หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1162

ทุกคนนิ่งเงียบในทันที

ปาถูกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะมาหยุดตรงที่เฉินผิง

เฉินผิงได้ปิดซ่อนพลังออร่าของเขาเรียบร้อยแล้ว และปาถูเองก็ไม่มีความสามารถพอที่จะมองเห็น

“ลูกพี่ครับ พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่” เซวี่ยโส่วรายงาน

ปาถูพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินตรงไปที่เฉินผิง

เฉินผิงยังคงไม่สะทกสะท้านแม้ว่าปาถูจะเดินมาหาเขา แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจทนกลิ่นคาวเลือดอันคละคลุ้งมาจากตัวของปาถูจนเขาต้องขมวดคิ้ว

ก่อนที่ปาถูจะเดินเข้ามาใกล้ เฉินผิงได้หยุดเขา “หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้ ถึงแม้ว่าคุณจะดูไม่น่ากลัวแต่กลิ่นของคุณกลับเหม็นอย่างมาก ที่นี่มีน้ำประปาบริการหรือเปล่า คุณควรอาบน้ำบ่อยๆ นะ เจ้าคนเหม็นเน่า”

ปาถูถอยผงะไปด้านหลังเมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง จวบจนอายุปูนนี้ยังไม่เคยมีใครพูดกับเขาเช่นนั้นมาก่อน

ไม่เคยมีใครบอกกับเขาว่ากลิ่นตัวของเขาเหม็น

“บัดซบ! เมื่อกี้แกพูดว่าไงนะ? แกอยากตายหรือไง!” เซวี่ยโส่วตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

เขาจ้องไปที่เฉินผิงและเดินตรงไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว โดยหวังจะสั่งสอนบทเรียนให้แก่เฉินผิง

เซวี่ยโส่วยืนอยู่ห่างจากเฉินผิงเพียงไม่กี่นิ้ว ขณะที่เฉินผิงก็พร้อมตั้งรับและปล่อยพลังอันน่ากลัวออกมาจากร่างกายของเขา

เฉินผิงไม่ได้เคลื่อนไหวหรือมีปฏิกิริยาใด แต่เซี่ยโส่วกลับลอยกระเด็นออกไปด้านหลัง

ร่างของเซวี่ยโส่วกระแทกเข้ากับกำแพงหินอย่างจัง จนเขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ปาถูมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างตกตะลึงและไม่เชื่อสายตา

เซวี่ยโส่วเป็นถึงปรมาจารย์ระดับสูง อีกทั้งเขายังกำลังจะกลายเป็นปรมาจารย์อาวุโสในไม่ช้า

แต่ถึงกระนั้น เขากลับต้องลอยกระเด็นออกไปก่อนที่เขาจะทันได้ลงมือกับคู่ต่อสู้ของเขา

นี่มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก ฉันเป็นถึงปรมาจารย์อาวุโสระดับสูงแต่ฉันกลับไม่สามารถทำแบบนั้นได้ มีเพียงแค่ปรมาจารย์ยุทธ์เท่านั้นที่สามารถทำเช่นนี้ได้ หรือว่าชายคนนี้จะเป็นปรมาจารย์ยุทธ์?

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด ใบหน้าของปาถูเต็มไปด้วยเหงื่อท่วม

ร่างกายของเฉินผิงค่อยๆ เปล่งพลังออร่าเรืองแสงสีทอง

ปาถูที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเฉินผิง รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลราวกับมีภูเขาทั้งลูกตกลงมากดทับที่ตัวของเขา จากนั้นเขาจึงคุกเข่าลง

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ตอนนี้คือยอมเชื่อฟังเขาเท่านั้น

เกาะแห่งนี้เงียบสงบและค่อนข้างห่างไกลผู้คน อีกทั้งยังไม่มีแม้แต่สัญญาณอินเทอร์เน็ต ปาถูรู้จักฉันได้ยังไงกันนะ?

ปาถูรีบผงกศีรษะของเขา “ผมเคยได้ยินเรื่องของคุณ คุณเฉิน คุณเป็นผู้ที่ตัดหัวของกั๋วเว่ย เขาเคยเป็นถึงผู้อำนวยการของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้”

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น เพราะเขาไม่รู้ว่าเรื่องดังกล่าวจะทำให้เกิดความโกลาหลใหญ่โตเช่นนี้

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้คนที่อยู่ในเกาะที่ห่างไกลเช่นนี้จะรับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เฉินผิงมองไปที่เหล่าลูกเรือที่กำลังนั่งรวมกลุ่มอยู่ที่มุมห้องก่อนจะสั่งว่า “ปล่อยตัวพวกเขาทั้งหมดซะ”

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา ผมจะปล่อยพวกเขาทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลยครับ” ปาถูรีบตอบรับคำก่อนที่จะหันไปหาเซวี่ยโส่ว “เร็วเข้าสิ ปล่อยตัวพวกเขาเดี๋ยวนี้...”

เซวี่ยโส่วรีบลุกขึ้นก่อนจะสั่งให้คนของเขาปล่อยตัวเหล่าลูกเรือของเฉินผิง

ลูกเรือเหล่านี้เป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น พวกเขาไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน

จากนั้นพวกเขารีบวิ่งไปกลับไปที่เรือสำราญของพวกเขาก่อนจะออกเรือไป ทิ้งเฉินผิงไว้ที่เกาะแห่งนี้เพียงลำพัง

“คุณเฉิน พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลายมาเป็นโจรสลัดเช่นนี้ ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราสักครั้งเถอะครับ” ปาถูอ้อนวอน