หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1086

เมื่อพวกเขามาถึงโรงแรม คนขับไม่ได้ทวงค่าโดยสารจากเฉินผิง แต่เขาแค่ขอบคุณเฉินผิงแล้วจากไป

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงสังเกตว่าชายสองคนที่ขับBMWสีดำตามเขามาถึงที่โรงแรมและจอดรถห่างออกไปไม่ไกล

เขาเข้าไปในโรงแรมโดยปกปิดว่าเขารู้ตัวแล้ว หลังจากที่พากู่หลิงเอ๋อร์ไปพักในห้องเรียบร้อย เขาก็ออกจากโรงแรม

ชายทั้งสองยังคงเฝ้าดูอยู่ใกล้ทางเข้าโรงแรม ทันทีที่เห็นเฉินผิงออกมา พวกนั้นก็หันหลังใส่เขา

เฉินผิงแสร้งทำเป็นไม่เห็นทั้งสองและเดินไปที่ถนนด้านข้างตามปกติ

เมื่อเห็นว่าเขาไปแล้ว ชายทั้งสองก็เดินตามหลังเขาทันที

หลังจากติดตามเขาอยู่ห่าง ๆ พวกเขาก็เพิ่งเห็นว่าเขาหายตัวไปอย่างฉับพลัน

"บ้าเอ้ย! เขาไปแล้ว!"

“เราจะทำยังไงดีล่ะทีนี้? เราควรกลับไปรายงานคุณกู่ก่อนไหม?”

ชายทั้งสองหารือกันด้วยเสียงแผ่วเบา

“คุณสองคนตามผมมาทำไม?”

ในตอนนั้นเอง เฉินผิงก้าวเข้ามาหาพวกเขาจากด้านหลัง

ด้วยความตกใจพวกเขาจึงหันกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับต้องเผชิญหน้ากับเฉินผิงทำกำลังส่งรอยยิ้มเยาะให้

“คะ-คุณพูดเรื่องอะไร? เราแค่เดินเล่นไปเรื่อย ใครที่ไหนตามคุณกันล่ะ?”

หลังจากที่หนึ่งในสองคนนั้นพูดจบ เขาก็จะจากไปพร้อมกับชายอีกคน

แต่เฉินผิงก็พุ่งเข้าไปขวางทางพวกเขาไว้ก่อน

“หยุดเสแสร้งทำเป็นไม่รู้เสียที พวกคุณตามผมมาตลอดทาง กู่ไค่หยวนส่งคุณมาที่นี่ใช่ไหม?” เขาเอ่ยถามอย่างเฉียบขาด

"พูดอะไรของคุณ? เราไม่เห็นเข้าใจเลย อย่ามาหาเรื่องเราและหลีกทางไปดีกว่า!” หนึ่งในนั้นขู่เขา

“ดูท่าคงต้องสั่งสอนก่อน คุณถึงจะยอมซื่อสัตย์กับตัวเองสินะครับ!”

เฉินผิงยิ้มมุมปาก เสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็เหวี่ยงมือออกไป

ชายทั้งสองมองเห็นมือของเขาที่เคลื่อนเข้ามาหาได้อย่างชัดเจน แต่กลับพบว่าพวกเขาไม่สามารถหลบได้เลย

พวกเขาตะลึงงันในทันใด พวกเราเป็นปรมาจารย์อาวุโส แต่เรากลับหลบฝ่ามือนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ?