หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1134

“ใช่สิ ฉันจะฆ่าแกและกระชากแก่นมังกรออกมาจากร่างแกเอง และหากฉันได้ครอบครองทั้งแก่นมังกรและหอคอยสะกดมารเรียบร้อยแล้ว ก็จะไม่มีใครหยุดฉันได้เลย!”

ความคลั่งสั่นไหวอยู่ในแววตาของหนิงจื้อ ออร่าของเขาค่อยๆ แผ่ไปทั่วบริเวณขณะที่เขาปล่อยเจตจำนงสังหารให้ออกมาอาละวาด

ระหว่างนั้น เฉินผิงที่ได้เห็นหนิงจื้อที่เกือบจะบ้าดีเดือดแล้วก็พูดออกมาอย่างสงบว่า “ไปคุยกันข้างนอกเถอะ ดีไหม?”

“ทำไม? แกกลัวเหรอ?”

หนิงจื้อตอกกลับเฉินผิงด้วยสายตาเย้ยหยัน

“ใช่สิ ผมกลัวว่าหอคอยสะกดมารจะพังพินาศไปหมด ผมจะเอาชีวิตคุณที่ไหนหรือเมื่อไรก็ได้ตามที่ผมต้องการ” เฉินผิงเย้ยกลับไปบ้าง

“แกไม่น่าโอหังขนาดนี้เลยนะ ฉันจะแสดงให้แกดูเองว่าฉันมีพลังแค่ไหน”

สิ้นคำนั้น หนิงจื้อก็หันหลังเดินลงมาจากหอคอย

เขาเองก็กลัวเช่นกันว่าหอคอยสะกดมารจะถล่มลงมาจนเหลือแต่ซาก เพราะถึงอย่างไรหอคอยนี้ก็มีค่ามาก และมันไม่ควรถูกทำลายลงไป

อีกด้านหนึ่ง เฉินผิงก็เดินตามหนิงจื้อมา หนิงจื้อนั้นใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเศร้าหมองเมื่อได้เห็นกับตาว่าลูกน้องตัวเองตายอย่างอนาถแค่ไหน

เมื่อเฉินผิงเหลือบไปเห็นสีหน้าพรั่นพรึงของหนิงจื้อ เขาก็ยิ้มและพูดว่า “คนในตระกูลหนิงของคุณนี่มันอ่อนแอเหลือเกิน ผมแค่ตบสั่งสอนไปไม่กี่ทีก็ตายโหงไปอย่างนั้น”

“เฉินผิง แกอย่าได้ทะนงตัวมากเกินไปนัก ฉันทรงพลังด้วยความเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ระดับสูงสุดแล้ว แกรู้บ้างไหมว่ามันหมายความว่ายังไง? ไม่มีใครเลยสักคนเดียวในหมู่นักสู้รุ่นเยาว์ของจิงตูที่ได้บรรลุมาถึงขั้นนี้! ด้วยความแข็งแกร่งของฉันมีในตอนนี้ ฉันยังสามารถได้ตำแหน่งในตารางอันดับเสรีอีกด้วย! ฉันจะทำให้แกต้องทุกข์ทรมานก่อนตายถ้าแกยังยืนกรานจะสู้กับฉันอยู่อย่างนี้” หนิงจื้อเริ่มจะดุดันขึ้นมาขณะที่เขาขบกรามแน่น

“อ้อเหรอ? ปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุดงั้นเหรอ?” เฉินผิงแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “ผมไม่คิดเลยจะว่าคุณจะไปถึงขั้นนั้นได้รวดเร็วเพียงนี้ น่ากลัวจังเลย”