หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 116

“ท่านประมุข คุณจะไปไหนเหรอ? ให้ผมไปส่งคุณไหม?” หลินเทียนหู่ถาม

“ไปกินข้าวที่ร้านเสียนเฮอพอดีเลยคุณไปส่งผมที”

แบบนี้เฉินผิงก็ไม่ต้องวิ่งไปด้วยตัวเองแล้ว ถึงยังไงตอนนี้พลังยังมีไม่มากนัก บำเพ็ญฌานเพิ่มพลังก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆด้วย

“ไปกินข้าวที่ร้านเสียนเฮอ?” หลินเทียนหู่นิ่งไปเล็กน้อย “ท่านประมุข ที่นั่นเป็นธุรกิจขององค์กรมังกรแดง คุณทำร้ายเฝิงซื่อไห่ไป ระวังพวกเขาจะแก้แค้นได้”

เฉินผิงนึกไม่ถึงว่าร้านเสียนเฮอจะเป็นธุรกิจขององค์กรมังกรแดง แต่ว่าเฉินผิงก็ไม่ได้รู้สึกกลัว พูดเสียงเรียบ “แค่กินข้าวมื้อหนึ่ง คงไม่มีเรื่องอะไรหรอก ถ้าหากพวกเขาคิดอยากจะแก้แค้นจริงๆ คงเป็นองค์กรมังกรแดงแล้วที่จะมีเรื่อง”

หลินเทียนหู่คิดไปก็รู้สึกว่าใช่ ลำพังแค่ความสามารถของเฉินผิง แม้แต่ประมุขขององค์กรมังกรแดงอย่างเฝิงซื้อไห่ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ พวกลูกมือปลาซิวปลาซอย ก็ไม่มีค่าให้เอ่ยถึง

หลินเทียนหู่เปิดประตูรถ หลังจากเชิญเฉินผิงขึ้นรถแล้ว เท้าเหยียบคันเร่งมุ่งไปยังร้านเสียนเฮอ

บนท้องถนนชุยจื้อหย่วนกำลังฮัมเพลงอยู่บนรถ ภายในใจไม่ต้องพูดถึงว่ามีความสุขมากแค่ไหน เมื่อได้เห็นเฉินผิงพ่ายแพ้ ในใจนั้นดีใจเป็นอย่างมาก

ในขณะนั้นเอง อยู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งวิ่งด้วยความเร็วสูงแฉลบปาดหน้าเขาไปอย่างกระชั้นชิด

“WTF ขับรถภาษาอะไรฟ่ะ จะรีบไปเกิดใหม่หรือไง”

ตอนชุยจื้อหย่วนด่าเสร็จ เห็นว่าเป็นรถเบนท์ลีย์คันหนึ่ง ตกใจกลัวจนรีบหุบปาก สามารถขับรถเบนท์ลีย์ในหงเฉิงได้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ถ้าหากไปหาเรื่องเข้า ตัวเองคงซวยสุดๆ

ขณะที่เฉินผิงและคนอื่นๆกำลังเดินทางไปร้านเสียนเฮอนั่น ภายในห้องทำงานหรูหราของร้านเสียนเฮอมีชายวัยกลางคนที่ไว้หนวดนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงาน

หางตาของชายวัยกลางคนมีแผลฉกรรจ์หนึ่งรอย ในมือยังถือซิการ์ที่ตัดไว้เรียบร้อย ข้างหลังชายวัยกลางคนผู้นั้นยังมีชายบึกบึนกล้ามใหญ่สี่คนยื่นอยู่ด้านหลัง แต่ละคนอกผายไหล่ผึ่ง สีหน้าเคร่งขรึม

ชายวัยกลางคนคนนี้คือเลี่ยวเฟยสยงผู้จัดการของร้านเสียนเฮอ ขณะเดียวก็เป็นหัวหน้าคนหนึ่งในองค์กรมังกรแดงอีกด้วย สามารถดูแลร้านเสียนเฮอได้ แสดงว่าเลี่ยวเฟยสยงก็เป็นคนที่เฝิงซื่อไห่ให้ความสำคัญ

สิงจวินกลัวว่าถ้าอยู่ๆ เฉินผิงหายตัวไป ซูอวี่ฉีต้องสงสัยในตัวเขา ดังนั้นให้เลี่ยวเฟยสยงใช้ช่วงเวลาที่กินข้าวหาเหตุกำจัดเฉินผิง เมื่อเป็นแบบนี้ซูอวี่ฉีจะได้ไม่มีเหตุผลมาสงสัยในตัวเขา

“ให้ผมฆ่าคนในร้านเสียนเฮอหรือ?” เลี่ยวเฟยสยงคิ้วขมวดเล็กน้อย “คุณก็รู้ว่าถ้าทำแบบนี้ มันจะส่งผลเสียต่อธุรกิจของผมอย่างใหญ่หลวง”

“พี่สยง ถ้าเรื่องสำเร็จเมื่อไร ผมสามารถจ่ายให้คุณอีกห้าแสน ขอร้องละพี่สยงช่วยหน่อย”

สิงจวินรีบพูดขอร้องอ้อนวอน

“ก็ได้ เห็นแก่เงินที่ให้ ผมช่วยคุณครั้งหนึ่ง” เลี่ยวเฟยสยงผงกหัวเล็กน้อย “เมื่อถึงเวลาที่พวกคุณกินข้าว ผมจะส่งคนไป”

“ขอบคุณครับพี่สยง ขอบคุณครับพี่” สิงจวินรีบขอบคุณยกใหญ่ ก่อนที่จะหันหลังจากไป

เมื่อออกจากห้องทำงานของเลี่ยวเฟยสยง ในดวงตาของสิงจวินเกิดประกายออกมาอย่างเยือกเย็น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ย “รอให้เฉินผิงตาย ผมอยากรู้ว่าอวี่ฉียังจะปฏิเสธผมอีกไหม”