“ตอนนี้แกก็รู้แล้วว่าเราเป็นคนของตระกูลหนิง แกก็ควรจะถอยไปก่อนที่จะถูกจับได้และต้องทรมาน!” ปรมาจารย์ยุทธ์อีกคนตะโกนออกมา
เฉินผิงเย้ยหยัน “จะเป็นไงถ้าผมฆ่าพวกคุณไปสักคนนึง? ผมชี้ทางสว่างให้กับคุณแล้วนะ แต่คุณก็ยังเลือกจะหาเรื่องใส่ตัว…”
จากนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้าและปล่อยหมัดใส่ปรมาจารย์ยุทธ์คนที่เพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่นี้
ก่อนที่ชายคนนั้นจะทันได้ทำอะไร เขาก็รู้สึกถึงพลังมหาศาลพุ่งเข้าใส่เขา และร่างทั้งร่างของเขาก็กระเด็นลอยไปข้างหลังทันที
หน้าอกของเขายุบ ดวงตาเบิกกว้าง และเขาไม่หายใจอีกต่อไปแล้ว
ปรมาจารย์ยุทธ์คนอื่นถึงกับตื่นตะลึง
“แก… แกไม่ควรจะวู่วามแบบนี้เลย…”
พวกเขากลัวขึ้นมานิดหน่อย
เฉินผิงเย้ย “อ้อ งั้นพวกคุณก็วู่วามได้ แต่ผมห้ามทำงั้นเหรอ?”
เมื่อพูดจบ เขาก็หายวับไป
จากนั้นเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ
ปรมาจารย์ยุทธ์ไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเฉินผิงได้แม้แต่ครั้งเดียว!
รอยยิ้มพาดผ่านใบหน้าของเฉินผิงขณะเขาจ้องมองชายเหล่านั้นตายอย่างน่าสยดสยอง ด้วยตระหนักรู้ว่าเขาค่อยๆ พัฒนาขึ้นไม่ว่าจะในแง่ของความสามารถหรือประสบการณ์การต่อสู้
ตราบใดที่ฉันฝึกหนัก มันก็มีหวังที่จะช่วยเหลือแม่และซูอวี่ฉีก่อนจะถึงปีใหม่นี้!
จากนั้น เฉินผิงก็เดินเหยียบซากศพของเหล่าปรมาจารย์ยุทธ์พวกนั้นเข้าไปในหอคอยสะกดมาร
ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็รู้สึกสบายไปทั้งตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าเขาได้จุ่มตัวเองลงไปในบ่อน้ำพุร้อน
ในเวลาเดียวกันนั้น หนิงจื้อนั่งขัดสมาธิอยู่บนชั้นสามของหอคอยสะกดมาร พลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเขาดูดซับออร่าจากหอคอยแห่งนี้เข้าไป
ขณะที่เขากำลังหมกมุ่นอยู่กับการฝึกพลังของเขา จู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงคลื่นออร่าที่พุ่งเข้าหาเขาอย่างคุกคาม
เขาลืมตาขึ้นมาและจับจ้องไปที่บันไดตรงหน้าเขา
ตุบ... ตุบ... ตุบ...
หนิงจื้อขมวดคิ้วขณะได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากบันได
ถ้ามีคนฝ่าฝืนเข้ามาในหอคอย คนของฉันก็คงจัดการห้ามไปแล้วแน่ๆ ใครจะสามารถฝ่าด่านการป้องกันอันว่องไวของปรมาจารย์ยุทธ์เป็นฝูงอย่างนั้นได้กันล่ะ? ถึงคนคนนั้นจะทำสำเร็จ มันก็น่าจะมีเสียงการต่อสู้อะไรดังขึ้นมาบ้างสิ แต่ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
แถวๆ นี้ คนเดียวที่สามารถกำจัดคนของฉันได้โดยไม่ส่งเสียงอะไรและฝ่าเข้ามาในหอคอยสะกดมารได้ก็มีแต่สมาชิกในตระกูลหลัวเท่านั้นเอง
ถ้าเกิดเขาฆ่าฉันตายขึ้นมา ฉันก็จะไม่มีโอกาสจะบอกตระกูลหนิง และพวกเขาก็จะไม่แม้แต่สงสัยตระกูลหลัวเลยด้วยซ้ำ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...