หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1067

ในตอนนั้นเอง กรรมการจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็ก้าวมาข้างหน้าและกำลังจะประกาศผลของการประลอง

“ผมขอประกาศผลของการประลอง ณ บัดนี้ หลงเซียวชนะ!” กรรมการเอ่ยเสียงดัง

แต่กระนั้นพวกตระกูลหลงก็ไม่ได้ดูดีใจอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้

ถึงแม้หลงเซียวจะชนะ เขาก็ชนะโดยที่เฉินผิงไม่ได้โต้กลับเลยแม้แต่นิดเดียว สำหรับตระกูลหลงแล้ว แบบนี้ไม่มีอะไรน่ายินดีเลย

“ผมยังไม่ตายสักหน่อย แต่คุณกลับประกาศผลแพ้ชนะไปซะแล้ว นี่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่รอบคอบขนาดนี้เชียวเหรอครับ?”

ตอนที่ผู้ชมกำลังจะออกไปนั่นเอง รวมถึงหลงเซียวก็ด้วย ก็เกิดเสียงดังกระหึ่มออกมาจากก้นหลุม

เสียงอื้ออึงในที่แห่งนั้นเงียบลงโดยพลัน เมื่อทุกคนชะโงกหน้าเพื่อให้เห็นตรงกลางหลุม แม้แต่คนที่กำลังจะออกไปจากที่จัดงานยังต้องหยุดฝีเท้าลง

จากนั้นพวกเขาก็เห็นเฉินผิงค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากหลุม เสื้อผ้าของเขาขาดจนหมด แสงสีทองรอบตัวเขาริบหรี่ลง แต่รัศมีรอบตัวเขายังคงสั่นสะท้านอยู่เช่นเดิม ราวกับว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะเทือนเลย

ทุกคนสูดลมหายเข้าดังเฮือกเมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

“ปะ..เป็นไปได้ยังไง? แม้แต่ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงสุดก็ยังไม่อาจรับหมัดแสงศักดิ์สิทธิ์ของหลงเซียวได้โดยไร้บาดแผล!”

“ช่างน่าหวาดหวั่นพรั่นพรึง! เขาเป็นมนุษย์หรือเปล่า?”

“ทั้งที่อายุยังน้อยแต่เขากลับแข็งแกร่งจนไม่น่าเชื่อ!”

ทุกคนต่างตกตะลึงอย่างเป็นที่สุด พลางมองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา

“เป็นไปได้ยัง?” หลงจิ้งกั๋วขมวดคิ้ว เมื่อครู่เขาลุกขึ้นแล้ว แต่พอได้ยินเฉินผิงพูดเขาก็นั่งลงช้าๆ

ทั้งกั๋วเว่ยกับจู้จื่อซานตกใจไม่ต่างกัน ทั้งสองไม่รู้จะใช้คำไหนมาอธิบายความรู้สึกในตอนนี้

“ฮ่าๆๆๆ! ฉันนึกแล้ว! ฉันนึกแล้วว่าเฉินผิงจะไม่เป็นอะไร”

จ้าวฉวางเริ่มหัวเราะอย่างเบิกบานตอนที่เขาเห็นเฉินผิงลุกขึ้นมาจากหลุม

“อ๊าก!” หลงเซียวตะโกนอย่างเหลืออด “ไอ้เศษสวะ แกกล้ามาหยามหน้าฉันได้ยังไง? ตายซะเถอะแก!”

ผมของหลงเซียวตั้งชัน คลื่นรัศมีสีแดงฉานปะทุออกจากร่างของเขา จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นพนมช้าๆ

ตูม!

ฉับพลันนั้น ก็เกิดเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นขึ้นบนท้องฟ้า จากนั้นเมฆหมอกดำก็ลอยมาบังดวงตะวัน

ตูม!

เกิดเสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกเมื่อเมฆสีดำเข้ามารวมกันมากขึ้นเรื่อยๆ บนท้องฟ้าที่มืดดำ เกิดประกายสายฟ้าแลบที่เห็นได้ชัดเจน

“อากาศเปลี่ยนไปเร็วมาก!” ใครสักคนที่กำลังมองฟ้าอย่างมึนงงพูดขึ้น

“ฉันไม่คิดเลยว่าหลงเซียวจะสำเร็จวิชาข่ายโน้มถ่วงพันทวีของตระกูลได้ทั้งที่อายุเท่านั้น..” จู้จื่อซานกล่าวพลางนิ่วหน้า