หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1179

หลังจากนั้นไม่นานชาผู่เอ๋อร์ก็ถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ก่อนที่ต่งลี่ฉวินจะรินชาลงในถ้วยให้เฉินผิงด้วยตัวเอง

“ลองชิมดูสิ คุณเฉิน”

เขาโบกมือทำท่าเชื้อเชิญให้เฉินผิงลองลิ้มรสดื่มชาที่เขาริน โดยพยายามทำให้ดูแนบเนียนที่สุด

ฉันจะไม่ยอมให้ทุกอย่างที่วางแผนมาต้องมาจบลงตอนนี้เด็ดขาด

“ขอบคุณครับ ผู้เฒ่าต่ง”

เฉินผิงยกถ้วยชาขึ้นมาจิบหลังจากกล่าวคำขอบคุณ

“ไม่เลวเลยครับ แต่ผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องของชาเท่าไหร่” เฉินผิงกล่าวยอมรับด้วยความเขินอายเล็กน้อย

“ฮ่าฮ่า ฉันเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเหมือนกัน ในเมื่อมันไม่แย่ งั้นก็ดื่มเพิ่มอีกหน่อยสิ” ต่งลี่ฉวินหัวเราะออกมาเบาๆ

เฉินผิงยกชาขึ้นดื่มจนหมด

ในขณะเดียวกัน ต่งลี่ฉวินถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่งอก

ต่งเจียห่าวก็ดื่มชาไปพร้อมกับเฉินผิง แต่ผู้เป็นพ่อก็ไม่คิดที่จะห้ามเขา

เนื่องจากเขามียาถอนพิษ ดังนั้นลูกชายของเขาจึงไม่เป็นอะไรถึงแม้ว่าจะดื่มชาเข้าไปเช่นกัน

เวลาดำเนินไป พวกเขาทั้งดื่มและทานอาหาร เมื่อถึงเวลาสมควร เฉินผิงจึงลุกขึ้นเพื่อที่จะขอลากลับ

“คุณเฉิน ตอนนี้สำนักและตระกูลผู้ฝึกยุทธ์ทั่วทั้งจิงตูต่างกำลังจ้องเล่นงานคุณอยู่ ถ้าคุณไม่รังเกียจ อยู่พักที่บ้านตระกูลต่งของเราก่อน คุณจะได้อยู่เป็นเพื่อนเจียห่าวอีกด้วย!” ต่งลี่ฉวินรบเร้าเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะจากไป

“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอครับผู้เฒ่าต่ง แต่ผมยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ น้ำใจครั้งนี้ผมคงต้องขอรับไว้ด้วยใจครับ”

อนิจจา เฉินผิงกล่าวปฏิเสธเขาอย่างแน่วแน่

“คุณเฉินได้โปรดรอสักครู่ ยังมีอีกบางเรื่องที่ฉันอยากจะถามคุณ!”

เมื่อต้องการจะหยุดชายคนนั้นเอาไว้ ต่งลี่ฉวินจึงหันไปหาต่งเจียห่าวและสั่งว่า “เจียห่าว แม่ของแกโทรมา บอกให้แกไปรับเธอ รีบไปได้แล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ต่งเจียห่าวจึงไม่มีทางเลือกนอกจากไปรับแม่ของเขา เขาจึงหันมากล่าวกับเฉินผิง “ถ้าเช่นนั้น ผมต้องขอตัวก่อนนะเฉินผิง”

“ไม่เป็นไรต่งเจียห่าว คุณรีบไปเถอะ!”

ทันทีได้เฉินผิงได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็เย็นชาทันที “ผมต้องขอโทษด้วยครับ ถ้าเป็นเรื่องอื่นผมต้องให้ความช่วยเหลือย่างแน่นอน แต่ผมไม่สามารถมอบแก่นมังกรให้กับใครได้ ผมยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ ดังนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

เขาลุกขึ้นและเดินออกไป โดยค้นพบว่าความจริงแล้วต่งลี่ฉวินไม่ใช่คนดีอย่างที่เขาคิดเอาไว้

แต่เพียงไม่นานก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตู ก่วนเจียก็มาขวางทางเขาเอาไว้พร้อมกับคนจำนวนหนึ่ง

เฉินผิงหันไปหาต่งลี่ฉวิน “นี่มันหมายความว่ายังไงครับ ผู้เฒ่าต่ง?”

ทันใดนั้น ต่งลี่ฉวินได้เผยธาตุแท้ของเขาออกมา “ในเมื่อคุณไม่ยอมมอบมันให้กับเรา ฉันเลยไม่มีทางเลือกนอกจากแย่งมันมาด้วยมือของฉันเอง”

เฉินผิงหรี่ตาลง ความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากดวงตาทั้งสอง

“เห็นแก่ต่งเจียห่าว ผมไม่อยากใช้ความรุนแรงที่บ้านตระกูลต่ง อย่าบีบบังคับผมเกินไปนัก”

สีหน้าของเขาพลันมืดลง

ต่งลี่ฉวินระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า! ใช้ความรุนแรงงั้นหรือ? คุณคิดว่าจะสามารถปลดปล่อยพลังลมปราณในตอนนี้ได้งั้นหรือ? คุณได้กินยาควบคุมปราณเข้าไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้คุณจึงไม่มีพลังอีกแล้ว”