หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 111

“ความหมายของเธอก็คือผมไม่คู่ควรกับเธอเหรอ?” สิงจวินเอ่ยถาม

“นายคิดว่าไงล่ะ?” ซูอวี่ฉีย้อนถามกลับไป

สิงจวินอยู่ ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา “ใช่ ผมไม่คู่ควรกับคุณฐานะของผมมันต้อยต่ำ แต่เพราะอะไรเธอถึงยอมไปคบหาคนที่เคยติดคุกแบบไอ้ขี้คุกนั้น แต่กลับไม่ให้โอกาสผมเลยสักครั้งล่ะ? หรือว่าผมเทียบไม่ได้กับไอ้ขี้คุกคนนั้นเหรอ?”

สิงจวินก็ฮึกเหิมขึ้นมาทันที น้ำเสียงหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นสิงจวินพูดแบบนั้น ซูอวี่ฉีขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันจะไปหาใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายสักนิด และนายก็ไม่มีสิทธิ์มาถามด้วยซ้ำ”

“เธอรู้ไหมว่าเฉินผิงเป็นคนแบบไหน? เขาไม่ใช่แค่ไอขี้คุกเท่านั้น เขายังเป็นผู้ชายหลายใจอีกด้วย เขามีแฟนมาตั้งนานแล้ว เธอรู้หรือเปล่า เธอโดนเขาหลอกแล้ว”

สิงจวินพูดไปพร้อมกับหยิบมือถือออกมา ให้ซูอวี่ฉีดูรูปภาพที่เฉินผิงกับหวังหันหันที่อยู่ด้วยกัน

ซูอวี่ฉีมองดูรูปถ่าย สีหน้าเริ่มแย่ลงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น

เมื่อเห็นท่าทางของซูอวี่ฉีแบบนี้ ภายในใจสิงจวินก็แอบดีใจขึ้นมา รีบฉวยโอกาสตีเหล็กตอนร้อนเอ่ยพูดต่อ “ผู้หญิงคนนี้ชื่อหวังหันหัน เธอก็คือแฟนของเฉินผิง พวกเขารู้จักกันตั้งแต่เด็ก ทั้งสองเป็นคู่รักกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก ตอนนี้พวกเขาทำงานอยู่ที่บริษัทซินอวี่ และงานนี้ก็เป็นเฉินผิงที่เป็นคนหาให้หวังหันหัน”

ซูอวี่ฉีไม่พูดไม่จา มองดูรูปถ่ายของทั้งสองคนอยู่เงียบๆ

“อวี่ฉี ผมจริงใจกับคุณจริงๆนะ ผมไม่เคยโกหกคุณเลยสักครั้ง เจ้าเฉินผิงเขามีอะไร? มีตรงไหนที่เขาแข็งแกร่งกว่าผม?”

สิงจวินยังคงแสดงความรู้สึกภายในใจของตัวเองออกมา

เพี้ย...

สิงจวินเพิ่งจะพูดจบ อยู่ๆ ซูอวี่ฉีก็ตบเขาอย่างแรงไปเต็มๆ หนึ่งที

ตบครั้งนี้ ทำเอาสิงจวิงที่โดนตบมึนงงเลยทีเดียว ใบหน้าที่มองไปทางซูอวี่ฉีเต็มไปด้วยความไม่คาดคิด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมซูอวี่ฉีต้องตบหน้าตัวเองด้วย

“สิงจวิน นายกล้าแอบถ่ายรูปเฉินผิง? นายกำลังคิดว่าทำแบบนี้แล้ว ฉันจะยอมรับนายนะเหรอ? นายคิดผิดแล้ว คิดผิดมหันต์เลยละ ฉันเชื่อว่าเฉินผิงไม่มีทางโกหกฉัน นายเองก็ไม่ต้องเอารูปถ่ายพวกนี้มาพูดอะไรกับฉัน นายไม่ใช่อยากรู้ว่าเฉินผิงแข็งแกร่งกว่านายตรงไหนไม่ใช่เหรอ? ฉันจะบอกนายก็ได้ แม้แต่นิ้วโป้งหนึ่งนิ้วของเขานายก็ยังเทียบไม่ได้เลย”

เมื่อเห็นซูอวี่ฉีโทรศัพท์หาตัวเอง เฉินผิงรีบลุกขึ้นออกไปไปด้านข้างเพื่อรับสาย

“คุณอยู่ไหน?” ซูอวี่ฉีเอ่ยถามออกไปทันที

“ผม...ผมอยู่บ้าน”

เฉินผิงไม่อยากให้ซูอวี่ฉีรู้เรื่องที่ตัวเองกำลังทำงานที่บริษัทของเธอ อีกอย่างเฉินผิงก็คิดจะทำไม่นานอยู่แล้ว หลังจากรวบรวมวัตถุดิบยาครบ และหาพู่กันวิญญาณจนเจอ รักษาดวงตาของแม่ตัวเองหายแล้ว เฉินผิงก็ไม่คิดจะทำแล้ว

เขาจะต้องตั้งสมาธิไว้ที่การบำเพ็ญฌาน ไม่เช่นนั้นวันที่15เดือน7ก็ใกล้เข้ามาทุกที ถ้าหากเฉินผิงความสามารถยังไม่ถึง ก็ไม่มีทางขึ้นเกาะนิรนามได้แน่

“อยู่บ้าน?” ซูอวี่ฉียับยั้งความโกรธภายในใจเอาไว้ “ดี ถ้างั้นคุณก็รออยู่ที่บ้านละกัน”

พูดจบ ซูอวี่ฉีก็ตัดสายทิ้งไปทันที