หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 11

เมื่อเห็นหญิงสาวแต่งหน้าจัดจ้านคนนั้น สีหน้ารังเกียจก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของเฉินผิง!

หญิงสาวนางนี้มีนามว่าเจี่ยงเหวินจิ้ง เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเฉินผิง สมัยเรียนเธอเคยตามตี๊อเฉินผิง ในเวลานั้นพ่อของเฉินผิงมีการงานที่มันคง จึงมีสาวๆ จำนวนไม่น้อยคอยไล่จีบเฉินผิง!

แต่เฉินผิงกลับไม่ชอบเจี่ยงเหวินจิ้งคนนี้ หากเปรียบกับเกิ่งซานซาน ไม่ว่าจะด้วยหน้าตาหรืออุปนิสัย เฉินผิงรู้สึกว่าเกิ่งซานซานดีกว่าผู้หญิงที่รักในชื่อเสียงเงินทองอย่างเจี่ยงเหวินจิ้งเป็นไหนๆ

แต่ในเวลานี้ ดูเหมือนผู้หญิงทั้งคู่จะเดินตามรอยเดียวกัน เป็นเฉินผิงที่มองพลาดไป!

“เฉินผิง เจอเพื่อนฝูงแล้วทำไมเงียบซะล่ะ หรือว่าเป็นใบ้ไปแล้ว ตอนอยู่มหา’ลัย นายออกจะโดดเด่น แถมยังเป็นประธานสภานักศึกษาด้วย ถ้าพวกอาจารย์หรืออธิการบดีได้รู้ว่า ประธานสภานักศึกษาที่เก่งกาจในสายตาของพวกเขาอย่างนาย เข้าไปกินข้าวแดงในคุกหลังจากที่เรียนจบ นายว่า...พวกเขาจะคิดยังไง”

ชายหนุ่มข้างกายเจี่ยงเหวินจิ้งก็พูดขึ้นเช่นกัน

ชายหนุ่มมีนามว่าฟู่เหว่ย เป็นอดีตรูมเมทของเฉินผิง ซึ่งนับได้ว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก เพียงแต่ฟู่เหว่ยคนนี้ก็แอบรักเกิ่งซานซานเช่นกัน ต่อมา เมื่อเฉินผิงและเกิ่งซานซานคบหากัน เขาจึงโกรธแค้นเฉินผิง และพยายามทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเฉินผิงและเกิ่งซานซาน หากทว่า มันไม่เคยสำเร็จ!

ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเฉินผิงจึงขาดสะบั้นลง หลังจากจบจากมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย!

เวลานี้ เจี่ยงเหวินจิ้งและฟู่เหว่ยได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันที่นี่ พวกเขาคงจะได้รับเชิญจากเกิ่งซานซาน ไม่เช่นนั้น ด้วยคุณสมบัติของทั้งคู่ คงไม่มีสิทธิ์ได้เข้าร่วมงานหรอก

เฉินผิงแค่เหลือบตามองคนทั้งสอง จากนั้นก้มศีรษะลงและดื่มชาอย่างเงียบๆ เขาขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจคนทั้งคู่!

เมื่อเห็นเฉินผิงก้มศีรษะลง ฟู่เหว่ยและเจี่ยงเหวินจิ้งยิ่งรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่อง พวกเขาคิดว่าเฉินผิงกำลังกลัวพวกเขา!

“เฉินผิง นายเพิ่งออกจากคุกนี่ ยังไม่มีงานทำใช่ไหมล่ะ ฉันแนะนำงานขัดห้องน้ำให้นายดีไหม แม้จะสกปรกไปนิดเหนื่อยไปหน่อย แต่ก็พอให้นายกินอิ่มนะ ตอนนี้พ่อของนายก็ตกงานแล้ว หวังจะพึ่งใบบุญของพ่อเหรอ เกรงว่าจะพึ่งไม่ได้น่ะสิ!”

ใบหน้าของฟู่เหว่ยผุดรอยยิ้มสะใจ ไม่ต้องบอกเลยว่าเขามีความสุขขนาดไหนที่ได้เหยียบย่ำเฉินผิง

เมื่อครั้งตอนเรียนอยู่ หากไม่ใช่เพราะพ่อของเฉินผิงมีการงานที่มั่นคง เฉินผิงไม่มีทางเทียบเขาได้หรอก

“ฟู่เหว่ย นายอย่าพูดจาเหลวไหลสิ ประธานสภานักศึกษาเชียวนะ จะให้ไปขัดส้วมได้ยังไงกัน อย่างน้อยๆ ก็หางานที่มันสะอาดกว่านี้หน่อยสิ ฉันว่า ให้ไปกวาดถนนดีกว่าไหม”

เจี่ยงเหวินจิ้งปิดปากหัวเราะคิกคัก

“ฮ่าๆๆ...”

คำพูดถากถางของฟู่เหว่ยและเจี่ยงเหวินจิ้ง ทำให้พวกหัวล้านและแขกเหรื่อจำนวนมากหัวเราะออกมา

เวลานี้ เฉินผิงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น “หากพวกนายสองคนยังไม่อยากตาย ก็รีบไปให้พ้นจากตรงนี้ซะ!”

ท่าทางที่ไม่ยี่หระและน้ำเสียงที่เรียบเฉยของเฉินผิงไม่ได้บ่งบอกถึงความขุ่นเคืองเลย แต่เมื่อฟู่เหว่ยและเจี่ยงเหวินจิ้งได้ยินกลับรู้สึกสั่นสะท้าน!

โดยเฉพาะ เจี่ยงเหวินจิ้งที่รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวเหมือนร่างทั้งร่างตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง เธอไม่กล้าแม้แต่มองไปที่เฉินผิงตรงๆ อีกด้วย!

เพียะ!

โครม...

โต๊ะพังเสียหาย จานชามและชุดถ้วยชาร่วงหล่นลงมาบนพื้นและแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ!

เวลานี้ไม่มีใครสนใจเซียวเหล่ยและเกิ่งซานซานที่อยู่บนเวทีแล้ว สายตาของแขกเหรื่อทั้งหมดต่างหันเหมาทางนี้

แม้แต่เซียวเหล่ยและเกิ่งซานซานก็อดไม่ได้ที่จะหันมามอง!

“ไอ้เวรเอ๊ย แกอยากตายรึไง...”

ชายหัวล้านดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้เห็นเฉินผิงลงมือ เขาตะโกนเสียงดัง “จัดการมัน ฆ่าไอ้หมอนี่ซะ...”

เวลานี้ ชายหัวล้านสามารถคิดบัญชีแค้นส่วนตัวของเขาได้อย่างสมเหตุสมผลแล้ว เขารู้ดีว่าเฉินผิงมีฝีมือพอตัว ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าไปจัดการด้วยตัวเอง แต่ให้ลูกน้องด้านหลังสิบกว่าคนเข้าไปรุม!

“ไอ้หนู แกกล้าก่อความวุ่นวายในงานมงคลของคุณชายเซียว แกนี่มันรนหาที่ตายชัดๆ...”

ลิ่วล้อสิบกว่าคนพร้อมกระบองในมือพุ่งเข้าทักทายเฉินผิง

บรรดาแขกเหรื่อที่ได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้ต่างก็อดส่ายหัวไม่ได้ พวกเขารู้ดีว่าเฉินผิงจะไม่มีทางรอด!