หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1160

“ทะ-ท่านครับ พวกเรามีผู้โดยสารแค่คนเดียวเท่านั้น ถ้ารวมกับพวกลูกเรือแล้วพวกเรามีกันแค่สิบห้าคนเท่านั้นครับ” ลูกเรือคนหนึ่งพูดอย่างตะกุกตะกัก

เพี๊ยะ!

โจรสลัดตบไปที่แก้มของลูกเรือคนนั้นอย่างรุนแรง

“บัดซบ! นี่แกกล้าโกหกฉันอย่างนั้นเหรอ? เรือสำราญลำใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับมีผู้โดยสารแค่คนเดียวเนี่ยนะ?” เขาตะคอกออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อในคำพูดของลูกเรือ

เลือดไหลออกจากมุมปากของลูกเรือคนนั้นขณะที่เขากำลังยืนกราน “ผมพูดความจริงนะครับ! เรามีผู้โดยสารแค่คนเดียวจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณไปดูด้วยตัวเองก็ได้ครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น โจรสลัดคนนั้นได้มองไปที่คนของเขา ก่อนจะสั่งให้พวกเขาวิ่งไปตรวจสอบตามคำพูดของลูกเรือ

เพียงไม่นาน เหล่าลูกเรือทั้งหมดก็ถูกพามาที่ดาดฟ้าเรือ ในขณะที่เฉินผิงยังคงอยู่ในห้องของเขา เขากำลังนั่งขัดสมาธิเพื่อฝึกบำเพ็ญฌาน

ปัง!

ทันใดนั้น ประตูของห้องก็ถูกถีบให้เปิดออกอย่างรุนแรง

ดวงตาของเฉินผิงเบิกโพลงในทันที แต่ไม่ทันที่เขาจะขยับตัว มีดคมสองเล่มก็มาจ่ออยู่ที่คอของเขาเสียแล้ว

“อย่าขยับนะ! ถ้าขืนขยับล่ะก็พวกเราฆ่าแกแน่”

เฉินผิงมองไปยังผู้บุกรุกที่สวมใส่ชุดสีดำ พลังออร่าของเขาบ่งบอกว่าเขาเป็นถึงระดับปรมาจารย์

ทีแรกเฉินผิงตั้งใจจะลงมือ แต่เขากลับเปลี่ยนใจเมื่อได้รู้ว่าพวกเขาเป็นเพียงแค่ปรมาจารย์เท่านั้น

เป็นที่แน่ชัดว่าคนเหล่านี้ไม่ได้มาที่นี่เพราะเขา คงไม่มีใครกล้าพอที่จะส่งปรมาจารย์สองคนมาเพื่อตามล่าเขา ปลายทางสำหรับปรมาจารย์เหล่านั้นคือความตายอย่างไม่ต้องสงสัย

“คุณเป็นใคร? บอกผมทีว่าพวกคุณต้องการออะไร แล้วผมจะจัดการหามาให้ตามคำขอของพวกคุณ ได้โปรดอย่าทำร้ายผมเลย!” เฉินผิงแสดงท่าทีหวาดกลัวและอ้อนวอน

“พวกเราเป็นโจรสลัดจากเกาะกะโหลก ถือว่าแกช่างโชคร้ายนักที่มาเจอกับพวกเรา!” โจรสลัดคนหนึ่งพูดขึ้น

จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเฉินผิง ทำไมปรมาจารย์ถึงได้กลายมาเป็นโจรสลัด? แม้ว่าปรมาจารย์จะไม่ได้มีอิทธิพลเท่าไหร่ในเมืองใหญ่ แต่พวกเขาก็ถือว่ามีความสำคัญในเมืองเล็กๆ บางแห่ง

เมืองใต้และหงเฉิงนั้นอาจจะเป็นเมืองเล็กๆ ที่มีพัฒนาการทางเศรษฐกิจ ลำพังแค่ผู้ฝึกยุทธ์ก็มีจำนวนไม่มากแล้ว นับประสาอะไรกับปรมาจารย์

หากปรมาจารย์ไปอยู่ที่นั่น พวกเขาคงได้รับการนับหน้าถือตาจากคนมากมาย แล้วทำไมพวกเขาถึงได้เลือกมาเป็นโจรสลัดนะ?

เรือสำราญได้แล่นมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง ก่อนที่เกาะเล็กๆ จะปรากฏขึ้นต่อสายตาของทุกคน

เกาะแห่งนี้ไม่ได้มีขนาดที่ใหญ่มากนัก อีกทั้งมีหินก้อนใหญ่อยู่เต็มไปทั่วทุกที่ มันแห้งแล้งและแทบไม่มีต้นไม้เลย

ขณะที่พวกเขาแล่นเรือเข้ามาใกล้ชายฝั่ง เฉินผิงและตัวประกันได้ถูกพาตัวลงเรือสปีดโบ๊ทเพื่อมุ่งหน้าเข้าฝั่ง

เมื่อพวกเขามาถึงเกาะ พวกเขาได้เห็นเศษซากกระดูกของสัตว์ต่างๆ เกลื่อนกลาดไปทั่วทุกที่

อย่างไรก็ตาม สายตาของเฉินผิงก็แหลมคมพอที่จะมองเห็นเศษกระดูกของมนุษย์ที่ปะปนอยู่รวมกับกระดูกของสัตว์

แต่ทว่า กะโหลกของโครงกระดูกมนุษย์เหล่านี้หายไป และมีกลิ่นคาวเลือดฉุนลอยโชยอยู่ในอากาศ