หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1100

เมื่อรู้ว่าจ้าวอู๋ฉีและหลงอู่คงเป็นห่วงเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เฉินผิงและกู่หลิงเอ๋อร์จึงรีบไปที่สนามบิน

ในจังหวะนั้นเอง หนิงจื้อกำลังเดินออกจากสนามบินพอดี โดยมีคนของเขาเดินขนาบข้างเมื่อพวกเขามาถึงซีฉวนซื่อ

ทั้งสองฝ่ายอยู่ในที่เดียวกัน ในเวลาเดียวกันแต่พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเห็นอีกฝ่าย

เฉินผิงขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นหนิงจื้อในฝูงชน แต่เขาก็รับรู้ถึงรัศมีของอีกฝ่ายได้เพราะเขาจำได้แม่น

“มีอะไรเหรอคะ เฉินผิง?” กู่หลิงเอ๋อร์ถามเมื่อเห็นเฉินผิงหยุดเดิน

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก"

เฉินผิงมองไปรอบๆ ตัวเขาก่อนจะส่ายหัวและมุ่งตรงไปที่สนามบิน

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อและคนของเขาก็มาถึงที่นอกสนามบิน เขามองไปที่ถนนด้านนอกแล้วทำหน้าบึ้งเมื่อไม่เห็นมีคนมาต้อนรับตามที่เขาคาดไว้

“คหบดีแห่งแดนพายัพคนนี้ทำเกินไปแล้วครับ คุณหนิง” สมุนที่อยู่ข้างหนิงจื้อเอ่ย “เขากล้าดียังไงถึงไม่ส่งรถมารับทั้งที่รู้อยู่ว่าคุณจะมา?”

หนิงจื้อไม่พูดอะไร เขาดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะนั้น มีชายชราคนหนึ่งก้าวออกมาจากที่นั่งฝั่งผู้โดยสารของรถแท็กซี่ที่หยุดรถจนล้อดังเอี๊ยดอยู่ตรงหน้าหนิงจื้อ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายที่รอดพ้นจากเงื้อมมือของกู่หลิงเอ๋อร์ พ่อบ้านจง

เขามองอย่างระแวดระวังหลังลงจากรถก่อนจะพูดกับหนิงจื้อ “ขอโทษนะครับ คุณคือคุณหนิงหรือเปล่า?”

หนิงจื้อกวาดสายตามองพ่อบ้านจงจากหัวจรดเท้าก่อนจะพยักหน้า