หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1106

เห็นได้ชัดว่าคนนอกไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตระกูลหลง เนื่องจากมิใช่เรื่องที่น่าภูมิใจสักเท่าไหร่นัก

ถ้ามีคนรู้ว่าหลงจิ้งกั๋ววางยาพิษบิดาบังเกิดเกล้าและกักขังน้องสาวของตนเองเอาไว้ เขาคงต้องถูกหัวเราะเยาะและอับอายขายหน้า ดังนั้นเขาจึงเก็บเรื่องพวกนั้นเอาไว้เป็นความลับ

ยังมีอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้หลงจิ้งกั๋วทำเช่นนั้น แม้จะเป็นความลับที่เขาเก็บงำเอาไว้ แม้แต่หลงซิงซูก็ไม่รู้ว่าความลับนั้นคืออะไร ทว่าเขาก็อยากรู้อยู่ดี คงมีเพียงหลงจิ้งกั๋วกับหลงรั่วถงที่รู้เรื่องนั้น

เมื่อเธอเห็นหลงจิ้งกั๋วเข้ามาพร้อมกับแส้ หลงรั่วถงก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เธอค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างไม่ยี่หระ

หลังจากยี่สิบปีแห่งความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะหยุดยั้งเธอได้อีกต่อไปแล้ว

เมื่อเขาเห็นว่าเธอมีสีหน้าเฉยชา หลงจิ้งกั๋วก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เขาคว้าแส้แล้วเริ่มใช้มันเฆี่ยนตีเธอ

รอยเลือดที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนตัวเธอมากมาย ช่างเป็นภาพอันน่าตื่นตกใจ

แต่หลงรั่วถงกลับหน้าไม่เปลี่ยนสีเลยสักนิด เธอไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วราวกับว่าแส้ไม่ได้กำลังเฆี่ยนตีลงมาบนตัวเธอ

“ไอ้ลูกชายสารเลวของแกบังอาจลงมือกับหลงเซียว! สักวันฉันจะต้องจับตัวมันมาให้ได้แล้วให้พวกแกสองคนได้พบกัน...” หลงจิ้งกั๋วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางเฆี่ยนตีหนักขึ้นเรื่อยๆ

กระทั่งหลงรั่วถงได้ยินหลงจิ้งกั๋วเอ่ยชื่อบุตรชายของตน สีหน้าของเธอค่อยมีความเปลี่ยนแปลงขึ้นมาบ้าง เธออยากจะถามว่าบุตรชายของตนไปทำอะไรให้ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น

เพราะเธอรู้ว่าหลงจิ้งกั๋วจะไม่เล่าเรื่องที่เป็นประโยชน์หรือเป็นความจริงให้เธอฟัง

ส่วนหลงจิ้งกั๋วก็ยังคงเฆี่ยนตีน้องสาวของตนเองต่อไป หลงซิงซูควักโทรศัพท์ออกมาแล้วลอบบันทึกการเฆี่ยนตีด้วยมือไม้อันสั่นเทา

หน้าผากของหลงซิงซูชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขากำลังเดิมพันด้วยชีวิตของตนเองเพราะถ้าหากหลงจิ้งกั๋วล่วงรู้สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ เขาคงต้องตายทันที

แต่เขาก็ยังเสี่ยงบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปเพราะเขามีแผนของตัวเอง