หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1180

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉินผิงรู้สึกประหลาดใจทันที เขารีบเดินพลังในจุดชีพจรตันเถียนและใช้พลังจิตตวิสุทธิให้พลังวิญญาณไหลผ่านไปทั่วร่างของเขา

หลังจากลองพยายาม เขากลับพบว่ามันไม่ส่งผลกระทบใดๆ กับเขาเลยแม้แต่น้อย

ยาควบคุมปราณที่ต่งลี่ฉวินพูดถึงก่อนหน้า เขาไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร

เป็นไปได้ไหมว่ายาควบคุมปราณมีผลเฉพาะกับผู้ฝึกยุทธ์ แต่ใช้ไม่ได้ผลกับผู้ฝึกบำเพ็ญฌาน?

แม้จะพิจารณาอย่างถี่ถ้วน แต่เขาก็ไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา

เขากลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แสร้งทำเป็นว่าไร้ซึ่งพลังและความสามารถไปจนหมดสิ้น

“คุณตัดสินใจได้หรือยัง? ถ้าคุณยอมมอบแก่นมังกรมาให้แต่โดยดี มันจะช่วยให้ฉันไม่ต้องสู้กับคุณ”

ต่งลี่ฉวินมองเฉินผิงด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“ฝันไปเถอะ!”

เฉินผิงจ้องไปที่ชายผู้นั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรังสีอาฆาต

“ถ้าเช่นนั้น ก็อย่าถือโทษฉันก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบ ต่งลี่ฉวินก็โบกมือส่งสัญญาณ

คนรับใช้คนหนึ่งของตระกูลต่งที่ขวางทางเฉินผิงเอาไว้ก่อนหน้า ก็ตรงเข้าโจมตีชายหนุ่มทันที

แม้ว่าเขาจะเป็นคนรับใช้ แต่เขาก็เป็นถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์

ขณะที่เขากำลังเข้าใกล้เฉินผิง แต่เฉินผิงกลับปล่อยพลังฝ่ามือออกไป

ปัง!

เสียงระเบิดดังขึ้นราวกับลูกแตงโมที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ลอยอยู่ในอากาศ

หัวของคนรับใช้ตระกูลต่งระเบิดออกทันที ร่างของเขาลอยกระเด็นออกไปหลายสิบเมตร

ต่งลี่ฉวินตกตะลึงทันที เมื่อได้เห็นว่าเฉินผิงยังมีพละกำลังหลงเลือกอยู่มากมายเช่นนี้

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

ฉันใช้เงินมหาศาลไปกับยาควบคุมปราณนี่ ดังนั้นมันจึงได้ผลอย่างไม่ต้องสงสัย! แต่ทำไมมันไม่ได้ผลกับเขาล่ะ?

เขาไม่สามารถเข้าใจเรื่องนี้ได้เลย

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถปล่อยให้ชายผู้นี้หนีรอดไปได้ ในเมื่อเขาได้เปิดเผยธาตุแท้ของเขาออกมาแล้ว

หึ! พวกเขาช่างหน้าไหว้หลังหลอก!

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของก่วนเจีย เขาจึงปล่อยพลังหมัดออกไปเช่นกัน

เสียงมังกรคำรามแหวกผ่านอากาศ พลังหมัดของเขาเปลี่ยนเป็นมังกรสีทองก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า

เปรี้ยง!

มังกรและเสือทั้งสองตัวเข้าปะทะพลังกัน คลื่นพลังงานมหาศาลปะทุขึ้น ทั่วทั้งบ้านเริ่มสั่นสะเทือนแม้กระทั่งโต๊ะและเก้าอี้ในห้องก็ต่างถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นควัน

เมื่อเห็นดังนั้น ต่งลี่ฉวินรีบประกบฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าไว้ด้วยกัน และปล่อยพลังออร่าที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าออกมา เพื่อป้องกันไม่ให้บ้านของเขาถล่มลงมา

เขาหันไปมองก่วนเจีย ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายได้ถูกเหวี่ยงไปข้างหลังและกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง จนเลือดไหลออกจากปากของเขา

“ยะ-ยาควบคุมปราณ ไม่ได้ยับยั้งพลังของคุณเอาไว้ได้เลยงั้นเหรอ?”

ก่วนเจียตกตะลึง เขามองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง

รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินผิง เขาไม่ตอบคำถามของก่วนเจีย แต่กระโดดขึ้นและวิ่งไปที่สวน

ถึงแม้ว่ายาควบคุมปราณจะไม่สามารถยับยั้งพลังของเขาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถต่อกรกับยอดฝีมืออย่างต่งลี่ฉวินได้ รวมไปถึงคนอื่นๆ ของตระกูลต่งอีกด้วย

อีกทั้งกระกูลต่งนั้น ถือเป็นตระกูลที่มีความสามารถอย่างมาก ไม่เช่นนั้นแล้วคงไม่สามารถสร้างชื่อในจิงตูได้มาจนถึงทุกวันนี้และยังไม่ยอมเข้าร่วมกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีกด้วย