หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1131

“มันเป็นความเข้าใจผิดเฉยๆ คุณหนิง ว่าแต่ทำไมตระกูลหนิงถึงได้มาสร้างบ้านในพื้นที่กันดารอย่างซีฉวนซื่อเช่นนี้ล่ะ?” หลัวเสียงถามหนิงจื้อ

หนิงจื้อรู้ว่าหลัวเสียงไม่ได้ล่วงรู้ความลับของหอคอยสะกดมังกร และเขาไม่คิดว่าจะปล่อยหลัวเสียงไปง่ายๆ ดังนั้นเขาจึงยิ้มออกมาและตอบไปว่า “ถึงซีฉวนซื่อจะกันดารก็จริง แต่มันก็มีสิ่งแวดล้อมที่ดีมาก วิวก็สวยและยังมีความสงบ มันเป็นสถานที่ฝึกฝนในฝันเชียวนะครับ อีกอย่าง ตระกูลกู่กับตระกูลหนิงก็มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เมื่อตระกูลกู่ตกระกำลำบาก และมีคนสังหารคุณกู่ไปแล้ว ผมก็เลยอยากจะสร้างที่แห่งนี้ขึ้นใหม่ เพื่อให้ลูกหลานตระกูลกู่ได้มีบ้านให้กลับมาหากพวกเขาต้องการ”

หลัวเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้น “ผมไม่คิดเลยว่าคุณหนิงจะใจกว้างขนาดนี้! แต่ซีฉวนซื่อก็ไม่ได้สงบเท่าจิงตูหรอกครับ การฝึกวิชามารอันป่าเถื่อนเกิดขึ้นที่นี่อยู่บ้างเป็นครั้งคราว และมันอาจจะส่งผลเสียต่อคุณเป็นอย่างมากถ้าพวกนั้นมาทำร้ายคุณ ในฐานะที่คุณคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่ศิวิไลซ์กว่านี้ ผมว่าคุณอาจจะอยู่ที่นี่ได้ยากนะครับ จะดีกว่าแน่ถ้าคุณปล่อยคฤหาสน์ของตระกูลกู่ที่สร้างใหม่มาไว้ในความดูแลของตระกูลผม เพราะยังไงซะ ตระกูลเราทั้งสองก็รู้จักกันมาเนิ่นนานและยังอยู่ใกล้กันอีกด้วย”

หนิงจื้อขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น ท่าทีของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นมาด้วย

ฉันบอกได้เลยว่าเขาต้องการจะสู้กับฉันเพื่อแย่งชิงที่ดินของตระกูลกู่ ฉันไม่สนใจสถานที่โทรมๆ อย่างนี้หรอก ถ้าหากไม่มีหอคอยสะกดมารตั้งอยู่ แต่เพราะมีหอคอยนี้ต่างหาก ฉันถึงไม่ยอมปล่อยให้ใครได้ที่นี่ไป ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครก็ตามเถอะ

หนิงจื้อดูเคร่งเครียด และในแววตามีความเย็นชาฉายอยู่ขณะที่เขาถามหลัวเสียงว่า “คุณจะสื่อว่าคุณจะสู้กับผมเพื่อแย่งชิงที่ดินแห่งนี้งั้นเหรอ?”

หลัวเสียงยอมรับตามตรง “ถ้าคุณยืนกรานจะคิดอย่างนั้น ผมก็ไม่มีอะไรต้องอธิบาย คุณอยู่ไกลถึงจิงตูแต่คุณกลับมาที่ซีฉวนซื่อเพื่อยึดที่ดินแห่งนี้ไปจากเรา คุณไม่คิดว่ามันมากไปหน่อยเหรอ?”

“หืม! ทำไมคนจากโม่เป่ยอย่างพวกคุณถึงต้องใส่ใจว่าผมจะมาทำอะไรที่ซีฉวนซื่อด้วยล่ะ? คุณไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์การกระทำของผมหรอกนะ มาสู้กันไปเลยก็ได้ ผมก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าตระกูลหลัวจะมีความสามารถมากกว่าตระกูลหนิงของเราหรือเปล่า อย่าคิดว่าเราจะกลัวคุณเพียงเพราะเราอยู่ไกลจากที่นี่สิ!”

หนิงจื้อมีสีหน้าแน่วแน่ ฉันทุ่มสุดตัวเพื่อให้ได้มาซึ่งที่ดินแห่งนี้ และฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนได้ไปเด็ดขาด!

หลัวเสียงไม่คิดว่าหนิงจื้อจะหมายมั่นปั้นมือกับที่ดินผืนนี้มากขนาดนี้ และเขาก็เห็นว่ามันเหนือความคาดหมายของเขาจริงๆ

แม้จะโกรธ แต่หลัวเสียงก็รู้ว่ามันไม่คุ้มที่จะโต้เถียงกับหนิงจื้อเพียงเพราะที่อยู่อาศัยที่ทรุดโทรมของตระกูลกู่

แต่ยังไง ถ้าหากตระกูลหนิงมีที่ให้ลงหลักปักฐานที่ซีฉวนซื่อ การขยายอำนาจของตระกูลหลัวมันก็จะยากมากขึ้นไปกว่าเดิม

หนิงจื้อถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากเห็นหลัวเสียงจากไป อย่างที่คนเขาพูดกันว่า “ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถไปสู้กับคนอื่นในบ้านของคนคนนั้นได้แน่นอน” ถ้าหลัวเสียงตัดสินใจจะโจมตี ฉันคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่ แม้กระทั่งว่าตระกูลหนิงจะส่งคนมาไกลเพื่อสู้กับตระกูลหลัว ก็ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าใครจะเป็นผู้ชนะ