หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 107

แน่นอน หลังจากที่โชว์ธนบัตรเงินแล้ว เถ้าแก่เมิ่งก็ยกเท้าลงจากโต๊ะทำงาน ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกายมองไปยังหวังหันหัน จากนั้นก็พูด “ฉันคนนี้ไม่ชอบเจรจากับผู้ชายสักเท่าไร ถ้าพวกคุณอยากได้เงินละก็ ทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้ แล้วพวกคุณทั้งสองคนก็ไสหัวไป ฉันรับรองว่าจะคืนหนี้ที่ติดค้างพวกคุณ”

หวังหันหันเมื่อได้ยิน ตกใจกลัวจนรีบหลบไปข้างหลังเฉินผิง

เมื่อเห็นหวังหันหันมีท่าทางกลัวแบบนั้น เถ้าแก่เมิ่งหัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันใด

“ติดหนี้ต้องคืนเงิน เป็นกฎของสัจธรรม ใครมาเอา คุณก็ต้องให้” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

“หลักสัจธรรม?” เถ้าแก่เมิ่งมองดูเฉินผิงเหมือนมองดูคนโง่อย่างไงอย่างงั้น “นายคงจะเป็นพนักงานใหม่สินะ? หรือว่าเพื่อนร่วมงานไม่ได้บอกนายเหรอ ผลของการมาทวงหนี้ที่นี่เป็นอย่างไง?”

“บอกแล้ว แต่ว่าผมไม่เชื่อ ดังนั้นจึงคิดอยากจะลองๆ ดู” เฉินผิงผงกหัวเล็กน้อย

“เหอะ หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอคนเอาเรื่องแบบนี้ ในเมื่อนายอยากลองดู งั้นฉันจะทำให้นายสมหวังเอง” พูดจบ เถ้าแก่เมิ่งก็ยกมัดชกไปยังจมูกของเฉินผิง

หวังหันหันที่อยู่ด้านหลังเฉินผิง เมื่อเห็นเถ้าแก่เมิ่งเงื้อมือ จึงดึงเฉินผิงด้วยความตื่นตระหนก คิดอยากจะดึกเฉินผิงให้หลบไป เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกเถ้าแก่เมิ่งอัดล้ม แต่จังถงเจี้ยนกลับรีบถอยหลังไปสองก้าว กลัวว่าจะอัดโดนตัวเองเข้า

แต่ว่าหวังหันหันกลับไม่สามารถดึงเฉินผิงให้ขยับได้ สีหน้าของเฉินผิงยิ้มเย็นชามองดูเถ้าแก่เมิ่ง ตอนที่หมัดของเถ้าแก่เมิ่งพุ่งมาอยู่ตรงหน้าของเฉินผิงนั้น อยู่ๆเฉินผิงก็ยกมือขึ้นมารับหมัดของเถ้าแก่เมิ่ง จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกหัก

เถ้าแก่เมิ่งรู้สึกเพียงกำปั้นของตัวเองเหมือนถูกคีมหนีบอยู่ไม่ปาน จากนั้นก็ตามมาด้วยความเจ็บปวดทุรนทุราย ทำให้เถ้าแก่เมิ่งถึงกับร้องเสียงหลง 

หญิงสาวที่เป็นคนพาพวกเฉินผิงขึ้นมาเห็นดังนั้น รีบหันตัววิ่งออกไป เห็นได้ชัดว่าไปเรียกพวกมา

“ถงเจี้ยน นายกับหันหันไปหยิบเงินมา เกินมาไม่เอา แต่หนี้ที่ติดพวกเราไว้ ห้ามขาดสักแดงเดียวเป็นอันขาด”

เฉินผิงควบคุมเถ้าแก่เมิ่งไว้อยู่หมัด จากนั้นก็พูดกับจังถงเจี้ยน