หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 117

หน้าประตูร้านเสียนเฮอ หลินเทียนหู่นำรถจอดเรียบร้อย เปิดประตูให้เฉินผิงลงมา

“ท่านประมุข ผมรอคุณที่นี่ หากมีอะไรเกิดขึ้น จะได้จัดการได้อย่างรวดเร็ว” หลินเทียนหู่พูดกับเฉินผิง

เฉินผิงโบกมือเล็กน้อย “ไม่ต้องหรอก คุณกลับไปเถอะ”

หลินเทียนหู่พยักหัวเล็กน้อยและขับรถออกไป ตอนที่หลินเทียนหู่เพิ่งจะขับรถออกไป รถสีแดงบีเอมดับเบิลยูคันหนึ่งก็ขับเข้ามาด้วยความรวดเร็ว คนที่ขับมาคือซุนเสี่ยวเหมิง หวังหันหันก็นั่งอยู่ด้านหน้าด้วย

เพราะว่าซุนเสี่ยวเหมิงออกมาเร็ว ดังนั้นจึงมาถึงก่อนคนอื่น

“เฉินผิง เมื่อกี้นายเพิ่งลงมาจากรถเบนท์ลี่ย์ใช่หรือเปล่า?” ซุนเสี่ยวเหมิงถามเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ

เธอเพิ่งเห็นเฉินผิงลงมาจากรถเบนท์ลี่ย์ ยังรู้สึกไม่กล้าที่จะเชื่อ แต่หลังจากมาถึงตรงหน้าเฉินผิง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว

เฉินผิงผงกหัวเล็กน้อย

“พี่เฉินผิง พี่นั่งรถเบนท์ลี่ย์เหรอ? รู้แบบนี้ฉันนั่งรถเบนท์ลี่ย์มากับพี่แล้ว ฉันยังไม่เคยนั่งรถแบบนี้มาก่อนเลย”

หวังหันหันเห็นเฉินผิงนั่งรถเบนท์ลี่ย์มาจริงๆ รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

แต่ว่าเพิ่งพูดจบไม่นาน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ดังนั้นจึงหันไปพูดกับซุนเสี่ยวเหมิงด้วยความรู้สึกผิด “พี่เสี่ยวเหมิง ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น นั่งรถของพี่ฉันเองก็รู้สึกดี”

“ไม่เป็นไร” ซุนเสี่ยวเหมิงไม่ได้ใส่ใจ เธอเข้าใจว่าหวังหันหันไม่ได้มีเจตนาร้าย

เพียงแต่ซุนเสี่ยวเหมิงเอาแต่จ้องมองไปที่เฉินผิง อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงนั่งรถเบนท์ลี่ย์มาได้?

“เฉินผิง นายนั่งรถเบนท์ลี่ย์ของใครมา?” ซุนเสี่ยวเหมิงถามต่อ

“เพื่อนคนหนึ่ง” เฉินผิงตอบอย่างเรียบเฉย

“นายยังมีเพื่อนที่สามารถซื้อรถเบนท์ลี่ย์ได้?” ครั้งนี้ทำให้ซุนเสี่ยวเหมิงรู้สึกอยู่ไม่สุขแล้ว

รถเบนท์ลี่ย์คันหนึ่งไม่ต้องพูดถึงราคาปาเข้าไปหลายล้าน เมืองเล็กๆ อย่างหงเฉิงแบบนี้ สามารถจ่ายเงินเป็นล้านเพื่อซื้อรถคันหนึ่งมีน้อยมากจริงๆ

“ร้ายกาจจริงๆ เขานำพวกเรามาตอนไหนกัน?”

ทุกคนถามและมองเฉินผิงอย่างประหลาดใจ

“พี่เฉินผิงนั่งรถเบนท์ลี่ย์มา” หวังหันหันพูดแทนเฉินผิงด้วยความภาคภูมิใจ

พอได้ยินว่าเฉินผิงนั่งรถเบนท์ลี่ย์มา ทุกคนล้วนไม่เชื่อ ชุยจื้อหย่วนเองก็ส่งเสียงถากถางขึ้น “เขานะหรือจะคู่ควรนั่งเบนท์ลี่ย์ ฉันว่าเขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่ารถเบนท์ลี่ย์หน้าตาเป็นแบบไหน แน่นอนว่าต้องเรียกรถแท็กซี่มา แซงมาทางลัด แกล้งมาพูดว่าตัวเองนั่งรถเบนท์ลี่ย์”

“พี่เฉินผิงนั่งรถเบนท์ลี่ย์มาจริงๆ ฉันกับพี่เสี่ยวเหมิงเห็นด้วยกันกับตา” หวังหันหันเห็นว่าไม่มีใครเชื่อ จึงรีบร้อนอธิบาย

กลับเป็นเฉินผิงที่สีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ คนเหล่านี้จะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ เฉินผิงไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร

เมื่อเห็นหวังหันหันพูดว่าซุนเสี่ยวเหมิงก็เห็นด้วย ดังนั้นสายตาทุกคนก็มองไปยังซุนเสี่ยวเหมิง และชุยจื้อหย่วนก็ถามขึ้น “เสี่ยวเหมิง เป็นเรื่องจริงเหรอ? เฉินผิงนั่งรถเบนท์ลี่ย์มาจริงๆเหรอ?”

ซุนเสี่ยวเหมิงผงกหัวเล็กน้อย “ฉันเห็นเขาลงมาจากลงเบนท์ลี่ย์”