หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1070

ไม่ว่าใครก็อดอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงไม่ได้เมื่อเห็นภาพนั้น

หลงจิ้งกั๋วทั้งรู้สึกโกรธและอับอาย

ลูกชายของเขาเป็นหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลหลง

แต่ในเวลานี้ เขากลับอ่อนปวกเปียกเป็นตุ๊กตาอยู่ในมือของเฉินผิง

หลงเซียวจ้องเฉินผิงอย่างโกรธเคือง “เฉินผิง แกกล้าฆ่าฉันงั้นเหรอ? ไม่ใช่แค่ตระกูลหลงจะไม่ปล่อยให้แกรอดออกไปได้ แต่กระทั่งสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็จะตามล่าแกถ้าแกฆ่าฉัน”

“ฉันไม่กลัวใครทั้งนั้น”

เฉินผิงกำหมัดแน่น เมื่อเขานึกถึงแม่บังเกิดเกล้าที่ยังคงทรมานอยู่ในบ้านตระกูลหลง ความเกลียดชังเข้าท่วมท้นเขา ในเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ชกเข้าที่หลงเซียว

หลงเซียวบาดเจ็บหนักอยู่ก่อนแล้ว หมัดของเฉินผิงทำให้เขาแม้แต่จะยืนยังทำไม่ได้

จากนั้นเฉินผิงก็เหวี่ยงหลงเซียวลงกับพื้น ก่อนจะเหยียบลงที่หัวของหลงเซียว แล้วเฉินผิงก็มองขึ้นไปที่หลงจิ้งกั๋ว

สายตาของเฉินผิงฉายแววยั่วยุชัดเจน มีเพียงหลงจิ้งกั๋วที่เข้าใจดีว่าทำไมเฉินผิงถึงจ้องเขาแบบนี้

หลงจิ้งกั๋วตอบกลับโดยการกำหมัดแน่นและขบฟันกรอด

ตระกูลหลงถูกหยามเกียรติครั้งใหญ่ในการต่อสู้ของวันนี้

ระหว่างที่เฉินผิงจ้องหลงจิ้งกั๋ว หลงเซียวก็หยิบเอาขวดแก้วขนาดเล็กออกมา

เมื่อเขาเปิดขวดขึ้น กลิ่นแสบจมูกของเลือดก็โชยไปในอากาศ

หลงเซียวดื่มเลือดในขวดอย่างไม่ลังเล

รัศมีของหลงเซียวฟื้นคืนอย่างรวดเร็วหลังจากเขาดื่มเลือด แม้แต่ร่างกายอันอ่อนแรงของเขายังค่อยๆฟื้นคืนพลังเมื่อเปลวไฟสีแดงเริ่มลุกลามเหนือผิวหนังของเขา ยิ่งไปกว่านั้น กระทั่งดวงตาของหลงเซียวยังกลายเป็นสีแดงฉาน

เฉินผิงขมวดคิ้วแล้วถอยห่างอย่างว่องไว หลังจากที่เขาเพ่งมองร่างกายของหลงเซียวที่เปลี่ยนไปและสูดกลิ่นโลหะที่ปนอยู่ในอากาศ เฉินผิงก็ยิ่งเดือดดาล

“ซูอวี่ฉี! นี่มันเลือดซูอวี่ฉี!” เฉินผิงถลึงตาใส่หลงเซียว “ไอ้สารเลว! ฉันจะถลกหนังแกทั้งเป็น!”

เฉินผิงรู้สึกผิดมหันต์ที่ไม่สามารถช่วยซูอวี่ฉีเอาไว้ได้

“ฉันจะเอาชีวิตแกชดใช้ให้กับความเจ็บปวดของซูอวี่ฉี!”

แสงเจิดจ้าสว่างวาบออกมาจากกระบี่พิฆาตมังกร แล้วเฉินผิงก็เสียบกระบี่เข้าที่หลงเซียวอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง กระดิ่งทองเหลืองอันเล็กก็ปรากฏขึ้นในมือของหลงเซียว

กริ๊ง! กริ๊ง!

หลงเซียวสั่นกระดิ่งทองเหลืองเบาๆ และเกิดเสียงรื่นหูดังออกมา

จากนั้นคลื่นพลังก็สาดซัดใส่ทุกคนตรงนั้น

ราวกับเวลาหยุดหมุน กระบี่ที่เฉินผิงแทงใส่หลงเซียวหยุดนิ่งในระยะที่ห่างจากหลงเซียวแค่ไม่กี่นิ้ว

วินาทีที่เฉินผิงหยุดนิ่ง หลงเซียวก็ซัดหมัดออกไป พลังของหมัดนั้นพุ่งทะลุร่างเฉินผิง!

ราวกับว่าวสายป่านขาด เฉินผิงกระเด็นไปด้านหลังก่อนจะกระแทกเข้ากับพื้น