หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 110

“ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน พวกคุณไม่ไปทำงาน พากันซุบซิบอะไรกัน? หรืออยากโดนหักเงินเดือน?”

เวลานี้เอง ชุยจื้อหย่วนเดินออกมาจากห้องทำงาน ตะโกนว่าพวกพนักงานขายทั้งหลาย

พอทุกคนเห็น รีบกลับไปที่นั่งของตัวเอง และในตอนนั้นก็มีพนักงานขายคนหนึ่งพูดกับชุยจื้อหย่วน “ผู้จัดการชุย เฉินผิงพาคนไปทวงหนี้กับเถ้าแก่เมิ่งแล้ว...”

ชุยจื้อหย่วนพอได้ยิน ก็ชะงักไปเล็กน้อย รีบพูดด้วยสีหน้ามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นขึ้นมาทันที “เจ้าหนุ่มคนนี้ เพื่อแสดงความสามารถของตัวเองแม้แต่ชีวิตก็ไม่เอาแล้ว ถ้าเขาสามารถทวงเงินกลับคืนมาได้ ฉันจะกินน้ำในห้องน้ำจนหมดไม่เหลือสักหยดเดียว”

ชุยจื้อหย่วนเพิ่งพูดจบ จังถงเจี้ยนก็กลับมาด้วยใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในมือถือถุงพลาสติกสีดำ

เมื่อเห็นจังถงเจี้ยนกลับมาแล้ว ซุนเสี่ยวเหมิงรีบถามทันที “ถงเจี้ยน หันหันล่ะ?”

จังถงเจี้ยนหยิบน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ ดื่มอึกเดียวลวดจนหมดขวด จากนั้นถึงสูดหายใจเข้าลึกๆและเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบหนึ่งรอบ

หลังจากที่ทุกคนได้ยินว่าในถุงที่เอากลับมาคือเงินที่ติดหนี้อยู่หนึ่งล้านนั้น ล้วนสีหน้าตกตะลึงกันเป็นแถบ

ชุยจื้อหย่วนก็ไปฉีกถุงเปิดดู ธนบัตรลวดลายสีขาวๆก็ไหลกระจายลงบนพื้น

ตอนนี้ สีหน้าของชุยจื้อหย่วนเปลี่ยนเป็นดูแทบไม่ได้ เขานึกไม่ถึงว่าเฉินผิงจะนำเงินกลับคืนมาได้จริงๆ เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดไปเองว่าถ้าหากเฉินผิงเอาเงินกลับคืนมาได้ เขาจะดื่มน้ำในห้องน้ำให้หมด โดนตบหน้าเข้าอย่างจัง

“ยัยหนูหันหัน ลุ่มหลงมากเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าเฉินผิงคนนั้นมีดีอะไร”

หวังหลานหลานได้ยินว่าหวังหันหันถึงกับยืนรอเฉินผิง ก็พูดด้วยความไม่ค่อยเข้าใจขึ้นมาทันที

ซุนเสี่ยวเหมิงก็รู้สึกเป็นห่วงหวังหันหัน ส่วนเฉินผิงจะอยู่หรือตาย ก็ไม่มีใครสนใจ ในขณะที่ทุกคนต่างพากันสงสารหวังหันหันอยู่นั้น ไม่น่าเชื่อเฉินผิงก็พาหวังหันหันกลับมาได้

มองดูร่างกายของเฉินผิงที่ไม่มีบาดแผลอะไร ทุกคนต่างตื่นตะลึงกันไปหมด

“เฉินผิง คุณไม่ได้โดนอัด?”

ชุยจื้อหย่วนถามด้วยความประหลาดใจ

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซูอวี่ฉีก็ถือกระเป๋าเข้ามาในร้านอาหารตะวันตก สิงจวินเห็นเข้า รีบลุกขึ้นโบกมือพัลวัน “อวี่ฉี อยู่ตรงนี้”

ซูอวี่ฉีเดินเข้าไปหาด้วยสีหน้าเรียบเฉย นั่งลงตรงข้ามกับสิงจวิน “หาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

“อวี่ฉี ผมเพียงแค่รู้สึกว่านานมากแล้วที่ไม่ได้เจอเธอเลย ดังนั้นเลยอยากเชิญเธอมาเลี้ยงข้าวสักมื้อ”

สิงจวินพูดด้วยใบหน้าประจบสอพลอ

“ถ้าหากไม่มีธุระอะไร ฉันขอตัว...” ซูอวี่ฉีพูดจบ ก็กำลังจะลุกตัวขึ้น

“มีสิๆ” สิงจวินเห็นดังนั้น จึงรีบร้อนรั้งตัวซูอวี่ฉีไว้ “อวี่ฉี เธอก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ หลายปีมานี่ผมไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอสามารถ...”

“ไม่มีทาง” ไม่ต้องรอให้สิงจวินพูดจบ ซูอวี่ฉีก็พูดตัดบทขึ้นมา “สิงจวิน ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจสถานะของตัวเอง คุณก็เป็นแค่คนที่ตระกูลซูเชิญมาเป็นผู้จัดการเท่านั้น ฉันสามารถถอดถอนคุณออกเมื่อไรก็ได้ ทางที่ดีขอให้คุณเอาใจใส่กับเรื่องงานเถอะ สำหรับฉัน คุณไม่ต้องเสียเวลามาคิดอะไรทั้งนั้น”

ซูอวี่ฉีสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงที่พูดก็เย็นยะเยือก ทำให้สีหน้าของสิงจวินเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก