จู้จื่อซานตกตะลึงชั่วขณะ และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “การจะปล่อยให้คนของคุณข้ามพรมแดนเข้ามานั้นมันไม่ได้ยากเย็นอะไร แต่ผมกังวลว่าจะมีปัญหาถ้ามีใครรู้เรื่องนี้ในภายหลัง”
“ท่านประธานจู้ ไม่ต้องกังวลครับ ไม่มีคนภายนอกรู้เรื่องนี้ ถ้าคุณปล่อยให้คนของเราข้ามพรมแดน เราจะกำจัดเฉินผิงให้คุณ ถือว่ามีแต่ได้กับได้สำหรับเราทั้งคู่ที่จะกำจัดระเบิดเวลาลูกนี้ คุณเห็นด้วยไหมครับ?” มาซาโอะมาซาโอะพยายามโน้มน้าวจู้จื่อซาน
สายตาเขาจับจ้องไปที่ลูกปัดขจัดฝุ่นบนฝ่ามือของมาซาโอะมาซาโอะ ในที่สุดจู้จื่อซานก็กัดฟันตอบตกลง "ได้! เรื่องที่คุณขอผมจะจัดการให้ แต่คุณต้องรักษาคำพูดและต้องมั่นใจนะว่าคนของคุณจะออกไปทันทีหลังจากฆ่าเขาได้แล้ว”
"ไม่มีปัญหาครับ!" มาซาโอะมาซาโอะวางลูกปัดขจัดฝุ่นลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นและจากไป
หลังจากที่เขาไปแล้ว จู้จื่อซานก็เก็บลูกปัดขจัดฝุ่นเอาไว้แล้วตะโกน “พาคุณกั๋วมาที่นี่!”
กั๋วเว่ยมาถึงในเวลาต่อมา อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเขาดูหม่นหมองเป็นที่สุด
เขาอดไม่ได้ที่จะไม่โกรธแค้นเฉินผิง ผู้ทำให้เขาเผาผลาญแก่นโลหิตต่อหน้าทุกคนก่อนหน้านี้
ด้วยเหตุนั้น เขาจึงเดาว่าสถานะของเขาในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะได้รับผลกระทบใหญ่หลวงจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาลางสังหรณ์ที่รู้สึกว่าตัวเองจะถูกไล่ออกหากกำจัดเฉินผิงไม่สำเร็จ
“กั๋วเว่ย นายคิดว่านายสามารถเอาชนะเฉินผิงได้ไหม” จู้จื่อซานมองไปที่เขาและพูดอย่างไม่อ้อมค้อม
กั๋วเว่ยกำหมัด ในดวงตาของเขาแฝงแววเย็นชา และตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “ประธานจู้ แม้ว่าเฉินผิงจะมีฝีมือร้ายกาจ แต่ก็สำหรับผมมันก็ง่ายนิดเดียวที่จะโค่นเขา ผมจะทำภารกิจให้สำเร็จและนำหัวของเขามาให้คุณภายในห้าวัน”
จู้จื่อซานหรี่ตาลงและเอ่ยอย่างเหี้ยมเกรียม “กำจัดเขาอาจเป็นเรื่องง่าย แต่ฉันหวังว่านายจะไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เบื้องหลัง อย่าให้ใครสงสัยสมาพันธ์เอาได้ นายไม่เห็นหรือว่าพักนี้คุณชี่สนับสนุนเขา? ยังมีอีกหลายคนหวังจะกำจัดเฉินผิง ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องรับความเสี่ยงเอง ฉันต้องการให้นายอาศัยโอกาสนี้จัดการให้มือสังหารของตระกูลวาตานาเบะข้ามพรมแดนอย่างราบรื่น เพื่อที่พวกเขาจะได้สังหารเฉินผิงซะ ถึงตอนนั้นจะไม่มีใครสงสัยว่าเรามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเฉินผิง”
กั๋วเว่ยตกใจ เขาถามอย่างระแวดระวัง “ประธานจู้ ถ้าคุณชี่มารู้ทีหลัง ผมเกรงว่าเราจะตกที่นั่งลำบาก เราจะไม่ถือว่าเป็นกบฏเพราะปล่อยให้มือสังหารต่างชาติเข้ามาในประเทศของเราได้หรือครับ?”
“เหลวไหล! พวกเขาจะอยู่ที่นี่เพียงชั่วคราวเพื่อสังหารเฉินผิงเท่านั้น และพวกเขาจะไปทันทีหลังกำจัดเขาได้แล้ว” จู้จื่อซานตะคอก ขณะที่จ้องกั๋วเว่ยอย่างดุดัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...