กลับไปที่หุบเขายา เฉินผิงคิดไว้แล้วว่าหัวข้อนี้ในสภายุทธจักรจะต้องปิดตัวลงไปอย่างรวดเร็ว กระนั้น ผลกระทบที่เขาคาดหวังไว้ก็บรรลุผลไปตามความต้องการแล้ว
ตอนนี้เรื่องมือสังหารชาวต่าวกั๋วก็จัดการไปเป็นที่เรียบร้อย และเฉินผิงก็ไม่จำเป็นต้องแอบฝึกวิชาอยู่ในหุบเขายาอีกต่อไป ด้วยความที่ปีใหม่ใกล้จะมาถึงแล้ว เขาจึงต้องรีบไปช่วยซูอวี่ฉีและแม่ของเขาก่อน เพื่อที่ทุกคนจะได้อยู่ฉลองวันหยุดกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
กระนั้น เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าหากต้องการให้เป้าหมายสำเร็จผล เราจะต้องเพิ่มพูนพลังเพื่อไปให้ถึงขีดพลังของเจ้ายุทธ์ให้จงได้
เพราะถึงอย่างไร การบุกเข้าไปในบ้านตระกูลหลงหรือสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นั้นไม่ใช่การเข้าไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ
ดังนั้น เฉินผิงจึงคิดว่าจะไปซีฉวนซื่อซึ่งเป็นที่ที่หอคอยสะกดมารของกู่ไค่หยวนตั้งอยู่ เขาตัดสินใจว่าจะไปฝึกวิชาในนั้นสักระยะ เนื่องจากที่นั่นสามารถช่วยเพิ่มพูนผลของการฝึกให้เขาได้มากเป็นสองเท่า
ก่อนที่เขาจะเดินทาง ก็ได้รับโทรศัพท์จากจ้าวอู๋ฉีซึ่งขอให้เฉินผิงไปแวะที่กระทรวงยุติธรรมก่อน
“คุณเฉิน การที่คุณตัดแขนตัดขาซามูไรชาวต่าวกั๋วทั้งห้าคนนั้นทำให้เกิดความโกลาหลวุ่นวายจนคุณชี่ไม่พอใจ ดังนั้น เขาจึงอยากให้ผมบอกคุณให้เพลามือลงบ้างนะครับ เพราะการเข้าไปมีเรื่องวุ่นวายแบบนั้นรังแต่จะทำให้ศัตรูคุณสบช่องทำร้ายคุณได้” จ้าวอู๋ฉีแนะนำอย่างแผ่วเบา
เฉินผิงยิ้มออกมาเรียบๆ “ผมเข้าใจครับ”
เห็นได้ชัดว่าเขารู้ความเสี่ยงที่ต้องเจอจากการทำเช่นนี้อยู่แล้ว แต่น่าเสียดายที่ศัตรูเขาคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ ถึงแม้เฉินผิงจะเก็บเนื้อเก็บตัวมากแค่ไหนก็ตาม
ปัญหายิ่งเพิ่มมากขึ้นจากการที่ซูอวี่ฉีถูกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จับตัวไป และเฉินผิงก็ทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น พวกสมาพันธ์ก็ไม่ยอมรับด้วยว่าลักพาตัวเธอไป
ฉันจะต้องมีเหตุผลกับพวกเขาไหม? นี่มันเรื่องตลกบ้าบออะไรกันเนี่ย?
ในเมื่อพวกเขาแสดงเจตนาจะเป็นศัตรูกันอย่างชัดเจน เฉินผิงจึงต้องลุกขึ้นมาท้าทายอำนาจและแสดงให้ชาวโลกเห็นถึงโทษที่ทำให้เขาต้องขุ่นเคืองใจ
หลังออกจากกระทรวงยุติธรรม เฉินผิงก็โบกแท็กซี่ตรงไปยังสนามบินเพื่อจะบินไปยังซีฉวนซื่อทันที
ขณะที่แท็กซี่ขับไปตามถนนสายเปลี่ยว จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนมีออร่าที่ทรงพลังมาล็อกตัวเขาเอาไว้
การครอบงำของออร่านั้นบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าของเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ระดับสูงสุดอย่างแน่นอน หรือไม่ก็เป็นคนที่แข็งแกร่งกว่า
“คุณครับ จอดรถหน่อย ผมจะลงตรงนี้” เฉินผิงสั่งคนขับแท็กซี่ให้จอดรถ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...