หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1074

กลับกันเฉินผิงก็ยังระดมตบหลงเซียวผู้ดื้อด้านไม่หยุด

“แกยอมแพ้ได้หรือยัง? หา?”

ทุกครั้งเขาที่เขาพูดซ้ำๆ เฉินผิงก็จะตบหลงเซียวอย่างแรง

หลงเซียวร้องไห้ไม่ออกแม้เขาอยากจะร้องก็ตาม หน้าของเขาทั้งปวดทั้งบวมและเขาพูดไม่ได้ เขาจึงไม่อาจเอ่ยปากยอมจำนนได้ในสภาพนี้

เขาเลยต้องพยักหน้าเอาอย่างหมดหนทาง กระนั้นก็ดูเหมือนเฉินผิงจะไม่เห็นความพยายามของเขา

เฉินผิงเย้ยหยัน “ศักดิ์ศรีของแกไปไหนแล้วล่ะ? แกพูดเองไม่ใช่เหรอว่าตระกูลหลงเก่งนักเก่งหนา วันนี้ฉันจะกระชากความโอหังของแกออกมาให้หมด! ตระกูลหลงมันไม่มีอะไรเลยนอกจากพวกหัวขโมยสุมหัวกัน!”

เขาอัดหลงเซียวต่อไป ยั่วโทสะหลงจิ้งกั๋วอย่างไม่หยุดยั้ง

สายตาของเฉินผิงทอประกายอาฆาตขณะที่เขาเร่งแสงสีทองขึ้นมาที่ฝ่ามือ

เขาประกาศก้อง “เวลานี้ในวันพรุ่ง จะเป็นเวลาครบรอบการตายของแก”

เฉินผิงตั้งใจจะสังหารหลงเซียวจริงๆ เมื่อเขาฟาดฝ่ามือลงที่หัวของหลงเซียว

ฝูงชนตะลึงเมื่อเห็นว่าเฉินผิงกำลังจะแหกกฎด้วยการฆ่าหลงเซียว

“พอได้แล้ว!” กั๋วเว่ยตะโกน

เขาเคลื่อนไหวภายในพริบตาแล้วแผ่รัศมีอันน่าสะพรึงไปยังเฉินผิง

“หยาบคายนัก! กล้าดียังไงถึงไม่แยแสกฎของสมาพันธ์! แกสมควรตาย!”

กั๋วเว่ยใช้เรื่องที่เฉินผิงจงใจจะฆ่าหลงเซียวเป็นข้ออ้างอันสมบูรณ์แบบเพื่อกำจัดเขา

เฉินผิงมองกั๋วเว่ยอย่างเย็นชาแล้วตอบ “ฉันว่าแกนั่นแหละที่สมควรตาย”

เขาดูท่าจะไม่ลดราวาศอกเมื่อปล่อยหมัดพุ่งเข้าใส่กั๋วเว่ย

พื้นสะเทือนเมื่อกำปั้นของทั้งสองปะทะกัน

กั๋วเว่ยจำใจต้องถอยหนีจากแรงปะทะ ข้อนิ้วของเขาเจ็บแปลบ

ในขณะเดียวกันเฉินผิงก็ลอยละลิ่วไปด้านหลัง หลงเซียวหลุดจากมือของจนหล่นลงกับพื้น

หลงเซียวใช้เรี่ยวแรงทุกเสี้ยวที่มีคลานไปหากั๋วเว่ย ฉันยังไม่อยากตาย