จ้างชิงเดินตามผู้คุ้มกันจนมาถึงที่ประตูทางเข้า เป็นไปตามที่ผู้คุมกันได้บอกไว้ จู้จื่อซานกำลังยืนรอเขาอยู่เพียงลำพัง
จ้างชิงจ้องมองจู้จื่อซาน จ้างชิงส่งสัญญาณให้เหล่าผู้คุ้มกัน พวกเขาพยักหน้ารับทราบก่อนที่พวกเขาจะหาที่ซ่อนคอยระวังและเตรียมพร้อมที่จะซุ่มโจมตี
“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นหรอก ฉันมาที่นี่เพียงคนเดียว!” จู้จื่อซานพูดอย่างรู้ทันด้วยรอยยิ้ม
“ประธานจู้ พวกเราหลีกหนีจากความวุ่นวายมาหลบซ่อนตัวภายในถ้ำแห่งนี้ คุณยังคิดที่จะตามมากำจัดพวกเราให้สิ้นซากอย่างนั้นเหรอ?” จ้างชิงถามอย่างระแวง
จู้จื่อซานยิ้มและตอบว่า “ใครบอกว่าฉันจะมาที่นี่เพื่อกวาดล้างพวกคุณ? ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องที่อยากจะปรึกษาหารือด้วยเท่านั้น”
“หารือ?” สีหน้าของจ้างชิงแสดงความประหลาดใจออกมาทันที “ประธานแห่งสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ต้องการที่จะปรึกษาหารือกับพวกเรางั้นรึ? กับสำนักอสูรฟ้าเนี่ยนะ?”
จ้างชิงพูดเสริมอีกว่า “พวกเราเป็นผู้ฝึกฝนวิชามาร ในสายตาของพวกคุณ เราเปรียบเสมือนสัตว์ร้ายที่ต้องถูกกำจัด แต่วันนี้คุณกลับมาบอกว่าต้องการจะพูดคุยกับพวกเราอย่างนั้นรึ?”
“อย่างที่ฉันได้บอกไป ฉันมาที่นี่เพราะต้องการจะหารือ ฉันคงไม่มายืนพูดกับคุณอยู่เช่นนี้ถ้าหากว่าฉันตั้งใจจะมาที่นี่เพื่อกำจัดพวกคุณ จริงมั้ย? ยิ่งไปกว่านั้นมีใครในสำนักอสูรฟ้าแห่งนี้จะสามารถหยุดฉันได้งั้นเหรอ?” จู้จื่อซานกล่าวด้วยความเย่อหยิ่งที่เอ่อล้นในตัวเขา
เขามีสิทธิ์ที่จะวางท่าอวดอ้างเช่นนั้น เพราะไม่มีใครในสำนักอสูรฟ้าจะมีความสามารถพอที่จะต่อกรกับเขาได้
คำพูดของเขาทำให้จ้างชิงต้องชะงักไปชั่วขณะ ในขณะที่เขาเองก็ตระหนักดีถึงข้อเท็จจริงนี้เช่นกัน ด้วยเหตุนี้จ้างชิงจึงแสดงท่าทีต้อนรับและพูดขึ้นว่า “ท่านประธานจู้ โปรดเชิญทางนี้”
จู้จื่อซานตามจ้างชิงเข้าไปภายในถ้ำ พวกเขาเดินไปยังห้องโถงด้านในก่อนที่จ้างชิงจะเชิญให้เขานั่ง
จู้จื่อซานมองสำรวจไปรอบๆ ขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ แม้ว่าห้องโถงนี้จะไม่ได้มีขนาดที่ใหญ่โตมากนัก แต่กลับได้รับการตกแต่งเป็นอย่างดีและดูสวยงาม
“ท่านประธานจู้ คุณจะบอกผมได้หรือยังว่าคุณต้องการจะมาหารือกับพวกเราในเรื่องใด!” จ้างชิงเอ่ยถามจู้จื่อซาน
จู้จื่อซานยังคงมองไปรอบๆ เขามองไปที่ผู้คุมกันคนอื่นๆ ที่อยู่ภายในบริเวณนั้นก่อนจะพูดขึ้น “คุณจ้าง เรื่องที่ผมกำลังจะพูดนั้นเป็นความลับ ดังนั้นผมจึงไม่ต้องการให้ผู้อื่นล่วงรู้”
จ้างชิงขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน
หากเขาสั่งให้คนอื่นๆ ออกไปจากห้องโถงนี้ นั่นหมายความว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับจู้จื่อซานเพียงลำพัง ซึ่งเขาคิดว่ามันคงไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเขาเป็นแน่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...