หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1161

เมื่อได้เห็นเศษกระดูกที่กระจัดกระจาย ทำให้ลูกเรือขาอ่อนแรงจนทรุดลงกับพื้น กลุ่มโจรสลัดไม่มีทางเลือกใดนอกจากลากพวกเขาไปข้างหน้า

ประมาณสิบนาทีให้หลัง เฉินผิงก็ได้ถูกพามาที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มันมีบ้านจำนวนไม่กี่หลังในหมู่บ้านนี้ พวกมันถูกสร้างขึ้นจากหินบนพื้นที่ที่เรียบสนิท

โจรสลัดใส่ชุดที่มีตราหัวกะโหลกสีแดง เดินตรงไปที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง

เฉินผิงและคนอื่นๆ ถูกขังอีกครั้ง

มีชายคนหนึ่งผมยาวสยายประบ่าอยู่ในบ้านที่โจรสลัดคนนั้นเดินเข้าไป

ดูจากสภาพของชายผมยาวแล้ว ดูเหมือนกับว่าเขาไม่ได้หวีผมมานานนับปี

ทั่วทั้งตัวของเขาชุ่มไปด้วยเลือด

ชายผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นผู้นำของกลุ่มโจรสลัด นามว่าปาถู

ปาถูขมวดคิ้วของเขา เมื่อเขาเห็นโจรสลัดเข้าไปในบ้านของเขา

“เซวี่ยโส่ว ทำไมพวกแกถึงได้กลับมาเร็วนัก? แกได้อะไรมาบ้างล่ะวันนี้?” ปาถูพูดอย่างเยือกเย็น

“ลูกพี่ครับ เราโจมตีเรือสำราญลำหนึ่ง แต่ว่าไม่มีผู้โดยสารเยอะเท่าไหร่ เราจับมาได้เพียงแค่สิบห้าคนเท่านั้นเองครับ!” เซวี่ยโส่วรายงานอย่างระวัง

“อะไรนะ? สิบห้าคนเองรึ?” ปาถูโกรธจนหน้าแดง “ฉันจะทำอะไรได้กับคนแค่สิบห้าคน? ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงวเวลาที่สำคัญ เพราะฉะนั้น ฉันต้องการห้าสิบคน!”

“ใจเย็นๆ ก่อนครับลูกพี่ ผมจะนำคนออกไปหามาเพิ่มอีกครับ” เซวี่ยโส่วรีบตอบอย่างรีบเร่งขณะที่ตัวของเขาสั่นด้วยความหวาดกลัว

“ช่างมันเถอะ ฉันจะออกไปค้นหาที่มหาสมุทรเองในอีกสองวันให้หลัง!” ปาถูตะคอกเขาก่อนจะโบกมือไล่ “มีผู้ฝึกยุทธ์ในคนทั้งสิบห้าคนนี้หรือไม่?”

เซวี่ยโส่วส่ายศีรษะของเขา “ไม่มีครับ ทั้งหมดล้วนเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้นครับ”

สีหน้าของปาถูเคร่งเครียดยิ่งขึ้นขณะที่เขาจมอยู่ในห้วงความคิด ไม่นาน เขาถามว่า “เรือสำราญลำนี้เป็นของบริษัทใด? ติดต่อพวกเขาซะ และบอกพวกเขาด้วยว่าเราต้องการเรียกค่าไถ่ตัวประกัน เราสามารถจับตัวคนที่มาช่วยพวกเขาเพิ่มได้!”

“รับทราบครับ!” เซวี่ยโส่วพยักหน้ารับก่อนจะออกไปจัดการตามคำสั่ง

ปาถูรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก ฉันต้องการพลังชีวิตของคนมากกว่าห้าสิบคนเพื่อที่จะได้กลายเป็นปรมาจารย์ยุทธ์! พลังของฉันจะต้องเพิ่มพูนขึ้นอย่างแน่นอนเมื่อถึงตอนนั้น

กลับกลายเป็นว่าปาถูและโจรสลัดพวกนี้คือผู้ฝึกฝนวิชามาร พวกเขาถูกไล่ล่าและไม่มีทางเลือก จนต้องหนีมายังเกาะที่แห้งแล้งแห่งนี้

ลูกน้องของฉันไม่มีความสามารถพอที่จะเปล่งพลังออร่าเช่นนี้ได้

หลังจากนั้นไม่นาน เซวี่ยโส่วก็ผลักประตูเข้ามาทันที

“ลูกพี่ ว่ายังไงครับ?” เซวี่ยโส่วเอ่ยถาม

“พวกตัวประกันอยู่ที่ไหน? พาฉันไปหาพวกมันหน่อยซิ” ปาถูออกคำสั่ง

เซวี่ยโส่วพยักหน้าและพาปาถูไปที่บ้านหินหลังหนึ่ง ที่ซึ่งเฉินผิงและคนที่เหลือถูกขังไว้

เหล่าตัวประกันอยู่รวมตัวกันในขณะที่พวกเขาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว บางคนถึงกับสวดอ้อนวอนอย่างร้อนรน

เฉินผิงยืนอยู่ห่างๆ และมองไปรอบๆ ผ่านหน้าต่างบานเล็กที่อยู่ในบ้าน

ประตูได้ถูกผลักเปิดออก ปรากฏร่างของเซวี่ยโส่วและปาถู

เหล่าลูกเรืออกสั่นขวัญแขวนทันทีเมื่อเห็นแววตาที่ดุร้ายของปาถู บางคนถึงกับกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงด้วยความหวาดกลัว

“หยุดร้องซะ! ถ้าพวกแกไม่ฟังฉันล่ะก็ ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมดนี่ซะ!” เซวี่ยโส่วตะคอกเสียงดัง