“จื้อหย่วน ครั้งนี้คุณต้องทำตัวดีๆละ ถ้าหากเอาใจผู้จัดการใหญ่สิงได้ ไม่แน่คุณอาจได้ย้ายไปอยู่ตำแหน่งผู้จัดการแผนกจัดซื้อก็ได้ ที่นั่นสบายจะตาย”
ซุนเสี่ยวเหมิงพูดเตือนชุยจื้อหย่วน
“อืม วางใจเถอะ ฉันจะพยายาม เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะซื้อห้องชุดที่ผานหลงวานห้องหนึ่ง ใช้เป็นห้องหอของพวกเรา” ชุยจื้อหย่วนผงกหัว
เมื่อซุนเสี่ยวเหมิงได้ยินใบหน้าก็ประดับด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
เฉินผิงหลังจากที่ได้ยินว่าอยู่ๆ สิงจวินจะเลี้ยงข้าวแผนกฝ่ายขาย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้ว่าข้าวมื้อนี้ต้องการเล่นงานเขาเป็นแน่ แต่ไม่ว่าสิงจวินจะมาไม้ไหน เฉินผิงก็ไม่กลัว
ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แผนกขายทุกคนก็เตรียมตัวกันเสร็จแล้ว รีบออกจากบริษัทไปพร้อมกัน เตรียมไปที่ร้านเสียนเฮอ
เพราะว่าหลายคนขับรถมาทำงานกันหมด มีเพียงแค่เฉินผิงกับหวังหันหันสองคนที่นั่งรถแท็กซี่มา
“หันหัน ขึ้นรถ” ซุนเสี่ยวเหมิงขับรถมา โบกมือเรียกหวังหันหัน
หวังหันหันขึ้นไปนั่งบนรถ ยิ้มเล็กน้อยให้ซุนเสี่ยวเหมิง “ขอบคุณ พี่เสี่ยวเหมิง”
“กับฉันจะเกรงใจทำไม เธอนั่งให้ดี” ซุนเสี่ยวเหมิงพูดจบ ก็เหยียบคันเร่งขับออกไป
“เอ๊ะ พี่เสี่ยวเหมิง พี่ใหญ่เฉินยังไม่ขึ้นรถเลย”
หวังหันหันคิดว่าซุนเสี่ยวเหมิงจะพาเฉินผิงไปด้วยกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าจะขับรถออกไปเลย
“ฉันไม่พาเขาไปด้วยหรอก ถ้าทำรถฉันสกปรกจะทำยังไง รถข้างหลังยังมีตั้งเยอะ ให้เขานั่งรถคนอื่นเถอะ” ซุนเสี่ยวเหมิงพูดด้วยความรังเกียจ
หวังหันหันไม่พูดอะไรอีก คิดว่าข้างหลังยังมีคนที่ขับรถไปตั้งเยอะ เฉินผิงนั่งรถใครก็เหมือนกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...