หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1105

“อะไรกัน? แม้แต่ตระกูลหลงก็ไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากหุบเขายาได้งั้นเหรอ?” เมื่อเห็นหลงจิ้งกั๋วขมวดคิ้ว ติ้งฉ่านจึงเอ่ยถามขึ้นมาทันที

หลงจิ้งกั๋วถอนหายใจพลางกล่าวอย่างยอมรับสภาพว่า “ขอบอกคุณตามตรงนะครับท่านอาจารย์ หุบเขายาไม่เคยปฏิเสธคำขอร้องของพวกเรามาก่อน แต่ยามนี้ไม่เหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหุบเขายากับเฉินผิง แต่พวกเขาตัดสินใจที่จะอยู่ข้างมัน! ดังนั้นถึงผมจะส่งคนไปขอความช่วยเหลือ ก็คงมีแต่เสียเวลาเปล่า”

“จริงหรือนี่?” ติ้งฉ่านขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็จะไปเยือนพวกเขาด้วยตนเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเฉินผิงกับหุบเขายา ผมเชื่อว่าพวกเขาก็ยังต้องไว้หน้าผมอยู่บ้างแหละ”

“ขอบคุณมากครับท่านอาจารย์ หากคุณออกโรงด้วยตนเอง หุบเขายาย่อมต้องไว้หน้าคุณอยู่แล้วล่ะครับ...” หลงจิ้งกั๋วเอ่ยอย่างตื้นตันใจ

ติ้งฉ่านเอ่ยวาจากับหลงเซียวอีกไม่กี่คำก่อนจะกลับไป

หลงจิ้งกั๋วหันกลับถามหลงซิงซูว่า “พวกนักฆ่าที่ตระกูลวาตานาเบะจ้างเอาไว้เข้ามาในเมืองแล้วหรือยัง?”

หลงซิงซูผงกศีรษะ “ครับ ตอนนี้พวกมันอยู่ในจิงตูแล้ว เมื่อสองวันก่อนกระทรวงยุติธรรมกำลังตามหาพวกมันให้ควั่ก เห็นได้ชัดว่าคุณชี่โกรธมากถึงได้ลอบสืบหาคนที่ส่งพวกนักฆ่าเข้ามา”

“หึ! ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก ฉันพนันได้เลยว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เป็นคนลักลอบพาพวกมันเข้ามา อย่างไรเสีย จู้จื้อซานก็อยากให้เฉินผิงตายอยู่แล้ว” หลงจิ้งกั๋วเย้ยหยัน

“ถึงกับมีข่าวลือว่าตระกูลหลงลอบสมคบคิดกับตระกูลวาตานาเบะลอบพานักฆ่าพวกนั้นเข้ามา ยังมีอีกนะครับคุณหลงครับ พวกเขายังลือกันอีกว่าบอกว่านักฆ่าพวกนั้นมาที่นี่เพื่อฆ่าเฉินผิงแก้แค้นให้นายน้อยหลงเซียว...”

“ไร้สาระสิ้นเดี!” หลงจิ้งกั๋วแผดเสียงลั่น “ถ้าหากฉันคิดจะฆ่าเฉินผิง ฉันไม่ต้องใช้เหล่านักฆ่าของตระกูลวาตานาเบะหรอก! ตระกูลของพวกเรามีเส้นสายกับคนแบบนั้นตั้งมากมาย มีเพียงแค่จู้จื่อซานและคนอื่นๆ เท่านั้นแหละที่จะทำเรื่องพรรค์นั้นเพื่อชื่อเสียงห่วยๆ ของพวกมัน”

ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ยังเกรงว่าข่าวลือที่แพร่สะพัดออกไปอาจจะทำให้เจ้าหน้าที่มุ่งเป้ามาที่ตระกูลของเขาโดยไม่จำเป็น

เขาตระหนักถึงความรุนแรงของสถานการณ์ ถ้าหากมีคนพบหลักฐานที่เชื่อมโยงตระกูลของพวกเขากับเรื่องยุ่งเหยิงพวกนั้น ตระกูลของพวกเขาก็คงจะประสบปัญหาหนัก

หลงรั่วถงนั่งเหม่ออยู่ในคุกใต้ดินอันมืดมิด ถ้าหากเธอไม่ได้ยินเรื่องของเฉินผิงและรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เธอก็คงไม่ทนมีชีวิตอยู่มาเสียนานหลายปีขนาดนั้นหรอก

เธอไม่อยากตายจนกว่าจะได้พบบุตรชายของตนเอง

นี่คือสาเหตุที่ทำให้ตอนนั้นตาเฒ่ามังกรเสี่ยงมาบอกข่าวของเฉินผิงให้หลงรั่วถงได้ทราบ เพราะเขาอยากให้เธออดทนต่อความเจ็บปวดและรอดชีวิตไปให้ได้

เธอเชื่อว่าตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวังว่าเธอจะได้พบบุตรชายของตนเอง

หลังจากประตูคุกใต้ดินเปิดออก หลงจิ้งกั๋วก็ค่อยๆ เดินเข้ามา หลงซิงซูเดินตามหลังมาพร้อมกับแส้ในมือ เขาไม่มีความกล้าที่จะมองหลงรั่วถงเลย

น้อยคนนักที่จะรู้ว่าหลงรั่วถงอยู่ในคุกใต้ดิน หลงซิงซูเป็นคนรุ่นหลังเพียงผู้เดียวที่ล่วงรู้เรื่องนั้น แม้แต่หลงเซียวก็ไม่รู้ว่าท่านน้าของตนอยู่ในคุกใต้ดิน