ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่หลินเทียนหู่พูด
เขาพูดถูก! จะไม่มีใครหาฉันเจอถ้าฉันออกไปซ่อนตัวในทะเล อีกทั้งฉันยังสามารถฝึกบำเพ็ญฌานได้อย่างสงบอีกด้วย!
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นั่นเป็นความคิดที่เยี่ยมมาก! ทำไมผมถึงคิดไม่ถึงนะ?” เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มพร้อมเอามือตบไปที่ไหล่ของหลินเทียนหู่เบาๆ
หลังจากใช้เวลาทั้งวันไปที่หงเฉิง เฉินผิงก็รีบตรงไปที่เมืองใต้ทันที
ตระกูลจินนับเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่และมีอำนาจมากที่สุดในเมืองใต้ อีกทั้งจินฝูเซิ่งเองก็เป็นถึงปรมาจารย์ยุทธ์ระดับสูง ท่าเทียบเรือที่อยู่ทั่วทั้งเมืองใต้จึงอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขา
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีคนอื่นๆ มากมายที่ต้องการบุกยึดท่าเทียบเรือเหล่านี้
ตระกูลตู้เองก็หมายตาท่าเทียบเรือเหล่านี้เช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เนื่องจากจินฝูเซิ่งมีอำนาจมากเกินไป
ด้วยความพยายามที่จะเข้ายึดท่าเทียบเรือ ตระกูลตู้ได้ใช้เงินจำนวนมากในการว่าจ้างปรมาจารย์อาวุโสถึงสามคนเพื่อกำจัดจินฝูเซิ่ง
จินฝูเซิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อเขาได้รับรู้ถึงเรื่องนี้
“พวกเราจะทำยังไงกันดีครับ คุณจิน? ทั่วทั้งเมืองใต้ต่างรู้ดีว่าพวกจระกูลตู้ได้ส่งปรมาจารย์อาวุโสสามคนตามล่าพวกเรา!” พ่อบ้านของตระกูลจินพูดด้วยความตื่นตระหนก
“พวกเขาไปหาปรมาจารย์อาวุโสสามคนมาจากไหนกัน? ลำพังพวกเขาคนเดียวก็มีความสามารถเทียบเท่ากับคนทั่วทั้งเมืองใต้แล้ว” จินฝูเซิ่งพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด
“เราควรจะขอให้สี่คนโฉดมาช่วยพวกเรามั้ยครับ คุณจิน?” พ่อบ้านเอ่ยถาม
“แบบนั้นมันจะช่วยอะไรได้? พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของปรมาจารย์อาวุโสหรอก!” จินฝูเซิ่งตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“ถ้างั้นพวกเราควรทำยังไงดีครับ? ตอนนี้ทุกคนในเมืองใต้กำลังบ้าคลั่ง พวกเขาบางคนได้หนีออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ!” พ่อบ้านพูดอย่างวิตกกังวล
นั่นคือปรามาจารย์อาวุโสสามคนที่พวกเรากำลังพูดถึง! แน่นอนว่าคนของเราไม่สามารถจะหยุดพวกเขาเอาไว้ได้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...