หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 112

เฉินผิงรู้สึกถึงแปลกใจยังไงชอบกล แต่ก็ทำได้เพียงกลับไปกินข้าวต่อ

เพิ่งเริ่มทำงานช่วงบ่ายได้ไม่นาน เฉินผิงกำลังจัดการกับเอกสารบัญชีลูกหนี้ เขาคิดว่าจะส่งไปให้หลินเทียนหู่ ให้หลินเทียนหู่ไปจัดการ ถ้าหากหลินเทียนหู่จัดการไม่ได้ เขาค่อยออกหน้า เพราะถ้าให้เขาต้องออกหน้าด้วยตัวเองหมดคงจะเสียเวลามากเกินไป

ในขณะที่เฉินผิงกำลังจัดการเอกสารอยู่นั้น อยู่ๆ แผนกขายก็เกิดความโกลาหลขึ้น จากนั้นกลุ่มคนก็พากันหันไปมองทางห้องทำงาน แต่ละคนพากันซุบซิบเบาๆ

เฉินผิงรู้สึกสงสัย จึงหันไปถามซุนเสี่ยวเหมิง “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ซุนเสี่ยวเหมิงหันไปมองเฉินผิงเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กลับไปทำงานให้ดีเถอะ เมื่อกี้ประธานซูมา เธอไม่ได้มานานแล้ว แต่ไม่รู้ครั้งนี้มาที่แผนกขายทำไม ตอนนี้เข้าห้องทำงานไปแล้ว นายก็หัดสังเกตุให้ดีๆ อย่าไปล่วงเกินประธานซูเข้า ฉันจะลำบากไปด้วย”

“ประธานซู?” เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ซูอวี่ฉีมาแล้ว?”

เฉินผิงพูดจบประโยค สายตาของทุกคนก็มองไปที่เขาทันที ดวงตาทั้งสองข้างของซุนเสี่ยวเหมิงจ้องไปที่เขา “นายอยากตายหรือไง? จะเรียกชื่อประธานซูห้วนๆ แบบนั้นได้ยังไง

นายอย่าทำฉันเดือดร้อน”

คนอื่นก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเฉินผิง กลัวว่าเฉินผิงจะพูดอะไรที่ไม่เข้าหูกับซูอวี่ฉีขึ้นมา แล้วจะดึงพวกเขาติดร่างแหไปด้วย

“พี่เฉินผิง รีบกลับไปทำงานเถอะ อย่าพูดไร้สาระอีกเลย”

หวังหันหันรีบดึงเฉินผิงให้กลับไปทำงานที่โต๊ะทำงาน

ทางด้านชุยจื้อหย่วนที่อยู่ในห้องทำงาน เดิมทีตอนกลางวันกินเหล้าไปนิดหน่อย จึงจะพักตางีบหลับ ชุยจื้อหย่วนที่เพิ่งจะงีบหลับไปแป๊บเดียว เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมา เขารู้ดีว่านอกจากคนของแผนกขายแล้ว ไม่มีใครมาหาเขาที่นี่ในช่วงเวลานนี้

และคนที่กล้าเดินเข้ามาโดยไม่เคาะประตู มีเพียงแค่ซุนเสี่ยวเหมิงคนเดียว ส่วนคนอื่นถ้าหากกล้าไม่เคาะประตู แน่นอนว่าต้องโดนทำโทษ

“เสี่ยวเหมิง เธอมาพอดีเลย มาช่วยฉันนวดหัวหน่อย รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย” ชุยจื้อหย่วนหลับตาพูด

ซูอวี่ฉีเห็นท่าทางของชุยจื่อหย่วนเป็นแบบนั้น หน้าของเธอเย็นชา “นี่นายกำลังจะให้ฉันนวดหัวให้เหรอ?”

ทันทีที่เสียงของซูอวี่ฉีดังขึ้น ชุยจื้อหย่วนก็ลืมตาขึ้นโดยฉับพลัน เมื่อเขาเห็นซูอวี่ฉียืนอยู่ตรงหน้า กำลังมองดูเขาด้วยใบหน้าแสนเย็นชานั้น ชุยจื้อหย่วนก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

โครม...

คนในแผนกขายเมื่อเห็นชุยจื้อหย่วนออกมาก็ รีบสลายตัว กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองแกล้งทำตัวยุ่ง แต่ดวงตาทั้งสองข้างกลับจ้องไปที่ชุยจื้อหย่วนตลอดเวลา พวกเขาอยากรู้มากว่า อยู่ๆ ซูอวี่ฉีมาทำอะไรที่บริษัท

เห็นเพียงแต่ชุยจื่อหย่วนเดินมาที่โต๊ะทำงานของเฉินผิง และพูดกับเขาว่า “เฉินผิง ประธานซูเรียกหานาย เดี๋ยวเข้าไปแล้ว อย่าได้พูดจาส่งเดชล่ะ”

เฉินผิงลุกขึ้นเดินไปที่ห้องทำงาน เขารู้ว่าซูอวี่ฉีมาต้องมาหาเขาแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร

“ประธานซูเรียกหาเฉินผิงทำไมกัน?”

“แปลกจริงเนอะ ประธานซูรู้จักเฉินผิงเหรอ ทำไมมาถึงก็เรียกหาเขาล่ะ?”

“คงไม่ใช่เพราะว่าเฉินผิงทวงหนี้จากเถ้าแก่เมิ่งได้หรอกนะ ประธานซูมาหาเขาเป็นเพราะอย่างนี้เหรอ?”

“ไม่ใช่หรอก เรื่องทวงหนี้ได้ผู้จัดการชุยยังไม่ได้รายงานขึ้นไปเลย ประธานซูจะรู้เรื่องได้ยังไง?”

ทุกคนล้วนพูดซุบซิบกันด้วยความสงสัยว่าเพราะอะไรซูอวี่ฉีถึงเรียกพบเฉินผิง