หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1078

แสงสีทองห่อหุ้มร่างของเฉินผิงราวกับเกล็ดที่ปกคลุมผิวหนังของเขา

แม้แต่ฝูงชนยังเห็นประกายไฟปะทุในดวงตาของเฉินผิง

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงก็เผาแก่นมังกรของตัวเองด้วย! เขากำลังดิ้นรนเอาตัวรอดเป็นหนสุดท้ายสินะ?”

“ชายผู้มากความสามารถกำลังจะพบจุดจบในวันนี้ เผาแก่นโลหิตของตัวเองไม่ได้ช่วยอะไรเลย”

“เปล่าประโยชน์ ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครหลุดรอดจากพันธนาการของผู้อาวุโสคุมกฎได้มาก่อน”

ฝูงชนคุยกันถึงสถานการณ์ในตอนนั้น บางคนก็อดเห็นใจเฉินผิงไม่ได้

ไม่บ่อยนักที่จะมีอัจฉริยะสักคนปรากฏตัวขึ้นในยุทธภพ เฉินผิงคืออัจฉริยะผู้นั้น แต่ด้วยนิสัยของเขาก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่าเขาคงไปได้ไม่ไกล

“เลิกฝืนสู้ได้แล้ว ถ้ายังดิ้นรนอยู่อีกนายก็จะตายอยู่ดี” จู้จื่อซานเอ่ยอย่างเย็นชา

เฉินผิงขบกรามแล้วคำรามใส่จู้จื่อซาน แสงสีทองในร่างกายของเขายังคงแรงกล้าขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน

“อ้าก!”

เฉินผิงคำราม จากนั้นมังกรทองก็โผล่ออกมาจากร่างของเขาแล้วพุ่งขึ้นด้านบน

ทันใดนั้น รัศมีที่แข็งแกร่งผิดปกติก็ปะทุออกจากตัวของเฉินผิง ไม่มีใครเคยสัมผัสรัศมีแบบนี้มาก่อน

รัศมีของเขาช่างน่าหวาดหวั่น ราวกับว่าผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งนรก

คนอื่นๆ ต่างหวาดผวาด้วยความกลัวเมื่อสัมผัสถึงรัศมีนั้น

ผู้อาวุโสคุมกฎทั้งสี่พยายามสุดฝีมือเพื่อรั้งเฉินผิงเอาไว้ พวกเขาใช้พลังของตนจนเกิดเส้นเลือดปูดโปนบนหน้าผาก

แก่นโลหิตในร่างของเฉินผิงเผาไหม้ราวกับจะไม่เหลือไว้ใช้อีก จากนั้นแสงสีทองที่โอบล้อมเฉินผิงอยู่ก็ส่องสว่างจนดูเหมือนดวงอาทิตย์กำลังพุ่งลงพื้นโลก

“ฆ่ามัน!” จู้จื่อซานสั่ง

ตอนนี้กล้ามเนื้อรอบดวงตาของเขาเริ่มกระตุกแล้ว

ผู้อาวุโสทั้งสี่ที่มีหน้าที่บังคับใช้กฎพยักหน้าพร้อมกัน พวกเขารวบรวมพลังทำลายล้างมหาศาลเพื่อสร้างรัศมีที่ถล่มโลกได้ทั้งใบ พลังนั้นแล่นผ่านสถานที่จัดงานอย่างรวดเร็ว

ครืน!

จู่ๆ ขุนเขาก็เริ่มสะเทือน ท้องฟ้าเริ่มมืดดำ

พวกเขาลืมกระทั่งหายใจ สี่คนโฉดเป็นที่รู้กันว่าเอาแน่เอานอนไม่ได้ ถ้ามีพวกเขาสักคนไม่สบอารมณ์ คนอื่นๆ ก็อาจถึงคราวเคราะห์ได้

สีหน้าของจู้จื่อซานบึ้งตึง เขามองไปยังสี่คนโฉดผู้ซึ่งเดินเข้ามาหาแล้วเขาก็กระซิบบางอย่างข้างหู กั๋วเว่ย

กั๋วเว่ยพยักหน้าแล้วออกไปโดยพลัน

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นช้าๆ เพื่อมองหน้าคนทั้งสี่ที่เพิ่งจะช่วยชีวิตเขาเอาไว้

ชายทั้งสี่ร่อนลงพื้น แต่ละคนดูเฉยเมยอย่างเห็นได้ชัด

ในสี่คนนั้นมีชายชราหัวล้านคนหนึ่งที่ไว้เคราสีขาว เขามองเห็นเฉินผิงที่นอนอยู่บนพื้นแล้วโบกมือเบาๆ คลื่นพลังอันนุ่มนวลก็เข้าไปที่ตัวเฉินผิงแล้วรักษาบาดแผลอย่างรวดเร็ว

“คุณเฉิน..”

จังหวะนั้นจ้าวอู๋ฉี จ้าวลี่กั๋วและคนอื่นๆ ต่างกรูกันเข้าไปหาเฉินผิงเพื่อช่วยพยุงให้ยืนขึ้น

“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้!” เฉินผิงเอ่ยขอบคุณสี่คนโฉดอย่างเต็มใจพร้อมคำนับให้พวกเขา

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเรา เรามาตามคำเชิญของผู้อื่น นายกล้ามากที่ไปยั่วโมโหสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตูทั้งที่อายุเท่านี้ ” ชายชราเอ่ย