หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1077

จ้าวอู๋ฉีไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจู้จื่อซาน ฝีมือของพวกเขาห่างชั้นกันเกินไป

“คนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้น่ารังเกียจแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า?” ต่งเจียห่าวไม่พอใจ

จู้จื่อซานมองไปที่เขา “ต่งเจียห่าว นายไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย นายไปซะจะดีกว่า ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจขึ้นมา ฉันก็ฆ่านายได้ง่ายๆ ต่อให้มีปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงสุดสองคนคอยปกป้องนายก็ตาม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้คนของนายมีแค่สองคน” เขาเตือน

“แก..” โทสะปะทุขึ้นในดวงตาของต่งเจียห่าว

“คุณต่ง!”

จังหวะนั้นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุดทั้งสองของตระกูลต่ง เข้าไปห้ามไม่ให้เขาเดินเข้าไป

พวกเขารู้ว่าตัวเองไม่อาจเทียบได้กับจู้จื่อซาน อีกอย่างยังมีผู้อาวุโสคุมกฎอีกสี่คนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อยู่ข้างจู้จื่อซานด้วย!

“ขอบคุณมากต่งเจียห่าว แต่คุณไปได้แล้วล่ะผมไม่อยากให้คุณต้องมาเจ็บตัวเพราะผม” เฉินผิงบอกเขา

เขารู้ว่าตัวเองยังแกร่งไม่พอที่จะโค่นสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้ในตอนนี้

เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งเจียห่าวจึงยอมถอยจากไปพร้อมกับคนของเขา

“พวกคุณก็ควรไปด้วย!” เฉินผิงหันไปมองจ้าวลี่กั๋ว ไป๋เสี่ยวซานกับคนที่เหลือ

“คุณเฉิน..”

ทั้งจ้าวลี่กั๋วและไป๋เสี่ยวซานไม่ยอมไป พวกเขาจะสู้ข้างเฉินผิง

“เฉินผิง มาสู้พวกมันกันเถอะ ฉันว่าพวกมันคงไม่ใจกล้าพอที่จะฆ่าพวกเราต่อหน้าสายตาของทุกคนหรอก” จ้าวฉวางพูดอย่างเหี้ยมหาญ

ตอนที่เขาพูดจบพอดี จู้จื่อซานก็ซัดคลื่นพลังใส่เขาอย่างไม่ใยดีจนร่างลอยละลิ่ว

“จ้าวฉวาง!” จ้าวลี่กั๋วรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงลูกชาย

เฉินผิงขบกรามแล้วกู่ร้อง “คนที่แกหมายหัวคือฉัน มาสู้กับฉันซะสิถ้าแกกล้าพอ!”

“เฉินผิง นายสู้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่ไหวหรอก คนของนายที่มีอยู่ตอนนี่อ่อนแอเกินไป ถ้าฉันอยากทำ ฉันจะสั่งให้ทุกคนที่นี่ฆ่าพวกเขาให้เรียบก็ยังได้ ยอมแพ้เสียตอนนี้ยังดีกว่าจะฝืนลุกขึ้นสู้กับเรา” จู้จื่อซานเอ่ยอย่างหยิ่งยโส

“ไปตายซะ!”

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสคุมกฎทั้งสี่เป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงสุด พวกเขาจะฟังแค่คำสั่งของประธานสมาพันธ์ แม้แต่กั๋วเว่ยยังไม่มีสิทธิสั่งการพวกเขา

ระหว่างที่เฉินผิงกระเสือกกระสน ผู้อาวุโสคุมกฎทั้งสี่สบตากันแล้วปล่อยแสงสว่างจ้าออกมาพร้อมกัน

ลำแสงนั้นแล่นไปบนพันธนาการราวกับกระแสไฟฟ้าแล้วเข้าสู่ร่างของเฉินผิง

ร่างกายของเฉินผิงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเลือดพุ่งกระฉูดออกจากตัวเขา

ตูม!

สุดท้ายเฉินผิงจึงต้านไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาร่วงลงกระแทกพื้นอย่างอ่อนแรง

“ฮ่า! แกประเมินตัวเองสูงเกินไปนะ” จู้จื่อซานกล่าวแค่นจมูกอย่างเย็นชา

ตอนที่ผู้อาวุโสทั้งสี่จะพาตัวเฉินผิงไปกับพวกเขานั้นเอง พวกเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเฉินผิงฝืนลุกขึ้นช้าๆ

มีตราสีแดงบนหน้าผากของเฉินผิงที่ลุกไหม้ราวกับไฟ!