หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1122

ตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น เขามีวิธีมากมายในใจที่จะใช้สังหารเฉินผิง

ท่ามกลางเสียงหัวเราะที่ไม่หยุดหย่อนของกั๋วเว่ย ความอาฆาตพยาบาทในแววตาของเฉินผิงก็ยิ่งส่องประกายเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ

“อีกไม่นาน แกจะหัวเราะไม่ออกอีกต่อไป”

ลำแสงสีทองฉายออกมาจากเฉินผิงขณะเขาปลดปล่อยร่างเกราะทองคำออกมา เกล็ดสีทองแวววาวเริ่มก่อตัวขึ้นทีละชิ้นกลายเป็นชุดเกราะที่ห่อหุ้มเขาไว้

คราวนี้ ออร่าที่รุนแรงของเฉินผิงถูกแทนที่ด้วยออร่าที่สงบราวกับน้ำนิ่ง

กั๋วเว่ยตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงนั้นด้วยการค่อยๆ ขมวดคิ้วเพราะเขาสัมผัสได้ถึงอันตรายจากออร่าที่เฉินผิงปลดปล่อยออกมา

ผ่านไปไม่นานนักที่ไม่ได้เจอกัน? แต่ทำไมตอนนี้ฉันถึงรู้สึกว่าเขามีพิษมีภัยต่อฉันมากเหลือเกิน?

จู่ๆ เขาก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างท่วมท้นขึ้นมา

เมื่อเผชิญหน้ากับร่างเกราะทองคำของเฉินผิงเช่นนี้ เมื่อกั๋วเว่ยระงับความดูถูกเหยียดหยามในแววตาเขา ตราอัญเชิญก็สั่นไหวอย่างรุนแรงอยู่บนหน้าอกเขา

เมื่อลำแสงรอบตัวเขาทวีความเข้มข้นมากขึ้น มันก็ค่อยๆ ห่อหุ้มร่างเขาไว้ราวกับรังไหมอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หมอกสีดำขนาดมหึมาก็ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าและบังดวงอาทิตย์ จนเกิดความมืดในรัศมีไม่กี่ร้อยเมตรรอบตัวพวกเขา

เฉินผิงหรี่ตา “วันนี้ฉันจะฆ่าแกแล้วเอาหัวแกไปแห่ประจานให้ทั่ว คนจะได้รู้ว่าแกที่เป็นถึงผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นั้นเป็นพวกนอกรีตแอบฝึกวิชามาร”

“เลิกคุยโวได้แล้ว แกไม่มีทางรอดออกไปจากที่นี่ได้หรอก”

กั๋วเว่ยเอื้อมคว้าบางอย่างในอากาศก่อนที่จะกอบเอาหมอกสีดำรอบตัวเขาให้กลายเป็นลูกกลมขนาดมหึมาในทันที

จากนั้นเขาก็แตะเบาๆ ส่งให้ลูกกลมขนาดยักษ์นั้นพุ่งเข้าหาเฉินผิงด้วยความเร็วสูง

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะกระโดดหลบ แต่เขาก็ตระหนักได้ว่าหมอกหนาสีดำเข้ามาล้อมรอบตัวเขาไว้แล้ว มันให้ความรู้สึกราวกับอยู่ใต้ผืนน้ำ ซึ่งทุกการเคลื่อนไหวของเขามีแรงต้านสู้กลับมาเป็นอย่างมาก

เช่นนั้นแล้ว ความพยายามที่จะกระโดดหลบก็กลายเป็นการคืบคลานหนี จนสุดท้ายเขาก็พลาดท่าเสียทีให้ลูกกลมสีดำและติดอยู่ในนั้น

“สภาพแบบนี้จะจำกัดการเคลื่อนไหวและความรวดเร็วของแกเอาไว้ทั้งหมด แต่มันจะไม่กระทบกับฉันเลย”

กั๋วเว่ยหัวเราะเยาะก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปและจู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าเฉินผิงด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด