หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 109

เถ้าแก่เมิ่งไม่อยากเชื่อ แต่เขาไม่เชื่อไม่ได้

 ตุบ...

เถ้าแก่เมิ่งต้านทานไม่ไหว คุกเข่าลงไปตรงหน้าเฉินผิง

“นายท่านเฉิน เป็นผมที่มีตาหามีแววไม่ ขอให้นายท่านเฉินละเว้นชีวิตผมด้วยเถอะ” เถ้าแก่เมิ่งก้มคำนับขอร้องอย่างสุดชีวิต

ถ้าหากเฉินผิงเป็นแค่แฟนของซูอวี่ฉี เขาคงไม่ถึงกลับต้องกลัวขนาดนี้ ในเมื่อกล้าติดเงินตระกูลซู เขาก็ไม่กลัวคนของตระกูลซูหรอก ถึงแม้ตระกูลซูจะร่ำรวยระดับต้นในหงเฉิง แต่ยังไงก็เป็นตระกูลค้าขาย พวกเขาที่ทำงานใต้ดินแบบนี้ ไม่มีทางกลัวอยู่แล้ว

แต่ว่าเฉินผิงไม่ได้เป็นแค่แฟนที่ซูอวี่ฉีออกหน้าว่าคบหาด้วยอย่างเดียว แต่ยังเป็นแขกคนสำคัญของหลินเทียนหู่กับกู่เวิ่นเทียน นี่ไม่ใช่คนที่เขาที่จะไปหาเรื่องด้วย

มองดูท่าทางของเถ้าแก่เมิ่ง เฉินผิงหัวเราะอย่างเย็นชา เดินผ่านเถ้าแก่เมิ่งออกไป

เฉินผิงเดินจากไป เถ้าแก่เมิ่งตัวอ่อนระทวยนั่งอยู่กับพื้น ร่างกายส่วนล่างของเขา เปียกไปหมดตั้งนานแล้ว

เฉินผิงเดินมาถึงถนนใหญ่ เตรียมที่จะเรียกรถกลับบริษัทอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มองเห็นหวังหันหันวิ่งข้ามถนนมา

“พี่เฉินผิง...”

หวังหันหันเห็นเฉินผิงออกมา ดีใจจนวิ่งเข้าไปหาเฉินผิง

เมื่อเฉินผิงเห็นหวังหันหันยังไม่กลับไป แต่ยังคงรอเขาอยู่ ภายในใจตื้นตันขึ้นมาชั่วขณะ

ในตอนที่หวังหันหันกำลังจะข้ามถนนมานั้น มีรถคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงพุ่งตรงมา หวังหันหันเห็นดังนั้น ตกใจจนยื่นนิ่งอยู่กับที่ สมองขาวโพลนขึ้นมาทันที

เมื่อคนขับรถคนนั้นมองเห็นว่ามีคนพุ่งออกมาจากถนน ก็รีบเหยียบเบรกสุดแรง เสียงเหยียบเบรกดังแสบแก้วหู และยังมีหมอกควันจากล้อรถที่ถูกเสียดสี ทำให้บรรยากาศเกิดความตึงเครียดขึ้นมา

เฉินผิงเห็นเข้า จึงเรียกพลังตันเถียนทั้งร่าง ก่อนจะพุ่งตัวออกไป ตรงเข้าไปขวางอยู่ข้างหน้าหวังหันหัน สองมือดันรถยนต์ที่ขับมาด้วยความเร็วสูงไว้

ผ่านไปอย่างรวดเร็วตัวรถก็หยุดลง หวังหันหันยังคงยืนตะลึงค้างอยู่ที่เดิม ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความตื่นกลัว