีของพวกมันซะ!

ยามที่แสงอาทิตย์จับร่างของเขา เฉินผิงดูราวกับเซียนที่จ้องมองลงมายังโลก

จู้จื่อซานขมวดคิ้วมองเฉินผิงที่ลอยกลางอากาศ “เขายังมีอะไรมากกว่าที่เราเห็นมาก..”

“เขาน่าสะพรึงเกินไปแล้ว! เขาเสริมความแข็งแกร่งของร่างกายมาได้จนถึงระดับนี้ หากเขายังพัฒนาต่อไปไม่หยุดแบบนี้ เขาได้กลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริงแน่..”

กั๋วเว่ยสีหน้าเคร่งเครียด “แต่เขายังหนุ่มและหุนหันพลันแล่น ทั้งโอหังทั้งอวดดี เขากล้ามากพอที่จะบอกให้คู่ต่อสู้โจมตีได้ก่อนห้าครั้ง ความโอหังแบบนั้นแหละที่จะฆ่าเขา”

แต่จู้จื่อซานกลับส่ายหัว “เขาไม่ได้โอหัง เขาทำเพราะมีจุดมุ่งหมาย จงใจใช้วิธีนั้นเพื่อเหยียดหยามตระกูลหลง”

“อย่าบอกนะว่ามีเรื่องแค้นเคืองสักอย่างที่ฝังรากลึกระหว่างเฉินผิงกับตระกูลหลง!” กั๋วเว่ยอุทานอย่างตื่นตะลึง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าสองฝ่ายนั้นมีเรื่องบาดหมางกัน

“ฉันเกรงว่าจะเป็นบางอย่างซึ่งมีแต่ตระกูลหลงเท่านั้นที่รู้ดี”

การโดนหยามต่อหน้าฝูงชนแบบนี้ไม่ใช่แค่ความอับอายของฉันคนเดียว แต่ยังเป็นของตระกูลด้วย!