หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1084

หลงอู่ยิ้มอย่างอ่อนอกอ่อนใจก่อนจะอธิบาย “เรื่องมันยาว เมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้ว ที่หมู่บ้านคนโฉด เหล่าคนโฉดมีทั้งหมดห้าคนไม่ใช่แค่สี่คนเหมือนในปัจจุบัน ที่จริงแล้วผมเป็นสมาชิกคนที่ห้าในตอนนั้น...”

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เขาพูดต่อ “แม่ของคุณช่วยผมไว้ตอนที่ผมถูกศัตรูคู่อาฆาตไล่ล่า ตั้งแต่นั้นมาผมก็ออกจากหมู่บ้านคนโฉดและคอยอยู่เคียงข้างเธอในฐานะองครักษ์ ผมถึงได้กลายเป็นคนของตระกูลหลงและเปลี่ยนชื่อเป็นหลงอู่ เมื่อเวลาล่วงเลยไปเกินกว่ายี่สิบปี อิทธิพลของหมู่บ้านคนโฉดก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา กระนั้นเหล่าคนโฉดก็ยังคงเคารพผมอยู่บ้าง เมื่อใดที่ผมขอความช่วยเหลือ พวกเขาก็จะเต็มใจช่วยผมโดยไม่ลังเล”

ตอนนั้นเองที่เฉินผิงได้รู้เสียที ถ้างั้นหลงอู่ก็เคยเป็นหนึ่งในคนโฉดแห่งหมู่บ้านคนโฉด!

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เล่าเรื่องแหวนมังกรฟ้าให้หลงอู่ฟังเลย ในเมื่อมันเป็นไพ่ตายใบสุดท้ายของเขา เพื่อความปลอดภัย เขาคิดว่ายังไม่ควรบอกให้ใครรู้เรื่องนี้มากเกินไป

หลังจากอำลาหลงอู่แล้ว เฉินผิงก็ตรงไปสนามบินกับกู่หลิงเอ๋อร์

แดนพายัพค่อนข้างไกลจากจิงตู ตั้งอยู่ที่ปลายสุดของชายแดนต้าซย่าและได้ชื่อว่าเป็นดินแดนที่แห้งแล้งที่สุดในประเทศ ถึงกระนั้น ผู้ฝึกยุทธ์หลายคนชอบก็ที่จะไปฝึกฝนที่นั่นเพราะสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมและป่าอันกว้างใหญ่

ในที่สุดเครื่องบินของพวกเขาก็ลงจอดที่เมืองซีฉวนซื่อ ทางตะวันตกเฉียงเหนือ หลังจากใช้เวลาบินนานกว่าห้าชั่วโมง

หลังจากเฉินผิงลงจากเครื่องบิน เขาเพิ่งรู้ว่าเมืองนี้ดูแห้งแล้งกว่าเมืองอื่นๆ ที่เขาเคยไปมา แม้แต่เมืองเล็กๆ อย่างหงเฉิงยังดูเจริญกว่าด้วยซ้ำ

“คุณครับ ให้ไปส่งไหมครับ?” คนขับแท็กซี่เข้ามาหาเฉินผิงทันทีหลังจากที่เขาก้าวออกจากอาคารผู้โดยสารขาเข้า

เฉินผิงพยักหน้าและกระโดดขึ้นแท็กซี่โดยมีกู่หลิงเอ๋อร์อยู่ในอ้อมแขนเขา

“คุณจะไปไหนเหรอครับ?” คนขับแท็กซี่ถามเขา