หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 108

เฉินผิงไม่แม้แต่จะสนใจเขา แต่กลับมองไปยังซิการ์ที่วางไว้บนโต๊ะ หยิบขึ้นมาหนึ่งอันพร้อมดมเล็กน้อย “ซิการ์ดีขนาดนี้ สิ้นเปลืองเสียจริง”

พูดจบ เฉินผิงก็จุดไฟหนึ่งอัน ดูดเบาๆ หนึ่งครั้ง ค่อยๆ พ่นควันออกมา ท่าทางของเฉินผิงดูหมือนกำลังเพลิดเพลินอยู่

เมื่อเห็นเฉินผิงที่ดูเหมือนแทบไม่ได้สนใจ ใบหน้ากำลังมึนเมาแบบนั้น ทำให้ทุกคนรู้สึกโกรธจนแทบคลั่ง

“เจ้าหนู แกทำร้ายพี่เมิ่ง วันนี้ฉันจะเอาชีวิตแก”

เลี่ยงจื่อคนนั้นพูดพร้อมกับเงื้อหมัดพุ่งไปหาเฉินผิง หมัดนี้ใส่แรงเยอะมาก และยังมีเสียงหวีดแหวกอากาศ แสดงให้เห็นชัดว่าเลี่ยงจื่อคนนี้เป็นพวกฝึกมา

เมื่อต้องมาเจอกับหมัดของเลี่ยงจื่อนั้น เฉินผิงยังคงมีท่าทีไม่แยแสอยู่แบบนั้น สูบซิการ์ไปอีกหนึ่งครั้ง จากนั้นเขาก็พ้นใส่เลี่ยงจื่อที่กำลังพุ่งเข้ามา 

หมัดที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงของเลี่ยงจื่อหลังจากโดนเฉินผิงพ่นควันใส่ไปหนึ่งครั้ง ทั่วทั้งร่างเหมือนโดนสกัดจุดที่ตัวชั่วขณะขยับตัวไม่ได้ และหมัดนั้นอยู่ห่างจากเฉินผิงเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น

พอเป็นแบบนี้ ทุกคนมองอย่างไม่เชื่อสายตา ในขณะที่สายตาของทุกคนที่มองอย่างเหลือเชื่ออยู่นั้น เฉินผิงยกเท้าถีบออกไป ถีบเลี่ยงจื่อที่ลอยออกไป ร่างอันบึกบึนก็ลอยออกไปจากห้องทำงาน ร่วงไปกับพื้นอย่างแรง

“เลี่ยงจื่อ...”

เถ้าแก่เมิ่งสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบวิ่งเข้าไปตรวจดู ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเลี่ยงจื่อเป็นมือชกต่อยที่ดีที่สุดของเขาที่นี่ ฝึกชกต่อยมาแล้วกว่าสิบกว่าปี

ตอนที่เถ้าแก่เมิ่งวิ่งมาดูข้างหน้าเลี่ยงจื่อนั้น ทั่วทั้งร่างถึงกับหยุดชะงัก เห็นเพียงแต่หน้าอกของเลี่ยงจื่อบุบลงไป ในปากมีเลือดสดไหลทะลักออกมา สองตาเบิกกว้าง นอนอยู่บนพื้นไม่ขยับตัว ไม่รู้ว่าตายหรือยังมีชีวิตอยู่

“ฆ่ามัน ฆ่ามันให้ฉันซะ...”

เถ้าแก่เมิ่งโกรธแล้ว เขาไม่เคยโดนใครรังแกแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เขาต้องการหั่นร่างของเฉินผิงให้แหลกเป็นหมื่นๆ ชิ้น

เมื่อได้รับคำสั่ง คนที่เหลือพวกนั้นก็พุ่งไปที่เฉินผิง

พวกเขาไม่เชื่อว่า เฉินผิงถึงจะสู้เก่งแค่ไหน ภายในห้องที่พื้นที่เล็กแคบแบบนี้ ไม่มีทางที่จะสู้ชนะกลุ่มพวกเขาได้หรอก

เถ้าแก่เมิ่งมองและถามเฉินผิงด้วยความตื่นตระหนก

“แน่นอนว่าใช่ ซินอวี่รื่อฮว่าเป็นบริษัทของคุณหนูใหญ่ซูอวี่ฉีตระกูลซู และซูอวี่ฉีคือแฟนของผม พอพูดแบบนี้แล้ว ก็ไม่ได้แปลว่าคุณติดหนี้ผมเหรอ?”

เฉินผิงยิ้มสนุกๆ เล็กน้อย

“แฟนของนาย?” เถ้าแก่เมิ่งสีหน้าสับสน ตามด้วยม่านตาเบิกกว้าง ในแววตาเผยให้เห็นความกลัวออกมา “แก...แกคือคนนั้น...”

เถ้าแก่เมิ่งอ้าปากกว้าง สุดท้ายแล้วด้วยความกลัวสุดขีด แม้แต่เสียงที่เปล่งออกมาก็ไม่มี

เถ้าแก่เมิ่งเคยเดินบนเส้นทางนักเลงมาก่อน ถึงแม้คุณสมบัติของเขาจะไม่ถึงที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงของกู่เวิ่นเทียน แต่ข้อมูลข่าวสารมากมายเหล่านี้เขาล้วนรู้ดี เรื่องของเฉินผิงแน่นอนเขาเองก็เคยได้ยินมาเช่นกัน เพียงแต่เขาไม่แม้แต่จะคิดไปทางนั่น

เอาชนะเฝิงซื่อไห่ได้ และยังเป็นคนที่แม้แต่กู่เวิ่นเทียนและหลินเทียนหู่ยังต้องเคารพนับถือ แต่กลับเป็นชายหนุ่มที่มองแล้วธรรมดาที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ได้