หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1170

“ร่างเกราะทองคำของแกแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนมากมายถึงอยากให้แกตายนัก” จ้างชิงแสดงความเห็นออกมาอย่างเรียบเฉย “ถ้าแกยังคงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆ คนในยุทธภพคงจะต้องได้รับการจัดอันดับใหม่”

หลังจากที่เขาพูดจบ ก็เริ่มมีแสงสีทองออกมาจากหน้าอกของเขา มันดูสว่างและงดงามพอๆ กับแสงของเฉินผิง

เพียงไม่นาน แสงสีทองก็ห่อหุ้มร่างกายของจ้างชิงราวกับเกราะเช่นกัน

“มาดูกันว่า ร่างเกราะทองคำของแกจะคู่ควรกับเกราะเทพเจ้าของฉันมั้ย”

เมื่อจ้างชิงพูดจบ พลังอันรุนแรงก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของเขาอย่างต่อเนื่อง พลังลมปราณพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าขณะที่เขาคำรามออกมา

เปลวไฟลุกโชนขึ้นที่เท้าของเขา มันช่วยเพิ่มความเร็วให้เขาอย่างเหลือเชื่อจนร่างกายของเขาเป็นเหมือนดั่งจรวดพุ่งเข้าใส่เฉินผิง

เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนสามารถทำลายกำแพงได้อย่างง่ายดาย แรงปะทะทำให้เกิดเสียงดังไปทั่วอากาศ มันดังมากเสียจนคนอื่นๆ ต้องปิดหูเพื่อป้องกันตัวเอง

เฉินผิงเห็นจ้างชิงเคลื่อนไหว เขาจึงลดความเร็วลงและร่อนเข้าหาจ้างชิงเช่นกัน

ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังใช้ความเร็วและความแข็งแกร่งเพื่อตัดสินว่าร่างกายของใครจะสามารถทนต่อแรงกดดันได้มากกว่ากัน

แกร๊ง!

เสียงที่ปะทะกันดังสนั่นราวกับเสียงของโลหะกระทบกัน เสียงสะท้อนดังอื้ออึงไปทั่วทั้งยอดเขา จนยอดเขาเริ่มพังทลายลง

จ้างชิงรู้สึกวิงเวียน ตอนนี้อวัยวะภายในของเขาเริ่มปั่นป่วน

แสงสีทองค่อยๆ โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ในแสงสีทองพวกนั้นมีเกล็ดสีทองร่วงลงมาด้วยทีละชิ้น ทีละชิ้น

เมื่อละอองแสงและเกล็ดตกกระทบพื้นก็จางหายไป

"เอาอีก!" จ้างชิงพูดออกมาด้วยความโกรธก่อนที่เขาจะทุบไปที่เฉินผิงอีกครั้งอย่างไร้ความปรานี

แกร๊ง!

แกร๊ง!

พวกเขาทั้งสองดูราวกับลูกอุกกาบาตสีทองสองลูกที่พุ่งเข้าหากันอย่างต่อเนื่องในอากาศ กระดอนกระเด้งไปมาปะทะกันอย่างไม่หยุดหย่อน

คนอื่นๆ ต่างอ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

พวกเขาไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อน นั่นไม่ใช่การต่อสู้แต่อย่างใด พวกเขาแค่ทำตัวป่าเถื่อนและเอาหัวโขกกันเท่านั้น

ถ้าฉันสามารถดูดพลังของเฉินผิงมาได้ ฉันจะได้รับประโยชน์มากกว่าการดูดซับพลังชีวิตธรรมดาเป็นร้อยเท่า!

ปรมาจารย์ยุทธ์ทั่วไปไม่สามารถช่วยเพิ่มพลังให้เฉินผิงได้มากนักในการฝึกบำเพ็ญฌานของเขาอีกต่อไป แต่กับเจ้ายุทธ์ขั้นสองเช่นจ้างชิง...นั้นเป็นคนละเรื่องเลย

“แกเองก็สามารถดูดพลังได้เหมือนกันเหรอเนี่ย? นี่หมายความว่าแกก็ฝึกวิชามารด้วยอย่างงั้นรึ?” จ้างชิงเอ่ยถามพร้อมเลิกคิ้วใส่เฉินผิง

“หือ! ไม่มีทางที่ฉันจะหันไปใช้พลังแบบนั้นหรอกนะ” เฉินผิงตอบอย่างไม่พอใจ “สิ่งที่พวกแกทำลงไปนั้น... มันไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว การฝึกฝนวิชามารได้เปลี่ยนแกให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์เสียอีก”

“แกมันช่างไร้เดียงสา! เราอยู่ในโลกที่อำนาจอยู่เหนือทุกสิ่ง ไม่มีใครกล้ามาดูถูกฉันตราบใดที่ฉันมีอำนาจนี้อยู่ในมือ” จ้างชิงคำรามด้วยความโกรธ

จ้างชิงโบกมือของเขา ทันใดนั้นเศษหินและก้อนกรวดที่อยู่รอบๆ ตัวเขาก็ลอยขึ้นไปบนฟ้า

พวกมันลอยขึ้นราวกับว่าถูกแรงดึงดูดจากตัวของจ้างชิง

เศษหินเหล่านั้นรวมตัวเข้าด้วยกันก่อนที่มันจะปกคลุมร่างของจ้างชิงอย่างสมบูรณ์

เพียงไม่นาน จ้างชิงก็กลายเป็นยักษ์หินที่มีความสูงกว่าสิบเมตรเสียแล้ว

เมื่อยืนเทียบกับยักษ์หินแล้ว เฉินผิงดูตัวเล็กกระจ้อยร้อยราวกับคนอ่อนแอและไร้พลัง