หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1073

ฝูงชนที่นิ่งอึ้งมองไปที่กระดิ่งทองเหลืองแตกร้าวของหลงเซียว

มันยังเป็นของศักดิ์สิทธิ์อยู่งั้นหรือ? แล้วทำไมถึงถูกทำลายได้ง่ายๆ

เจตจำนงสังหารของกระดิ่งจางหายไป และแก่นมังกรหวนกลับคืนสู่ร่างของเฉินผิง แสงสองสีของมันอันตรธานไปอย่างไร้ร่องรอย

ทั่วทั้งสนามประลองเงียบสนิทเมื่อทุกคนจ้องไปยังภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

ผู้ชมหลายคนกลืนน้ำลายอย่างหวั่นๆ และแทบจะลืมหายใจ

ทุกสายตาจับจ้องเฉินผิง

จู้จื่อซานมองที่เฉินผิงราวกับต้องมนต์ เขาอุทานขึ้น “ของวิเศษของเฉินผิงทรงพลังยิ่งกว่าที่เราจินตนาการไว้นัก!”

หลายคนเริ่มส่งสายตาที่เปี่ยมด้วยความโลภใส่เฉินผิง เช่นเดียวกับจู้จื่อซาน

เฉินผิงคร้านจะใส่ใจพวกเขา เขากลับมองไปยังหลงเซียวอย่างเยือกเย็นแล้วถาม “ไหนล่ะไพ่ตายของแก?”

ระหว่างที่พูดเขาก็อัดเจตจำนงสังหารเข้าใส่กระบี่พิฆาตมังกรของเขา จากนั้นก็แทงกระบี่ใส่หลงเซียว

หลงเซียวหันหลังวิ่งหนีเอาตัวรอด โยนศักดิ์ศรีของตัวเองทิ้งไปหมด

ฝีมือของเฉินผิงทำเอาไฟสู้ในตัวหลงเซียวมอดดับสิ้น

ฉับ!

กระบี่ฟันเข้าที่หลังของหลงเซียว เกิดเป็นแผลลึกโชกเลือด หลงเซียวสะดุดล้มหัวทิ่มลงพื้น

เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกรแล้วยกตัวหลงเซียวขึ้นมา

เขาพึมพำ “บุตรชายคนโตของตระกูลหลงมีน้ำยาเพียงเท่านี้เอง”

จากนั้นเขาก็ตบหลงเซียวอย่างแรงจนหน้าของอีกฝ่ายบวมฉึ่งในทันใด

หลังจากนั้นเฉินผิงก็พูดช้าๆ “จงยอมรับความพ่ายแพ้ แล้วเห่าเหมือนกับหมาซะ”

คำพูดของเขาทำเอาฝูงชนตกตะลึง ไม่มีใครคิดว่าเฉินผิงยังจะหยามเกียรติของหลงเซียวหลังชนะเขาได้แล้ว

พวกเขาอดคิดไม่ได้ว่าเฉินผิงต้องการจะสาบานตนเป็นศัตรูกับตระกูลหลงหรือเปล่า

หลงเซียวโมโห “อย่าได้ใจไปนัก เฉินผิง ฉัน-“

เผียะ!

เผียะ!

“ให้ตายสิไอ้แก่นี่! ฉันอุตส่าห์เคารพแก แต่แกกลับด่าฉันซะงั้น อย่าให้ฉันต้องถล่มตระกูลหลงเลย!”

ต่งเจียห่าวไม่เกรงกลัวหลงจิ้งกั๋วแม้ว่าฝีมือของเขาจะอ่อนด้อย ถึงยังไงเขาก็มีตระกูลต่งกับพ่อของเขาหนุนหลังอยู่แล้ว

“แกรนหาที่เองนะ!” หลงจิ้งกั๋วคำราม

เขาไม่อยากเชื่อว่าต่งเจียห่าวจะกล้าดูแคลนเขาต่อหน้าคนมากมาย

ต่งเจียห่าวพาปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุดมาด้วยสองคน เมื่อพวกเขาเห็นว่าหลงจิ้งกั๋วพร้อมจะลงมือ พวกเขาจึงรีบเข้ามาขวางให้ต่งเจียห่าวถอยไปด้านหลัง

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นในทันใดเมื่อศึกใหญ่พร้อมจะปะทุ

จู้จื่อซานที่ไม่มีทางเลือกจึงป่าวประกาศขึ้น “ทุกคนหยุดก่อน!”

ถ้าคนทั้งสองฝ่ายสู้กันเมื่อไหร่ เรื่องนี้ต้องกลายเป็นข่าวใหญ่แน่ ซึ่งก็คงรู้ไปถึงหูคุณชี่ ในฐานะที่เป็นประธานสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ จู้จื่อซานคงลำบากไม่น้อยที่ต้องมาอธิบายว่าเขาปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ได้ยังไง

ที่แย่กว่านั้น ถ้าทางการเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย พวกเขาก็คงสั่งยุบสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ถาวร

จู้จื่อซานพูดต่อ “กลับไปนั่งที่ ไม่รู้จักเคารพประธานสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กันหรือไง?”

สีหน้าของเขาบึ้งตึง พลางปลดปล่อยรัศมีคุกคามทีทำให้หลายคนต้องกลับไปที่นั่งของตัวเอง