“จู้จื่อซาน อย่าคิดว่าคุณจะหลอกผมได้เพียงเพราะผมไม่ได้อยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้ แต่ยังไงผมก็เข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ รวมถึงเรื่องที่คุณแอบร่วมมือกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ คุณอยากให้ผมพูดเรื่องนั้นต่อไหมล่ะ?” คุณชี่จ้องมองจู้จื่อซานอย่างเฉยเมย
เสี้ยววินาทีนั้น เหงื่อเย็นไหลลงมาจากหน้าผากของจู้จื่อซาน
ต่อจากนั้น คุณชี่ก็หันไปมองสี่คนโฉด “พวกคุณควรกลับไปที่หมู่บ้านคนโฉดได้แล้ว มันไม่ใช่ว่าทางการไม่สามารถดำเนินการใดๆ กับพวกคุณได้ แต่เราไม่รู้ว่าจะเสียเวลาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร เข้าใจที่ผมพูดไหม?"
"ได้สิ! เราเข้าใจแล้ว!" ติงปู้ต้าพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นและมองเฉินผิงแวบหนึ่ง เขาเพียงแค่พาคนอื่นๆออกไปหลังจากที่พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วย
ในขณะเดียวกัน จู้จื่อซานก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกไปพร้อมกับคนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แม้ว่าเขาแทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สังหารเฉินผิง แต่เขาไม่กล้าลงมือเมื่อมีคุณชี่อยู่ใกล้ๆ
ในที่สุดการประลองก็จบลง โดยที่หลงเซียวพ่ายแพ้อย่างยับเยิน
ในขณะเดียวกัน ตระกูลหลงและสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตูก็เสียหน้าอย่างมากกับความพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า
เฉินผิงโด่งดังเป็นพลุแตกหลังจบการประลอง หลายคนเริ่มมองเขาอย่างยำเกรง
“คุณควรระวังตัวให้ดี ผมรู้สึกว่าตระกูลวาตานาเบะจากต่าวกั๋ว จะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ อีกอย่าง ผมพนันได้เลยว่ามีหลายคนในยุทธภพแห่งจิงตูที่ตะลึงกับฝีมือต่อสู้ที่น่าประทับใจของคุณในวันนี้ เห็นชัดเลยว่าการปรากฏตัวของคุณจะก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในยุทธภพ” คุณชี่วิเคราะห์ให้เขาเห็นภาพ
"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ คุณชี่” เฉินผิงขอบคุณเขาอย่างหนักแน่น
อีกฝ่ายเพียงตบไหล่ของเฉินผิง ก่อนจะจากไปทันทีโดยไม่พูดอะไรอีก
จู้จื่อซานนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
แม้ว่าเขาจะเป็นประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แต่สมาพันธ์นี้ก็เป็นเพียงองค์กรเอกชนเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้ดำรงตำแหน่งใดๆ ในหน่วยงานของรัฐเลย ทำไมทูตของต่าวกั๋ว ถึงมาพบฉันที่นี่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...