หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1185

ใบหน้าของต่งลี่ฉวินซีดลงและกระหืดหอบ “แก ไอ้เนรคุณ... แกมันลูกเนรคุณ...”

แม่ของต่งเจียห่าวตะคอกใส่ต่งลี่ฉวินอย่างโกรธเคือง “พูดอะไรออกมาบ้างสิ เร็วเข้า! รีบปล่อยชายคนนั้นไปซะ! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจียห่าวละก็ พวกเราทั้งคู่ก็ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่เช่นกัน...”

ในฐานะแม่คน เธอหวังเพียงอย่างเดียวคือเห็นต่งเจียห่าวปลอดภัย เธอไม่สนใจเรื่องของพลังหรือการบำเพ็ญฌานอะไรทั้งนั้น เธอสนใจเพียงแค่ลูกชายของเธอเท่านั้น

“ฉัน...”

ใบหน้าของต่งลี่ฉวินแดงก่ำ ถ้าฉันปล่อยเฉินผิงไปตอนนี้ ฉันคงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกแล้วในภายภาคหน้า ความอับโชคอาจตกมาถึงครอบครัวของเรา

แต่ทว่า ทั้งภรรยาและลูกชายของเขายังคงบีบบังคับให้เขาปล่อยเฉินผิงไป ถ้าหากว่าเขาไม่ยอมทำตาม ดังนั้นเขาจึงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

แม่ของต่งเจียห่าวตวาดใส่ต่งลี่ฉวินด้วยความโกรธอีกครั้ง “คุณกำลังคิดอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่าคุณอยากจะให้ฉันตายไปต่อหน้าต่อตาคุณด้วยอีกคน!”

เมื่อไม่มีทางเลือก ต่งลี่ฉวินจึงทำได้เพียงหลับตาลงก่อนจะโบกมือส่งสัญญาณ “ไปซะ...”

เฉินผิงมองต่งเจียห่าวด้วยสายตาขอบคุณ จากนั้นเขาจึงหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร

เมื่อมองไปที่ซากปรักหักพัง เศษซากที่หลงเหลือจากคฤหาสน์ของเขา ต่งลี่ฉวินทำได้เพียงถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด

สถานการณ์เช่นนี้คือตัวอย่างสำคัญของภาษิตที่ว่าโลภมากลาภหาย

เขาเดือดดาลด้วยความโกรธแต่กลับไม่มีที่ระบาย เนื่องจากเขาไม่สามารถระงับความโกรธที่มีต่อภรรยาและลูกชายของเขาได้ คนเดียวที่เขาสามารถจัดการกับมันได้ก็คือคนที่ขายยาควบคุมปราณให้กับเขา

ในความคิดของเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะยานี้เป็นของปลอม

ไม่เช่นนั้น เฉินผิงก็คงจะนอนรอความตามอย่างไร้ประโยชน์ และสิ่งต่างๆ เหล่านี้ก็จะไม่เกิดขึ้น!

หลังจากที่เขาเดินออกมาจากบ้านตระกูลต่ง เฉินผิงพาร่างกายอันเหนื่อยล้าของเขารีบเร่งกลับไปที่หุบเขายา

ยุทธภพแห่งจิงตูแม้ภายนอกจะดูสงบสุข แต่ไม่มีใครบอกว่ามีบางสิ่งที่กำลังวุ่นวายอยู่ภายใน พวกเขาอาจจะกำลังเฝ้าดูฉันเหมือนกับฝูงหมาป่าหรือสิงโตที่กำลังหิวโหย พวกเขาคอยมองหาโอกาสที่จะจัดการฉัน สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือกลับไปที่หุบเขายา และให้หลงอู่ช่วยพาฉันไปที่หมู่บ้านคนโฉด ไพ่ตายที่ฉันมีอยู่คือสถานที่แห่งนี้เท่านั้น ถ้าฉันต้องการฝึกบำเพ็ญฌานอย่างสงบ ฉันต้องการคนคอยคุ้มกันฉัน และไม่มีใครจะทำหน้าที่นี้ได้ดีไปกว่าสี่วายร้ายจากหมู่บ้านนั้นอีกแล้ว

เฉินผิงตระหนักถึงสถานการณ์ที่เป็นอยู่ เขาไม่มีทางหนีอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงหยุดลงเพื่อควบคุมการหายใจและควบคุมการเคลื่อนไหวของเขา

ถ้าฉันไม่สามารถหนีรอดได้ เช่นนั้นฉันก็จะสู้จนกว่าชีวิตจะหาไม่!

ในไม่ช้าก็มีร่างจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้น ค่อยๆ เข้าใกล้เขาเรื่อยๆ

หลัวเสียงมองที่เฉินผิงด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดขึ้น “เฉินผิง ฉันไม่คิดว่าจะได้พบแกเร็วขนาดนี้ แกนี่ช่างเป็นคนที่เข้าใจยากเสียจริงๆ ฉันตามหาแกอย่างยากลำบาก”

เฉินผิงรู้สึกโล่งใจเมื่อได้เห็นว่าคนที่มาคือหลัวเสียง

ตราบใดที่ไม่ใช่ต่งลี่ฉวินเป็นคนไล่ล่าฉันทุกอย่างนับเป็นเรื่องดี หนิงจื้อแม้เป็นปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูง แม้จะยุ่งยากเท่ากัน แต่การรับมือกับหลัวเสียงไม่น่าจะมีปัญหา

เขามองไปที่หลัวเสียงอย่างเหยียดหยามก่อนจะพูดจาเย้ยหยัน “แกกล้าดียังไงมาไล่ตามฉันมาตั้งแต่ซีชวนซื่อจนถึงจิงตู? แกคิดว่าอาณาจักรต้าซย่าเป็นของแกงั้นหรือ? ฉันไม่ได้ต่อสู้กับแกตอนที่เราอยู่ในซีชวนซื่อ แต่ตอนนี้เราอยู่ที่นี่แล้ว แกคิดจริงๆ เหรอว่าแกจะมีความสามารถพอที่จะฆ่าฉัน”