หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1087

หลังจากที่เฉินผิงไปแล้วชายทั้งสองจึงกล้าลุกขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าเฉินผิงหายไปจนลับตา พวกเขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อที่จะรายงาน

แต่แล้วก่อนที่พวกเขาจะทันได้โทรออกกลับต้องตัวแข็งทื่อในทันที ชั่วพริบตาต่อมา เลือดเริ่มไหลออกจากปากของพวกเขา ในที่สุดทั้งสองก็ล้มลงกับพื้น

รัศมีของเฉินผิงได้ทำลายอวัยวะของพวกเขาไปแล้วก่อนหน้านี้ อีกอย่างเฉินผิงจะไม่ยอมให้พวกเขาเผยข้อมูลของตัวเขาแน่

เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว เฉินผิงจึงตัดสินใจเดินทางไปหากู่ไค่หยวน เพื่อจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

เมื่อไปถึงที่หมายก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

แม้ว่าซีฉวนซื่อจะดูยากจนข้นแค้น แต่คฤหาสน์ที่อยู่ตรงหน้าเขากลับงดงามเหลือเกิน

พื้นที่ทอดยาวกว่าสามร้อยไร่มีคฤหาสน์ตั้งอยู่มากมาย

ที่ประตูมีสิงโตหินสูงเท่าตัวคน นอกจากนั้นยังมีหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังลาดตระเวนอยู่โดยรอบ การป้องกันนั้นแน่นหนาอย่างเหลือเชื่อ

ในห้องนั่งเล่นของอาคารสุดหรูภายในคฤหาสน์ตระกูลกู่ กู่ไค่หยวนเดินไปมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขากระสับกระส่ายไม่น้อย

ด้วยเหตุผลบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก เขารู้สึกหวาดกลัวตั้งแต่กลับมาจากเกาะสะกดมังกร เขากังวลว่าเฉินผิงจะสร้างปัญหาให้เขา

โดยเฉพาะในช่วงสองวันที่ผ่านมา ไม่เพียงแต่เปลือกตาของเขาจะกระตุก แต่เขายังนอนหลับไม่สนิทอีกต่างหาก

“พักผ่อนก่อนเถอะครับคุณกู่ เราส่งคนออกไปตามสนามบิน สถานีรถไฟ และทุกตรอกซอกซอย ถ้าเฉินผิงมาเราจะรู้ตัวแน่นอน มีคนอยู่ไม่มากในซีฉวนซื่อ ดังนั้นคนแปลกหน้าจะดูเด่นกว่าคนทั่วไปมาก แถมเขายังเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ รัศมีของเขาย่อมมองเห็นได้ง่าย” พ่อบ้านชราคนหนึ่งปลอบขวัญกู่ไค่หยวน

กู่ไค่หยวนยังคงขมวดคิ้วและไม่ยอมเข้านอน เขาตอบโต้ด้วยสีหน้าหนักใจ “ฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี พ่อบ้านจง นายจัดเตรียมการรักษาความปลอดภัยด้านนอกให้รัดกุมแล้วหรือยัง?”

“ไม่ต้องกังวลครับคุณกู่ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ทุกคนที่กำลังลาดตระเวนคือปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ทั้งนั้น ถึงเขาจะมาเราก็ไม่ต้องกลัวเมื่อจำนวนของฝ่ายเราเหนือกว่ามาก ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นถิ่นของคุณ” พ่อบ้านจงปลอบใจกู่ไค่หยวน

หลังจากได้ยินอย่างนั้น กู่ไค่หยวนก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาหาวและพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปพักผ่อนก่อน พ่อบ้านจง ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้โทรหาฉันทันทีนะ”

“ได้ครับ” พ่อบ้านจงพยักหน้า

กู่ไค่หยวนกลับเข้าห้องไปนอน ในขณะนั้นเอง เฉินผิงมุ่งหน้าไปยังประตูคฤหาสน์กู่อย่างใจเย็น