หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1186

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นี่มันอะไรกัน? เห็นได้ชัดเลยว่าแกหมดแรงแล้วสิท่า สำหรับฉันแล้วการจะฆ่าแกตอนนี้มันคงง่ายน่าดู ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ใช่เพียงปรมาจารย์ยุทธ์เพียงคนเดียวที่อยู่ที่นี่หรอกนะ...”

จากนั้น พลังออร่าสายอื่นๆ ก็เข้ามาล้อมเฉินผิงไว้ทันที

พวกเขาทุกคนล้วนเป็นถึงปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่แปด และมีสองคนในกลุ่มพวกเขาเป็นถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ขึ้นสูงสุด

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนฝีมือระดับนี้ เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะหน้านิ่วขมวดคิ้ว

ฉันคงไม่มีอะไรต้องกลัวถ้าพลังวิญญาณของฉันเต็มเปี่ยม แม้ว่าฉันจะเอาชนะพวกเขาไม่ได้ แต่ฉันก็สามารถหนีจากพวกเขาได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้ ฉันใช้พลังวิญญาณในร่างกายไปจนหมดแล้ว แม้ว่าฉันต้องการจะเติมพลังวิญญาณของฉันแต่มันก็ไม่มีเวลามากพอ ฉันเกรงว่านี่คงเป็นการยากที่จะจัดการกับปรมาจารย์ยุทธ์ระดับสูงหลายคนพร้อมกัน

หลัวเสียงยิ้มพร้อมกับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิง

“ส่งของวิเศษทั้งหมดที่แกมีมาซะ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก แกได้ของวิเศษมาจากหอสะกดมารมาด้วยอย่างนั้นใช่มั้ย? ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ถล่มลงมาแบบนั้น” หลัวเสียงเอ่ยถามเฉินผิงพร้อมกับสายตาที่จับจ้อง

เฉินผิงไม่ตอบคำใด เขาเลือกที่จะสำรวจพื้นที่รอบๆ ตัวเขา เพี่อหาทางหนีทีไล่

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิงก็ดูออกทันทีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หลัวเสียงจึงพูดขึ้น “อย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย ถ้าแกไม่มอบของวิเศษมาก ก็อย่าคิดว่าจะหนีไปจากที่นี่ได้เลย”

หลังจากที่เฉินผิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบหอสะกดมารออกมาจากแหวนเก็บของของเขา

เขากำมันเอาไว้ในมือก่อนจะพูดว่า “นี่คือหอสะกดมารจากซากปรักหักพัง แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่ภาชนะเท่านั้น”

ดวงตาของหลัวเสียงเป็นประกายทันทีที่ได้เห็นหอสะกดมารในมือของเฉินผิง

“เร็วเข้า เอามาให้ฉัน...” หลัวเสียงเร่งเร้า

เฉินผิงค่อยๆ เดินไปหาหลัวเสียงอย่างช้าๆ

แท้จริงแล้ว เฉินผิงไม่ได้คิดมอบหอสะกดมารให้กับหลัวเสียง แต่ความตั้งใจของเขาคือจับอีกฝ่ายเป็นตัวประกันทันทีที่เขาลดการป้องกัน

ทันทีที่มือของหลัวเสียงยื่นออกมาเพื่อหวังที่จะได้สัมผัสกับหอสะกดมาร ดวงตาของเฉินผิงฉายแววเยือกเย็นก่อนที่เขาจะคว้าข้อมือของอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็ว

หลัวเสียงผงะถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่มันก็สายไปเสียแล้ว ทันทีที่เฉินผิงคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ได้ เขาก็เบี่ยงตัวเองย้ายไปอยู่ด้านหลัง ก่อนจะใช้แขนของตนล็อกไว้ที่คอของหลัวเสียง

หลัวเสียงหน้าซีดลงทันที เขาไม่คาดคิดเลยว่าเฉินผิงจะมาไม้นี้

เฉินผิงหันตัวหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ขณะที่มือของเขาจับหลัวเสียงเอาไว้แน่น

พลังออร่านั้นพุ่งตรงเข้าใส่ต้นไม้แทน ก่อนจะฉีกต้นไม้ออกเป็นสองส่วนได้ในชั่วพริบตา

“อะไรกันเนี่ย! แกไม่กลัวตายหรือยังไง?”

เฉินผิงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่าพวกนี้จะกล้าลอบทำร้ายเขา ขณะที่เขายังคงจับหลัวเสียงเป็นตัวประกันอยู่เช่นนี้”

เขาออกแรงกดเพิ่มขึ้น ส่งผลให้หลัวเสียงหน้าแดงก่ำและตาเริ่มเหลือก

“หมอบลงไปซะ! พวกแกทั้งหมดนอนลงไปเดี๋ยวนี้” หลัวเสียงตะโกน

แต่อย่างไรก็ตาม คนคู่หนึ่งที่โจมตีใส่เฉินผิงนั้นไม่ได้สนใจฟังคำสั่งของเขา พวกเขากลับพูดออกมาอย่างเย็นชา “พวกเราไม่ได้ทำงานให้ตระกูลหลัว แล้วทำไมพวกเราต้องเชื่อฟังแกด้วย? ที่เราต้องการมีเพียงของวิเศษที่เฉินผิงครอบครองอยู่เท่านั้น ไม่ว่าแกและคนอื่นๆ จะเป็นหรือตายมันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราทั้งนั้น”

เฉินผิงตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของทั้งสอง