หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1073

ฝูงชนที่นิ่งอึ้งมองไปที่กระดิ่งทองเหลืองแตกร้าวของหลงเซียว

มันยังเป็นของศักดิ์สิทธิ์อยู่งั้นหรือ? แล้วทำไมถึงถูกทำลายได้ง่ายๆ

เจตจำนงสังหารของกระดิ่งจางหายไป และแก่นมังกรหวนกลับคืนสู่ร่างของเฉินผิง แสงสองสีของมันอันตรธานไปอย่างไร้ร่องรอย

ทั่วทั้งสนามประลองเงียบสนิทเมื่อทุกคนจ้องไปยังภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

ผู้ชมหลายคนกลืนน้ำลายอย่างหวั่นๆ และแทบจะลืมหายใจ

ทุกสายตาจับจ้องเฉินผิง

จู้จื่อซานมองที่เฉินผิงราวกับต้องมนต์ เขาอุทานขึ้น “ของวิเศษของเฉินผิงทรงพลังยิ่งกว่าที่เราจินตนาการไว้นัก!”

หลายคนเริ่มส่งสายตาที่เปี่ยมด้วยความโลภใส่เฉินผิง เช่นเดียวกับจู้จื่อซาน

เฉินผิงคร้านจะใส่ใจพวกเขา เขากลับมองไปยังหลงเซียวอย่างเยือกเย็นแล้วถาม “ไหนล่ะไพ่ตายของแก?”

ระหว่างที่พูดเขาก็อัดเจตจำนงสังหารเข้าใส่กระบี่พิฆาตมังกรของเขา จากนั้นก็แทงกระบี่ใส่หลงเซียว

หลงเซียวหันหลังวิ่งหนีเอาตัวรอด โยนศักดิ์ศรีของตัวเองทิ้งไปหมด

ฝีมือของเฉินผิงทำเอาไฟสู้ในตัวหลงเซียวมอดดับสิ้น

ฉับ!

กระบี่ฟันเข้าที่หลังของหลงเซียว เกิดเป็นแผลลึกโชกเลือด หลงเซียวสะดุดล้มหัวทิ่มลงพื้น

เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกรแล้วยกตัวหลงเซียวขึ้นมา

เขาพึมพำ “บุตรชายคนโตของตระกูลหลงมีน้ำยาเพียงเท่านี้เอง”

จากนั้นเขาก็ตบหลงเซียวอย่างแรงจนหน้าของอีกฝ่ายบวมฉึ่งในทันใด

หลังจากนั้นเฉินผิงก็พูดช้าๆ “จงยอมรับความพ่ายแพ้ แล้วเห่าเหมือนกับหมาซะ”

คำพูดของเขาทำเอาฝูงชนตกตะลึง ไม่มีใครคิดว่าเฉินผิงยังจะหยามเกียรติของหลงเซียวหลังชนะเขาได้แล้ว

พวกเขาอดคิดไม่ได้ว่าเฉินผิงต้องการจะสาบานตนเป็นศัตรูกับตระกูลหลงหรือเปล่า

หลงเซียวโมโห “อย่าได้ใจไปนัก เฉินผิง ฉัน-“

เผียะ!

เผียะ!