หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1155

“คุณครับ คุณสามารถติดต่อผมได้โดยตรงหาคุณต้องการจะเช่าเรือ นับจากนี้ไป การตัดสินใจเกี่ยวกับเรือของตระกูลจินอยู่ในการดูแลของผมครับ เนื่องจากเรากำลังแก้ไขปัญหาส่วนตัวบางอย่างอยู่ คุณจึงไม่ควรเข้าไปมีส่วนกับเรื่องนี้ครับ!” ตู้จือเถิงพูดอย่างเย็นชา สำหรับเขาแล้วเฉินผิงเป็นเพียงลูกค้าคนหนึ่งที่ต้องการเช่าเรือเท่านั้น”

เฉินผิงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ หันไปมองตู้จือเถิง “การตัดสินใจทั้งหมดอยู่ในการดูแลของคุณอย่างนั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่าคุณคือลูกชายของจินฝูเซิ่ง”

สีหน้าของตู้จือเถิงหมองลงทันทีที่ได้ยินคำของเฉินผิง “ไอ้เด็กเหลือขอ ฉันคิดว่าแกจะมาเช่าเรือหรือว่ามาสร้างปัญหากันแน่ แต่ถ้าเป็นอย่างหลังล่ะก็จงโทษตัวเองก็แล้วกันกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้!”

ตู้จือเถิงหรี่ตาของเขาลงก่อนจะส่งสัญญาณไปยังปรมาจารย์อาวุโสทั้งสาม “จัดการเขาซะ!”

แต่ทว่า ปรมาจารย์อาวุโสทั้งสามกลับยืนนิ่งเฉย ตู้จือเถิงรีบหันไปทันที สิ่งที่เขาได้เห็นคือความหวาดกลัวอย่างรุนแรงในแววตาของคนทั้งสาม ร่างกายของพวกเขาสั่นเทา ใต้พื้นที่พวกเขายืนเต็มไปด้วยน้ำเจิ่งนอง! เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต่างหวาดกลัวจนฉี่รดกางเกงเมื่อพวกเขาได้เห็นเฉินผิง

แม้ว่าตู้จือเถิงจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ แต่ตระกูลตู้ก็เชี่ยวชาญในด้านธุรกิจ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจเกี่ยวกับยุทธภพมากนัก

อีกทางด้านหนึ่ง ปรมาจารย์อาวุโสทั้งสามล้วนติดตามข่าวสารจากในสภายุทธจักรอย่างใกล้ชิด พวกเขาจึงรู้ถึงความสามารถของเฉินผิงได้เป็นอย่างดี

เนื่องจากเฉินผิงได้สังหารผู้อำนวยการของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตู พวกเขาจึงรู้ซึ้งถึงความสามารถของเฉินผิงเป็นอย่างดี พวกเขาเองก็คงถูกกำจัดได้อย่างง่ายดายเพียงแค่เฉินผิงเปล่งพลังออร่าออกมาเท่านั้น

เมื่อรู้ว่าพลังของพวกเขากับเฉินผิงนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ปรมาจารย์อาวุโสทั้งสามจึงมีท่าทีที่หวาดกลัวมากเช่นนี้

ตู้จือเถิงมองดูปรมาจารย์ทั้งสามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณทั้งสามคนกัน?”

“ผู้ติดตามทั้งสามของคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมหรอกนะ ลองมองดูฉี่ที่รดกางเกงของพวกเขาสิ ให้ตายเหอะ! มันเหม็นชะมัดเลย!” เฉินผิงเย้ยตู้จือเถิงและปรมาจารย์อาวุโสทั้งสาม “เจ้านายของพวกคุณสั่งให้จัดการกับผมไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมพวกคุณจึงไม่เข้ามาซะล่ะ?”

คำพูดของเฉินผิงสร้างความหวาดกลัวแก่พวกเขาทั้งสามอย่างจับจิต ปรมาจารย์อาวุโสทั้งสามถึงกับต้องคุกเข่าลงอ้อนวอนเขาอย่างน่าสมเพช “คุณเฉิน ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ!”

ตู้จือเถิงตัวสั่นเทาก่อนจะพยักหน้าแล้ววิ่งหนีไป

จินฝูว่างกำลังจะวิ่งหนีตามตู้จือเถิงไป แต่จินฝูเซิ่งได้คว้าตัวเขาเอาไว้เสียก่อน

จินฝูว่างน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชายของเขา เขาคว้ากอดไปที่ขาของจินฝูเซิ่งพร้อมฟูมฟายขอร้องทั้งน้ำมูกน้ำตา “พี่ฝูเซิ่ง ฉันขอโทษ ปล่อยฉันไปเถอะนะ... ตู้จือเถิงมันบังคับให้ฉันทำแบบนี้ ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว...”

เฉินผิงมองคนทั้งสองก่อนจะเข้าไปในบ้าน เขาไม่สนใจว่าจินฝูเซิ่งจะแก้ปัญหานี้อย่างไร ท้ายที่สุด นี่มันเป็นเรื่องภายในครอบครัวของเขา

“พี่ฝูเซิ่ง ปล่อยฉันไปเถอะ... นานมาแล้วตั้งแต่พ่อแม่เราจากไป พี่เป็นคนคนเดียวที่ดูแลฉันมาตลอด ฉันเป็นคนในครอบครัวคนสุดท้ายของพี่แล้วนะตอนนี้... ฉันขอโทษ...” จินฝูว่างร้องอ้อนวอนอย่างน่าสมเพช